دعای تکبیرات (رساله باقیات الصالحات)

رساله باقیات الصالحات در آخر کتاب مفاتیح الجنان، باب اول: اعمال شب و روز، فصل اول: اعمال متعلق به مابین طلوع فجر تا طلوع آفتاب؛

آنگاه براى نماز آماده مى ‏شوى، و قلب خود را حاضر مى ‏كنى، و خوارى شأن خود، و عظمت و جلال مولايت را، كه در مقام مناجات با او برآمده ‏اى ملاحظه مى ‏كنى، و چنان باش كه گويا او را مى بينى، و حيا كن، از اينكه با او سخن گويى، و دلت متوجه جانب ديگر باشد! پس با وقار و خشوع مى‏ ايستى، در حالتى كه دستهايت را بر رانهاى خود، برابر سر زانو گذاشته باشى، و بين قدمهايت را، به اندازه سه‏ انگشت، يا يك وجب باز كرده، گشادگى قرار مى ‏دهى، و نگاهت را به موضع سجده مى ‏اندازى، سپس قربة الى اللّه نيّت‏ نماز واجب صبح كن، و تكبيرة الاحرام بگو. و مستحبّ است پيش از تكبيرة الاحرام نماز، شش تكبير بر آن اضافه كنى، و هر تكبيرى دستها را تا مقابل نرمى گوش بلند كنى، درحالى‏ كه كف دستها به طرف قبله و انگشتها، غير از انگشت بزرگ، به هم چسبيده‏ باشد، و بخوانى دعاهاى تكبيرات را، به اين صورت، كه پس از تكبير سوم بگويى:

اَللّهُمَّ اَنْتَ الْمَلِكُ الْحَقُّ الْمُبينُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ

خدايا تويى فرمانرواى حق آشكار، معبودى جز تو نيست، منزّهى تو،

اِنّى (ظَلَمْتُ نَفْسى فَاغْفِرْ لى)^[1] ذَنْبى اِنَّهُ لا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ اِلاّ اَنْتَ

من بر خود ستم كردم، گناه مرا ببخش‏ كه جز تو گناهان را نمى‏ بخشد.

و پس از تكبير پنجم مى ‏گويى:

لَبَّيْكَ وَسَعْدَيْكَ وَالْخَيْرُ فى يَدَيْكَ وَالشَّرُّ لَيْسَ اِلَيْكَ

آرى، آماده خدمتم، و خير در دست‏ توست، و شرّ از تو نيست،

وَالْمَهْدِىُّ مَنْ هَدَيْتَ عَبْدُكَ وَابْنُ عَبْدَيْكَ ذَليلٌ بَيْنَ يَدَيْكَ

و هدايت يافته كسى است كه تو هدايت كردى، بنده‏ ات، و فرزند بنده‏ ات، ذليل است در برابرت،

مِنْكَ وَبِكَ وَلَكَ وَاِلَيْكَ لا مَلْجَاءَ وَلا مَنْجا وَلا مَفَرَّ مِنْكَ اِلاّ اِلَيْكَ

 از تو، و به تو، و براى تو، و به سوى تو، نيست پناهگاهى، و نه راه رهايى، و نه گريزگاهى از تو مگر به سوى تو،

سُبْحانَكَ وَحَنانَيْكَ تَبارَكْتَ وَتَعالَيْتَ سُبْحانَكَ رَبَّ الْبَيْتِ الْحَرامِ.

منزّهى تو، پياپى به من رحم كن، مبارك و برترى، منزّهى تو، اى پروردگار كعبه.

و پس از تكبير هفتم مى ‏گويى:

(وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ) ^[2] عالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهادَةِ

رويم را به سوى وجودى نمودم، كه آسمانها و زمين را آفريد، داناى پنهان و آشكار است،

حَنيفا مُسْلِما (وَما اَنَا مِنَ الْمُشْرِكينَ)^[3] (اِنَّ صَلوتى وَنُسُكى وَمَحْياىَ وَمَماتى لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ

رو كردنى با حال اعتدال و تسليم، و از بت‏ پرستان نيستم، به درستى كه نماز و عبادت و زندگى و مرگم براى خدا پروردگار جهانيان است،

لا شَريكَ لَهُ وَبِذلِكَ اُمِرْتُ)^[4] وَ اَنَا مِنَ الْمُسْلِمينَ

براى او شريكى نيست، به اين امر فرمان داده شدم، و من از مسلمانانم.