سیّد ابن طاووس در جمال الأُسبوع گفته: ابن بابویه رحمه الله مسنداً از صَقر بن اَبی دُلَف روایت کرده که چون متوکّل، حضرت امام علی النَّقی علی هالسلام را به سُرّ مَن رأی طلبید، روزی به خدمت آن حضرت رفتم خبری از احوال آن جناب بگیرم؛ و آن حضرت را نزد زراقی، حاجبِ متوکِّل محبوس کرده بودند. چون نزد او رفتم گفت: چه کار داری؟ گفتم: به دیدن شما آمده ام. ساعتی با هم نشستیم و از هر گونه صحبتی با هم کردیم تا آنکه مردم را متفرّق کرد و مجلس خلوت شد، باز پرسید که برای چه آمده ای؟ من همان جواب او.ّل را دادم، گفت: گویا آمده ای که خبری از مولای خود بگیری؟ من ترسیدم، گفتم: مولای من خلیفه استو گفت: ساکت شو که مولای تو بر حقّ است و من نیز اعتقاد تو را دارم. گفتم: اَلحَمدُ لِله . پس گفت: آی می خواهی نزد او بروی؟ گفتم: بلی. گفت: قدری بنشین تا صاحب البرید از نزد او بیرون آید. من نشستم تا وقتی که صاحب البرید بیرون شد. آن وقت پسرکی را مأمور کرد که مرا به نزد آن حضرت ببَرد، چون به خدمت آن جناب رسیدم، دیدم بر روی حصیری نشسته است و در برابرش قبری کنده اند، پس سلام کردم. حضرت جواب داد، فرمود: بنشین. پس فرمود که برای چه آمده ای؟ گفتم آمده ام که از احوال شما خبری گیرم. پس چون نظرم بر قبر افتاد گریستم. حضرت فرمود که گریه مکن که در این وقت از ایشان آسیبی به من نمی رسد. گفتم: اَلحَمدُ لِللهِ، پس گفتم: ای سیّد من، حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت شده که معنی آن را نمی فهمم. فرمود: چیست آن حدیث؟ عرض کردم: «لاَ تُعادُوا الأیَّامَ فَتُعَادِیَکُم»؛ یعنی: «دشمنی نکنید با روزها که آنها با شما دشمنی خواهند کرد». فرمود: مراد از ایّام و روزها ما هستیم مادامی که به پاست آسمانها و زمین؛ شنبه اسم رسول خدا صلی الله علیه و آله است و یکشنبه امیرالمؤمنین(علی) علیه السلام و دوشنبه حسن و حسین علیهما السلام و سه شنبه علی بن الحسین و محمّد بن علی و جعفر بن محمد علیهما السلام و چهارشنبه موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمّد بن علی علیهم السلام و منم و پنج شنبه فرزندم حسن علیه السلام و جمعه فرزند فرزندم است و به سوی او جمع می شوند اهل حق. این است معنی ایّام، پس دشمنی نکنید با ایشان در دنیا که دشمنی کنند با شما در آخرت، پس فرمود: وداع کن و بیرون رو که ایمن نیستم بر تو و می ترسم اذیّتی به تو رسد. و بعد سیّد این حدیث را به سند دیگر از قطب راوندی نقل کرده آن گاه فرمود: ذکر زیارت حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله در روز خود که روز شنبه باشد:
أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ
گواهى مى دهم كه هيچ خدايى جز خداى يكتا نيست كه شريك و انباز ندارد
وَ أَشْهَدُ أَنَّكَ رَسُولُهُ وَ أَنَّكَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ وَ أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ بَلَّغْتَ رِسَالاَتِ رَبِّكَ وَ نَصَحْتَ لِأُمَّتِكَ
و گواهى مى دهم كه تويى رسول او و تويى حضرت محمد بن عبد الله (ص) پيغمبر خدا و گواهى مى دهم كه تو محققا رسالت هاى خداى خود را تبليغ كامل فرمودى و امتت را وعظ و نصيحت كردى
وَ جَاهَدْتَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ أَدَّيْتَ الَّذِي عَلَيْكَ مِنَ الْحَقِ
و جهاد در راه خدا با زبان حكمت و موعظه نيكو نمودى و آنچه از جانب خدا به اداى آن مأمور شدى كاملا انجام دادى
وَ أَنَّكَ قَدْ رَؤُفْتَ بِالْمُؤْمِنِينَ وَ غَلُظْتَ عَلَى الْكَافِرِينَ وَ عَبَدْتَ اللَّهَ مُخْلِصاً حَتَّى أَتَاكَ الْيَقِينُ
و البته نهايت رأفت و محبت را با اهل ايمان و كمال خشونت و سختگيرى را بر كافران روا داشتى و بندگى خدا را به اخلاص نمودى تا به مقام يقين كامل رسيدى
فَبَلَغَ اللَّهُ بِكَ أَشْرَفَ مَحَلِّ الْمُكَرَّمِينَ
پس خدا تو را به اشرف مقامات مكرمان و مقربان خود برساند
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي اسْتَنْقَذَنَا بِكَ مِنَ الشِّرْكِ وَ الضَّلاَلِ
ستايش خداى را كه به وجود تو ما را از شرك و ضلالت نجات داد
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اجْعَلْ صَلَوَاتِكَ وَ صَلَوَاتِ مَلاَئِكَتِكَ وَ أَنْبِيَائِكَ وَ الْمُرْسَلِينَ
خدايا درود فرست بر محمد (ص) و آل او و قرار ده درود خود را و درود فرشتگانو پيغمبران و رسولان
وَ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ وَ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِينَ
و بندگان صالح خود را و همه اهل آسمانها و زمينها
وَ مَنْ سَبَّحَ لَكَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ
و هر كس كه تو را تسبيح مى كند اى پروردگار عالم از اولين و آخرين خلق درود همه را بر حضرت محمد (ص) بنده خاص توست كه رسول
وَ نَبِيِّكَ وَ أَمِينِكَ وَ نَجِيبِكَ وَ حَبِيبِكَ وَ صَفِيِّكَ وَ صِفْوَتِكَ وَ خَاصَّتِكَ وَ خَالِصَتِكَ وَ خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ
و پيغمبر و امين وحى و برگزيده و حبيب تو و بنده پاك و منزه و خاص و خالص تو و منتخب تو از تمام خلق
وَ أَعْطِهِ الْفَضْلَ وَ الْفَضِيلَةَ وَ الْوَسِيلَةَ وَ الدَّرَجَةَ الرَّفِيعَةَ وَ ابْعَثْهُ مَقَاماً مَحْمُوداً يَغْبِطُهُ بِهِ الْأَوَّلُونَ وَ الْآخِرُونَ
و به او عطا فرما مقام برترى بر همه پيغمبران و مقام وساطت و درجه رفيع شفاعت را و او را به مقام محمود (شفاعت كبرى) كه غبطه اولين و آخرين خلق است برسان
اللَّهُمَّ إِنَّكَ قُلْتَ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً
بار الها تو خود فرمودى به رسول گرامت كه هرگاه بندگانى كه بر نفس خود ستم كردند نزد تو به توبه باز آيند و از خدا مغفرت طلبند و رسول بر آنها آمرزش از خدا طلبد البته آن بندگان خدا را توبه پذير و مهربان خواهند يافت
إِلَهِي فَقَدْ أَتَيْتُ نَبِيَّكَ مُسْتَغْفِراً تَائِباً مِنْ ذُنُوبِي فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اغْفِرْهَا لِي
پس بارالها به درگاه پيغمبر تو براى توبه و استغفار و بازگشت از گناه آمده ام تو هم درود فرست بر محمد و آلش و از گناهانم درگذر
يَا سَيِّدَنَا أَتَوَجَّهُ بِكَ وَ بِأَهْلِ بَيْتِكَ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى رَبِّكَ وَ رَبِّي لِيَغْفِرَ لِي
اى سيد من بوسيله شما و اهل بيت شما به درگاه خدا رو آورده ام كه پروردگار من و توست تا مرا ببخشد
پس سه مرتبه بگو
إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ
البته ما همه از جانب خدا آمده و بسوى او باز مى گرديم
پس بگو
أُصِبْنَا بِكَ يَا حَبِيبَ قُلُوبِنَا فَمَا أَعْظَمَ الْمُصِيبَةَ بِكَ حَيْثُ انْقَطَعَ عَنَّا الْوَحْيُ
ما بواسطه شما مصيبت ديده ايم اى محبوب دلهاى ما چه مصيبت بزرگى كه از فقدان شما وحى از ما منقطع گرديد
وَ حَيْثُ فَقَدْنَاكَ فَإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ
و اكنون كه به فراق شما مبتلا شديم پس ما هم از جانب خدا و بسوى خدا باز خواهيم گشت
يَا سَيِّدَنَا يَا رَسُولَ اللَّهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكَ وَ عَلَى آلِ بَيْتِكَ (الطَّيِّبِينَ) الطَّاهِرِينَ
اى سيد ما اى رسول خدا درودهاى الهى بر تو و بر اهل بيت طاهرين تو باد
هَذَا يَوْمُ السَّبْتِ وَ هُوَ يَوْمُكَ وَ أَنَا فِيهِ ضَيْفُكَ وَ جَارُكَ فَأَضِفْنِي وَ أَجِرْنِي
اين روز شنبه كه متعلق به شماست و من در مهمانى تو و به همسايگى تو آمده ام مرا به مهمانى خود بپذير و به درگاهت پناهم ده
فَإِنَّكَ كَرِيمٌ تُحِبُّ الضِّيَافَةَ وَ مَأْمُورٌ بِالْإِجَارَةِ
كه تو بسيار كريمى و مهماندوست و از جانب خدا مأمورى به پناه دادن خلق
فَأَضِفْنِي وَ أَحْسِنْ ضِيَافَتِي وَ أَجِرْنَا وَ أَحْسِنْ إِجَارَتَنَا بِمَنْزِلَةِ اللَّهِ عِنْدَكَ وَ عِنْدَ آلِ بَيْتِكَ
پس مرا مهمان خود كن و نيكو ضيافتم فرما و در جوار خود مرا نيكو پناه ده به حق منزلت و مقام خدا نزد تو و نزد اهل بيت تو
وَ بِمَنْزِلَتِهِمْ عِنْدَهُ وَ بِمَا اسْتَوْدَعَكُمْ مِنْ عِلْمِهِ فَإِنَّهُ أَكْرَمُ الْأَكْرَمِينَ
و به منزلت و مقام آنها نزد خدا و به اسرارى كه از علمش به شما وديعه سپرده است كه البته خدا بزرگترين بزرگواران است.
