یاد خدا

در توضیح بند «مُولَعَةً بِذِكْرِكَ وَ دُعَائِكَ‏» گفته شده که خداوند به دو روش زبانی و قلبی یاد می شود.

در بخشی از زیارت امین الله می خوانیم: « مُولَعَةً بِذِكْرِكَ وَ دُعَائِكَ‏ ».

عقربه های قبله نما را ببین...

عبادت و نماز، وسيله تكامل و سعادت ماست و دستور خداوند به نماز، نوعى لطف و رحمت و راهنمايى است كه ما را به كمال مى رساند.

ریشه همه آثار معنوی اخلاقی و اجتماعی که در عبادت است در یک چیز است:

یاد خدا هنگام گناه انسان را متذکر می سازد و بعد از گناه نیز او را به استغفار و ترک اصرار بر گناه می کشاند.

تمام هستی انسان به سرمایه ایست که در قلب خود دارد. غفلت نمودن از خدا این سرمایه را بر باد می دهد و انسان را به نابودی می کشاند.

غفلت و گناه انسان را قلب انسان را به سوی نافهمی و نیستی سوق می دهد.

اگر نماز، نماز باشد در همه کس تأثیر در برابر گناه خواهد گذارد. گاهى این تأثیر بسیار نیرومند و زمانى کمتر است و این با تفاوت گناهان و تفاوت نمازها تغییر پیدا مى کند.