هدایت نوری است که در قلب انسان واقع می شود و به او بصیرتی می بخشد که حق و باطل را می شناسد.
انسان با قلب خود راه به بندگی خدا می جوید. سر باز زدن از هدایت قلب انسان را به قهقرا می کشاند و قلب او را کر و کور می گرداند و این ظلم آشکار انسان به خود است.
هر موجود قابلیت های بالقوه و استعدادهای درونی دارد و کمال مطلوب آن موجود, فعلیت بخشیدن به این استعدادها است. انسان استعداد مشاهده ملکوت را داراست
تمام هستی انسان به سرمایه ایست که در قلب خود دارد. غفلت نمودن از خدا این سرمایه را بر باد می دهد و انسان را به نابودی می کشاند.
