دعاهای مابین الطلوعین

رساله باقیات الصالحات در آخر کتاب مفاتیح الجنان، باب اول: اعمال شب و روز، فصل اول: اعمال متعلق به مابین طلوع فجر تا طلوع آفتاب؛ ابتدا فضیلت این زمان و دعاهای مربوطه:

بدانكه از جمله اوقات شريف بين الطلوعين [زمان بين طلوع فجر صادق و طلوع خورشيد] است، و اخبار بسيارى از اهل‏ بيت عليهم السّلام در فضيلت اين وقت، و تشويق بر عبادت،و ذكر و تسبيح در آن وارد شده، و در برخى اخبار،از اين وقت‏ تعبير به ساعت غفلت شده،چنان‏كه از حضرت محمد باقر عليه السّلام روايت شده: ابليس رانده ‏شده لشگرهاى خويش را، در دو وقت پراكنده مى ‏سازد: وقت غروب آفتاب،و زمان طلوع آن،پس در اين دو ساعت، خدا را بسيار ياد كنيد،و از شرّ ابليس و لشگرش،به خدا پناه بجوييد، و در اين دو ساعت كودكان خود را به پناه خدا درآوريد، زيرا آن دو ساعت،ساعت غفلت است.و بدانكه خواب در اين دو وقت مكروه است.از حضرت باقر عليه السّلام روايت‏ شده: خواب در وقت صبح خوابى است شوم و مانع روزى است، و رنگ رخسار را زرد و دگرگون مى ‏كند،و به‏ درستى كه حق تعالى روزى‏ ها را در مابين طلوع فجر، تا طلوع آفتاب قسمت مى ‏كند، بنابراين از خوابيدن در اين وقت بپرهيزيد شيخ طوسى اين دعا را در كتاب «مصباح» نقل كرده است كه در وقت طلوع فجر صادق خوانده شود.

اَللّهُمَّ اَنْتَ صاحِبُنا فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَاَفْضِلْ عَلَيْنا اَللّهُمَّ بِنِعْمَتِكَ تَتِمُّ الصّالِحاتُ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَاَتْمِمْها عَلَيْنا عآئِذا بِاللَّهِ مِنَ النّارِ عآئِذا بِاللَّهِ مِنَ النّارِ عآئِذا بِاللَّهِ مِنَ النّارِ

خدايا تو ياور مايى، پس بر محمّد و خاندانش درود فرست، و برما فزونى بخش،خدايا به نعمت تو كارهاى شايسته به‏ پايان مى ‏رسد، پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست، و آنها را براى ما به پايان رسان، پناهنده ‏ام به خدا از آتش، پناهنده‏ ام‏ به خدا از آتش،

سپس مي گوئى :

يا فالِقَهُ مِنْ حَيْثُ لا اَرى وَمُخْرِجَهُ مِنْ حَيْثُ اَرى صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَاجْعَلْ اَوَّلَ يَوْمِنا هذا صَلاحا وَاَوْسَطَهُ فَلاحا وَآخِرَهُ نَجاحا

 اى شكافنده سپيده از جايى كه نمى ‏بينم، و بيرون‏ آورنده آن‏ از جايى كه مى ‏بينم، بر محمّد و خاندانش درود فرست، و قرار ده آغاز اين روز را شايستگى، و ميانه اش را رستگارى، و پايانش‏ را كاميابى،

آنگاه ده مرتبه مى گویى :

اَللّهُمَّ اِنّى اُشْهِدُكَ اَنَّهُ ما اَصْبَحَ بى مِنْ نِعْمَةٍ اَوْ عافِيَةٍ فى دينٍ اَوْ دُنْيا فَمِنْكَ وَحْدَكَ لا شَريكَ لَكَ لَكَ الْحَمْدُ وَلَكَ الشُّكْرُ بِها عَلَىَّ حَتّى تَرْضا وَبَعْدَ الرِّضا .

خدايا من تو را گواه مى‏ گيرم كه هرچه سپيده‏ دمان به من مى رسد، از نعمت يا سلامت كامل‏ در دين يا دنيا تنها از جانب توست، يگانه ‏اى و براى تو شريكى نيست، تو را ستايش و بر من است سپاس بر آن، تا خشنود شوى، و بالاتر از خشنودى.

و ذكرهاى وارد بر اين وقت، غير از آنچه ذكر شد بسيار است، و بهترين آنها ذكر

«سُبْحانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ وَلا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَاللَّهُ اَكْبَرُ »

خدا پاك و منزّه است و ستايش تنها او را سزاست و خدايى جز او نيست و خدا بزرگ‏تر از هر وصفى است.

است كه از آن به «باقيات صالحات» تعبير شده‏ و نيز خواندن اين دعاست:
 

لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ يُحْيى وَيُميتُ وَيُميتُ وَيُحيى وَهُوَ حَىُّ لا يَمُوتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَهُوَ عَلى كُلِّ شَىْءٍ قَديرٌ

معبودى جز خدا نيست، يگانه است و شريكى ندارد، فرمانروايى و ستايش از آن اوست، زنده مى ‏كند، و مى ‏ميراند و مى‏ ميراند و زنده مى‏ كند،و او زنده اى است كه نمى ‏ميرد، خير تنها به دست اوست، و او بر هرچيز تواناست.

چون نداى اذان صبح را شنيدى مى ‏گويى:

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ بِاِقْبالِ نَهارِكَ وَاِدْبارِ لَيْلِكَ وَحُضُورِ صَلَواتِكَ وَاَصْواتِ دُعآئِكَ وَتسْبيحِ مَلاَّئِكَتِكَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاَنْ تَتُوبَ عَلَىَّ اِنَّكَ اَنْتَ التَّوّابُ الرَّحيمُ

خدايا از تو مى ‏خواهم به آمدن روزت، و رفتن شبت، و رسيدن نمازهايت، و بانگ هاى دعايت و تسبيح فرشتگانت، اينكه بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستى، و توبه‏ ام را بپذيرى كه تويى‏ توبه ‏پذير و بخشنده.