محبت (دوست داشتن پیامبر و خاندان او) در احادیث

دوست داشتن پيامبر صلى الله عليه و آله

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لا يُؤمِنُ أحَدُكُم حتّى أكونَ أحَبَّ إلَيهِ من ولدِهِ و والدِهِ و النّاسِ أجْمَعينَ
هيچ يك از شما ايمان ندارد، مگر آن گاه كه مرا از فرزند و پدر خود و از همه مردمان ديگر بيشتر دوست داشته باشد.

( كنز العمّال : ۷۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لا يُؤمنُ أحدُكُم حتّى أكونَ أحَبَّ إلَيهِ مِن نَفْسِهِ ، و أهْلي أحَبَّ إلَيهِ مِن أهْلِهِ ، و عِتْرَتي أحَبَّ إلَيهِ مِن عِتْرَتِهِ ، و ذُرِّيَّتي أحَبَّ إلَيهِ مِن ذُرِّيَّتِهِ
هيچ يك از شما ايمان ندارد، مگر آن گاه كه مرا از خودش بيشتر دوست داشته باشد و نيز خانواده مرا از خانواده خودش و خاندان مرا از خاندان خودش و نسل مرا از نسل خودش.

( كنز العمّال : ۹۳ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لا يُؤمنُ عَبدٌ حتّى أكونَ أحَبَّ إلَيهِ مِن نَفْسِهِ ، و تَكونَ عِتْرَتي إلَيهِ أعَزَّ مِن عِتْرَتِهِ ، و يكونَ أهْلي أحَبَّ إلَيهِ مِن أهْلِهِ، و تكونَ ذاتي أحَبَّ إلَيهِ مِن ذاتِهِ
هيچ بنده اى ايمان ندارد مگر آن گاه كه مرا از خودش دوست تر بدارد و خاندان مرا از خاندان خودش و خانواده مرا از خانواده خودش و جان مرا بيشتر از جان خودش دوست بدارد.

( علل الشرائع : ۱۴۰/۳ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

أحِبّوا اللّه َ لِما يَغْدوكُم بهِ مِن نِعَمِهِ ، و أحِبّوني لِحُبِّ اللّه ِ ، و أحِبّوا أهْلَ بَيْتي لِحُبّي
خدا را به خاطر نعمتهايى كه به شما ارزانى مى دارد دوست بداريد و مرا به سبب آن كه خدا را دوست داريد دوست بداريد و خانواده ام را به سبب آن كه مرا دوست داريد دوست بداريد.

( علل الشرائع : ۱۳۹/۱ ، الأمالي للطوسي: ۲۷۸/۵۳۱ )

دوست داشتن اهل بيت عليهم السلام

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن رَزَقَهُ اللّه ُ حُبَّ الأَئِمَّةِ مِن أهلِ بَيتي فَقَد أصابَ خَيرَ الدُّنيا وَ الآخِرَةِ ، فَلا يَشُكَّنَّ أحَدٌ أنَّهُ فِي الجَنَّةِ ، فَإِنَّ في حُبِّ أهلِ بَيتي عِشرينَ خَصلَةً ، عَشرٌ مِنها فِي الدُّنيا ، و عَشرٌ مِنها فِي الآخِرَةِ أمَّا الَّتي فِي الدُّنيا : فَالزُّهدُ ، وَ الحِرصُ عَلَى العَمَلِ ، وَ الوَرَعُ فِي الدّينِ ، وَ الرَّغبَةُ فِي العِبادَةِ ، وَ التَّوبَةُ قَبلَ المَوتِ ، وَ النَّشاطُ في قِيامِ اللَّيلِ ، وَ اليَأسُ مِمّا في أيدِي النّاسِ، وَ الحِفظُ لِأَمرِ اللّه ِ و نَهيِهِ عَزَّ و جَلَّ، وَ التّاسِعَةُ بُغضُ الدُّنيا، وَ العاشِرَةُ السَّخاءُ و أمَّا الَّتي فِي الآخِرَةِ : فَلا يُنشَرُ لَهُ ديوانٌ ، و لا يُنصَبُ لَهُ ميزانٌ ، و يُعطى كِتابَهُ بِيَمينِهِ ، و تُكتَبُ لَهُ بَراءَةٌ مِنَ النّارِ ، و يَبيَضُّ وَجهُهُ ، و يُكسى مِن حُلَلِ الجَنَّةِ ، و يُشَفَّعُ في مِائَةٍ مِن أهلِ بَيتِهِ ، و يَنظُرُ اللّه ُ عَزَّ و جَلَّ إلَيهِ بِالرَّحمَةِ ، و يُتَوَّجُ مِن تيجانِ الجَنَّةِ، وَ العاشِرَةُ يَدخُلُ الجَنَّةَ بِغَيرِ حِسابٍ، فَطوبى لِمُحِبّي أهلِ بَيتي
هر كه خداوند، محبّت اهل بيت مرا روزيش كند، بى گمان به خير دنيا و آخرت رسيده است و در اينكه او اهل بهشت است، احدى نبايد شكّ كند؛ زيرا دوست داشتن اهل بيت من، بيست نتيجه به بار مى آورد: ده تا در دنيا و ده تا در آخرت:اما نتايج آن در دنيا عبارتند از: زهد، شوق به كار و عمل، پارسايى در دين، رغبت به عبادت، توبه پيش از مرگ، نشاط در شب زنده دارى، چشم بركندن از آنچه مردم دارند، حفظ اوامر و نواهى خداوند ـ عزّ و جلّ ـ ، نهم: دشمن داشتن دنيا و دهم: سخاوت و بخشندگى و امّا نتايج آن در آخرت: نامه اعمالى برايش گشوده نمى شود، ميزانى برايش برپا نمى شود، نامه اعمالش به دست راست او داده مى شود، برات آزادى از آتش دوزخ برايش نوشته مى شود، رو سفيد مى شود، از جامه هاى بهشت بر قامت او پوشيده مى شود، شفاعت او درباره صد نفر از خانواده اش پذيرفته مى گردد، خداوند ـ عزّ و جلّ ـ به او با مهر و رحمت مى نگرد، از تاجهاى بهشت بر سرش مى نهند و دهم اينكه بدون حسابرسى به بهشت مى رود پس خوشا به حال دوستداران اهل بيت من.

( الخصال : ۵۱۵/۱ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

حُبّي و حُبُّ أهلِ بَيْتي نافِعٌ في سَبعةِ مَواطِنَ أهْوالُهنَّ عظيمةٌ : عِند الوَفاةِ ، و في القَبرِ ، و عِند النُّشورِ، و عِند الكِتابِ ، و عِند الحِسابِ ، و عِند الميزانِ ، و عِند الصِّراطِ
دوست داشتن من و دوست داشتن خاندان من در هفت جاى بسيار وحشتناك به كار آيد: هنگام مردن، در گور، هنگام رستاخيز، هنگام ديدن نامه اعمال، هنگام حسابرسى [اعمال]، نزد ترازو[ى اعمال ]و صراط

(  الخصال : ۳۶۰/۴۹)

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن لَم يُحِبَّ عِتْرَتي فهُو لإحدى ثلاثٍ : إمّا منافِقٌ، و إمّا لِزنْيَةٍ ، و إمّا امرؤٌ حَمَلتْ بهِ اُمّهُ في غيرِ طُهرٍ
آن كه خاندان مرا دوست ندارد، يا منافق است، يا زنا زاده و يا از نطفه حيض

( الخصال : ۱۱۰/۸۲ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

الأئمّةُ مِن وُلدِ الحُسينِ ··· هُمُ العُرْوَةُ الوُثْقى ، و هُمُ الوَسيلَةُ إلى اللّه ِ عزّ و جلّ
امامان از نسل حسين ··· دستاويز استوارند و وسيله [تقرّب] به خداوند عزّ و جلّ

(  كنز العمّال : ۱۳ / ۶۴۵ / ۳۷۶۳۱)

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن أحَبَّ أنْ يَركَبَ سَفينَةَ النَّجاةِ ، و يَسْتَمْسِكَ بالعُرْوَةِ الوُثْقى ، و يَعْتَصِمَ بحَبلِ اللّه ِ المَتينِ ، فلْيُوالِ عَليّا بَعدي ، و ليُعادِ عَدُوَّهُ ، و لْيَأتمَّ بالأئمّةِ الهُداةِ مِن وُلدِهِ
هر كه دوست دارد بر كشتى نجات بنشيند و به دستگيره استوار در آويزد و به ريسمان محكم خدا چنگ زند، بايد پس از من، على را دوست بدارد و با دشمنش دشمنى ورزد و از پيشوايان هدايت، كه از نسل اويند، پيروى كند

( عيون أخبار الرِّضا : ۱/۲۹۲/۴۳ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

نَحنُ كَلِمةُ التَّقوى ، و سَبيلُ الهُدى، و المَثَلُ الأعلى ، و الحُجَّةُ العُظْمى ، و العُرْوَةُ الوُثْقى
ماييم آن كلمه تقوى و راه هدايت و الگوى برتر و حجّت بزرگ و دستگيره استوار

( الأمالي للصدوق : ۵۶۲ / ۷۵۶ )

امام على عليه السلام :

أنا حَبلُ اللّه ِ المتينُ ، و أنا عُروَةُ اللّه ِ الوُثْقى
منم آن ريسمان محكم خداوند، منم آن دستگيره استوار خدا

( المعجم الكبير : ۱۱ / ۸۴ / ۱۱۱۷۷ )

الدعوات ـ به نقل از حارث همْدانى ـ :

أتيتُ أميرَ المؤمِنينَ عليه السلام ذاتَ يَومٍ نصفَ النَّهارِ، فقالَ : ما جاءَ بكَ ؟ قلتُ : حُبُّكَ و اللّه ِ قالَ عليه السلام : إنْ كنتَ صادِقا لَتراني في ثَلاثةِ مَواطِنَ : حَيثُ تَبْلُغُ نَفْسُكَ هذهِ ـ و أوْمَأ بيدِهِ إلى حَنْجَرَتِهِ ـ و عِند الصِّراطِ، و عِند الحَوضِ
ظهرِ يكى از روزها نزد امام على عليه السلام رفتم، حضرت پرسيد: چه چيز تو را به اينجا كشاند؟ عرض كردم: به خدا قسم، علاقه به شما حضرت فرمود : اگر راست بگويى بى گمان مرا در سه جا خواهى ديد: آن جا كه جانت به گلويت رسد، در كنار صراط و در كنار حوض [كوثر]

( الدعوات : ۲۴۹/۶۹۹ )

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «هر آينه به دستاويز استوار چنگ زده است» ـ فرمود :

مَودَّتُنا أهلَ البَيتِ
 آن دستاويز استوار، دوستى ما خاندان است

( المناقب لابن شهر آشوب : ۴/۲ )

المحاسن :امام صادق عليه السلام از پدرانش عليهم السلام نقل كرد كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود :

مَن أحَبَّنا أهلَ البيتِ فلْيَحْمَدِ اللّه َ على أوَّلِ النِّعَمِ قلت : و ما أولى النِّعَمِ ؟ قالَ : طِيبُ الوِلادَةِ ، و لا يُحِبُّنا إلاّ مَن طابَتْ وِلادَتُهُ
 هر كه ما خاندان را دوست داشته باشد خدا را بر نخستين نعمت سپاس گويد عرض شد: نخستين نعمت چيست؟ فرمود: پاكى ولادت (حلال زادگى) ما را جز كسانى كه ولادتى پاكيزه داشته باشند دوست ندارند

( المحاسن : ۱ / ۲۳۲ / ۴۱۹ ، مشكاة الأنوار : ۱۵۳/۳۷۳ )

شرط محبت اهل بيت عليهم السلام

امام على عليه السلام :

أنا مَع رسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله و مَعي عِتْرَتي و سِبْطَيَّ على الحَوضِ ، فمَن أرادَنا فلْيَأخُذْ بقَولِنا ، و لْيَعمَلْ عَملَنا
من و پيامبر خدا و خاندان و نوادگان من بر لب حوض [كوثر ]هستيم؛ پس هر كه ما را خواهان است، بايد گفته ما را بپذيرد و به كردار ما رفتار كند

( الخصال : ۶۲۴/۱۰  )

امام باقر عليه السلام ـ به جابر جعفى ـ فرمود :

 يا جابرُ ، بَلِّغْ شِيعَتي عَنّي السَّلامَ ، و أعْلِمهُم أنَّهُ لا قَرابَةَ بَيْنَنا و بَينَ اللّه ِ عزّ و جلّ، و لا يُتَقرَّبُ إلَيهِ إلاّ بالطَّاعةِ لَهُ يا جابرُ ، مَن أطاعَ اللّه َ و أحَبَّنا فهُو وليُّنا ، و مَن عَصى اللّه َ لَم يَنْفَعْهُ حُبُّنا
 اى جابر! سلام مرا به شيعيانم برسان و به آنها بگو كه ميان ما و خداوند عزّ و جلّ هيچ خويشاوندى نيست، و كسى مقرّب خدا نشود جز با فرمانبردارى از او اى جابر! هر كس خدا را فرمان بَرَد و ما را دوست بدارد، همو دوست ماست، و هر كس خدا را نافرمانى كند محبّت ما سودش نرساند

( الأمالي للطوسي : ۲۹۶/۵۸۲ )

امام باقر عليه السلام :

و اللّه ِ ، ما مَعنا مِن اللّه ِ بَراءةٌ ، و لا بَيْنَنا و بَينَ اللّه ِ قَرابَةٌ، و لا لَنا على اللّه ِ حُجَّةٌ ، و لا نَتَقرَّبُ إلى اللّه ِ إلاّ بالطّاعَةِ ، فمَن كانَ مِنكُم مُطيعا للّه ِ تَنْفَعُهُ ولايَتُنا ، و مَن كانَ مِنكُم عاصيا للّه ِ لَم تَنْفَعْهُ وَلايَتُنا ويْحَكُم لا تَغْتَرّوا ! ويْحَكُم لا تَغْتَـرّوا !
به خدا سوگند ما از جانب خدا امان نامه اى [براى شما] نداريم و ميان ما و خداوند خويشى نيست و ما را بر خدا حجتى نباشد و جز با طاعت به خدا نزديك نشويم پس، هر كدام شما كه فرمانبردار خدا باشد ولايت ما سودش رساند و هر كدام شما كه خدا را نافرمانى كند ولايت ما سودش نرساند واى بر شما، غرّه نشويد! واى بر شما، غرّه نشويد!

( وسائل الشيعة : ۱۱/۱۸۵/۴ )

برخورد امام على عليه السلام با كسى كه اظهار محبت به او مى كند

امام صادق عليه السلام :

إنّ رجُلاً قالَ لأميرِ المؤمنينَ عليه السلام : و اللّه ِ إنّي لاُحِبُّكَ ـ ثلاثَ مرّاتٍ ـ فقالَ عليٌّ عليه السلام : و اللّه ِ ما تُحِبُّني ! فغَضِبَ الرّجُلُ فقالَ : كأنّكَ و اللّه ِ تُخْبِرُني ما في نَفْسي ؟! قالَ لَهُ عليٌّ عليه السلام : لا ، و لكنَّ اللّه َ خَلقَ الأرْواحَ قَبلَ الأبْدانِ بألْفَي عامٍ ، فلَمْ أرَ رُوحَكَ فيها
مردى سه مرتبه به امير المؤمنين عليه السلام عرض كرد: به خدا قسم من شما را دوست مى دارم على عليه السلام فرمود: به خدا سوگند! تو مرا دوست ندارى! مرد عصبانى شده گفت: به خدا قسم گويى از دل من خبر دارى؟! على عليه السلام فرمود: نه، امّا خداوند دو هزار سال پيش از آفريدن كالبدها، ارواح را بيافريد و من روح تو را در ميان آنها نديدم

( بحار الأنوار : ۶۱/۱۳۲/۳ )

الاختصاص ـ به نقل از اصبغ بن نباته ـ :

كُنتُ مَع أميرِ المؤمنينَ عليه السلام فأتاهُ رجُلٌ ، فسَلّمَ علَيهِ ثُمَّ قالَ : يا أميرَ المؤمنينَ ، إنّي و اللّه ِ لاُحِبُّكَ في اللّه ِ ، و اُحِبُّكَ في السِّرِّ كما اُحِبُّكَ في العَلانِيَةِ ، و أدِينُ اللّه َ بوَلايَتِكَ في السِّرِّ كما أدِينُ بها في العَلانِيَةِ ـ و بِيَدِ أميرِ المؤمنينَ عُودٌ ـ طَأْطَأ رأسَهُ ثُمَّ نَكتَ بالعُودِ ساعةً في الأرضِ ، ثُمَّ رَفعَ رأسَهُ إلَيهِ فقالَ : إنَّ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله حدَّثَني بألفِ حديثٍ ، لكُلِّ حديثٍ ألفُ بابٍ ، و إنَّ أرواحَ المؤمنينَ تَلْتَقي في الهواءِ فتَشَمُّ و تَتَعارَفُ ، فما تَعارَفَ مِنها ائْتَلَفَ ، و ما تَناكَرَ مِنها اخْتَلَفَ و بحقِّ اللّه ِ لَقد كَذَبتَ ، فما أعرِفُ وجْهَكَ في الوُجوهِ و لا اسْمَكَ في الأسْماءِ ثُمَّ دَخلَ علَيهِ رجُلٌ آخَرُ فقالَ : يا أميرَ المؤمنينَ ، إنّي لاُحِبُّكَ في السِّرِّ كما اُحِبُّكَ في العَلانِيَةِ قالَ : فنَكَتَ الثّانيةَ بعُودِهِ فى الأرضِ ، ثُمَّ رَفَع رأسَهُ فقالَ لَهُ : صَدَقْتَ ··· اذهَبْ فاتَّخِذْ للفَقْرِ جِلْبابا ، فإنّي سَمِعْتُ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله يقولُ : يا عليَّ بنَ أبي طالبٍ ، و اللّه ِ لَلفَقرُ أسْرَعُ إلى مُحِبّينا مِن السَّيلِ إلى بَطْنِ الوادي
نزد امير المؤمنين عليه السلام بودم كه مردى آمد و بر حضرت سلام داد و عرض كرد: اى امير المؤمنين! به خدا قسم كه تو را از بهر خدا دوست دارم و در نهان همچنان دوستت مى دارم كه در آشكار و در نهان همچنان به ولايتت پاى بندم كه در آشكارامير المؤمنين ـ كه در دست خود چوبى داشت ـ ، سرش را پايين انداخت و لحظاتى با نوك آن چوب به زمين زد، آن گاه سر به سوى آن مرد برداشت و فرمود: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله هزار حديث به من آموخت كه هر حديثى هزار باب داشت ارواح مؤمنان در هوا به يكديگر برخورد مى كنند و هم را مى بويند و مى شناسند آنان كه يكديگر را بشناسند با هم گرد مى آيند و آنها كه يكديگر را نشناسند از هم جدا مى شوند به حقّ خدا سوگند كه تو دروغ مى گويى، زيرا من نه در ميان چهره ها چهره تو را مى شناسم و نه در ميان نامها نامت را مى بينمسپس، مردى ديگر بيامد و عرض كرد: اى امير المؤمنين! به خدا قسم كه من به خاطر خدا دوستت دارم و در نهان همان گونه دوستت مى دارم كه در آشكار حضرت بار ديگر لحظاتى با سر چوب خود به زمين زد و آن گاه رو به سوى او كرده فرمود: راست مى گويى ··· برو خود را براى فقر آماده كن؛ زيرا از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى فرمود: اى على بن ابى طالب ! به خدا سوگند، فقر به سوى دوستداران ما شتابنده تر مى رود تا سيلاب به ته درّه

( الاختصاص : ۳۱۱)

بلا براى دوستان است!

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ به ابوذر ـ فرمود :

إنْ كنتَ تُحِبُّنا فأعِدَّ للفَقرِ تِجْفافا ، فإنَّ الفَقرَ أسْرَعُ إلى مَن يُحِبُّنا مِن السَّيلِ مِن أعلى الأكَمَةِ إلى أسْفَلِها
اگر ما را دوست دارى، پس براى رو در رو شدن با فقر رو پوشى فراهم آر؛ زيرا فقر به سوى دوستداران ما شتابنده تر مى آيد، تا شتاب سيلاب از فراز تپّه به پايين آن

( كنز العمّال : ح ۱۶۶۴۶، مشكاة الأنوار : ۱۶۱/۴۱۰ )

امام على عليه السلام :

مَن أحَبَّنا أهلَ البَيتِ فليُعِدَّ للفَقرِ جِلْبابا ـ أو قالَ : ـ تِجْفافا
هر كه ما خاندان را دوست دارد، بايد براى [رو در رويى با] فقر تن پوشى [محافظ] ـ يا فرمود: ـ بَرگستوانى آماده سازد

( كنز العمّال : ح ۳۷۶۱۵ )

امام على عليه السلام :

لَو أحَبَّني جَبلٌ لَتَهافَتَ
اگر كوهى مرا دوست بدارد درهم فرو ريزد

( نهج البلاغة: الحكمة ۱۱۱ )

امام باقر عليه السلام ـ وقتى مردى نزد ايشان آمد و عرض كرد:

 و اللّه ِ، إنّي لاَُحِبُّكُم أهلَ البَيتِ ـ : فاتَّخِذْ للبَلاء جِلْبابا ؛ فو اللّه ِ إنَّهُ لَأسْرَعُ إلَينا و إلى شِيعَتِنا مِن السَّيلِ في الوادي ، و بِنا يَبْدأ البَلاءُ ثُمَّ بِكُم ، و بِنا يَبْدأ الرَّخاءُ ثُمَّ بِكُم
 به خدا سوگند من شما خاندان را دوست دارم ـ فرمود : پس، جامه بلا بر تن كن؛ زيرا سوگند به خدا كه بلا به سوى ما و پيروان ما شتابنده تر مى آيد تا حركت سيلاب در درّه بلا از ما آغاز مى شود و سپس به شما مى رسد؛ و آسايش نيز از ما آغاز مى شود و سپس به شما مى رسد

( الأمالي للطوسي : ۱۵۴/۲۵۵ )

بحار الأنوار ـ به نقل از سعد بن طريف ـ :

كنتُ عند أبي جعفرٍ عليه السلام ، فجاءَ جميلُ الأزرَقُ ، فدَخلَ علَيهِ ، قالَ : فذَكروا بَلاياً للشِّيعةِ و ما يُصيبُهُم ، فقالَ أبو جعفرٍ عليه السلام : إنّ اُناسا أتَوا عليَّ بنَ الحُسينِ عليهما السلام و عبدَ اللّه ِ بنَ عبّاسٍ، فذَكروا لَهُما نَحوَ ما ذَكَرْتُم قالَ : فأتَيا الحُسينَ بنَ عليٍّ عليهما السلام، فذَكرا لَهُ ذلكَ ، فقالَ الحُسينُ عليه السلام : و اللّه ِ ، البَلاءُ و الفَقرُ و القَتلُ أسْرَعُ إلى مَن أحَبَّنا مِن رَكْضِ البَراذِينِ ، و مِن السَّيلِ إلى صِمْرِهِ قلتُ : و ما الصِّمْرُحديث ؟ قالَ : مُنْتَهاهُ ، و لو لا أنْ تَكونوا كذلكَ لَرَأيْنا أنَّـكُم لَسْتُم مِنّا
در خدمت امام باقر عليه السلام بودم كه جميل ازرق وارد شد آنان از بلاها و گرفتاريهاى شيعه سخن به ميان آوردند امام باقر عليه السلام فرمود: عدّه اى نزد على بن الحسين عليهما السلام و عبد اللّه بن عباس آمدند و همين حرفهايى را كه شما زديد، به آنها گفتند آن دو خدمت حسين بن على عليهما السلام آمدند و گفته هاى آنان را به عرض رساندند؛ حسين عليه السلام فرمود: به خدا سوگند كه بلا و فقر و كشتار به سوى دوستداران ما شتابنده تر است از تاخت اسبان تاتارى و از سرازير شدن سيلاب به صَمَر آن عرض كردم: صَمَر چيست؟ فرمود: سيل گاه، و اگر چنين نبوديد، هر آينه ما شما را از خود نمى شمرديم

( بحار الأنوار : ۶۷/۲۴۶/۸۵ )

امام صادق عليه السلام ـ در وصف دوستداران اهل بيت عليهم السلام ـ فرمود:

و طَبَقةٌ يُحِبّونا في السِّرِّ و العَلانِيَةِ ، هُمُ النَّمَطُ الأعلى ، شَرِبوا مِن العَذْبِ الفُراتِ ، و عَلِموا تأويلَ الكِتابِ ، و فَصْلَ الخِطابِ ، و سَببَ الأسبابِ ، فهُمُ النَّمَطُ الأعلى ، الفَقرُ و الفاقَةُ و أنواعُ البَلاءِ أسْرَعُ إلَيهِم مِن رَكْضِ الخَيلِ ، مَسَّتْهُمُ البَأساءُ و الضَّرّاءُ و زُلْزِلوا و فُتِنوا ، فمِن بَينِ مَجْروحٍ و مَذْبوحٍ مُتَفرِّقينَ في كُلِّ بلادٍ قاصِيَةٍ
 و گروهى هستند كه در آشكار و نهان ما را دوست دارند، اينان طراز برترند، از آبى شيرين و گوارا نوشيده اند و تأويل و تفسير قرآن را مى دانند و از فصل الخطاب و علّت اسباب آگاهند ؛ اينان همه طراز اولند و فقر و ندارى و انواع بلا، شتابانتر از دويدن اسب به سويشان بشتابد و سختى و تنگدستى، آنان را فرا گيرد و دچار تزلزل شوند و به فتنه در افتند و يكى زخم بردارد و ديگرى سرش بريده شود، و [اينان ]در هر شهر دور دستى، پراكنده باشند

( تحف العقول : ۳۲۵ )

انسان با محبوب خويش است

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

العَبدُ مَعَ مَن أحَبَّ
بنده، با كسى است كه دوستش دارد

( كنز العمّال : ۲۴۶۶۷ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

المَرءُ مَعَ مَن أحَبَّ
آدمى با كسى است كه دوستش دارد

( كنز العمّال : ۲۴۶۸۴ - ۲۴۶۸۵ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

أنتَ مَع مَن أحْبَبْتَ
تو با كسى هستى كه دوستش مى دارى

( كنز العمّال : ۲۴۶۸۶ )

الدرّ المنثور :

جاءَ رجُلٌ إلى النَّبيِّ صلى الله عليه و آله فقالَ: يا رسولَ اللّه ِ ، إنّك لَأحبُّ إلَيَّ مِن نَفْسي ، و إنَّكَ لأحَبُّ إلَيَّ مِن وُلدي ، و إنّي لَأكونُ في البَيتِ فأذْكُرُكَ فما أصْبِرُ حتّى آتيَ فأنْظُرَ إلَيكَ ، و إذا ذَكَرْتُ مَوتي و مَوتَكَ عَرَفْتُ أنّكَ إذا دَخَلْتَ الجَنّةَ رُفِعْتَ مَع النَّبِيّينَ ، و أنّي إذا دَخَلْتُ الجَنّةَ خَشِيتُ أنْ لا أراكَ فلَم يَرُدَّ عَليهِ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله شَيئا حتّى نَزلَ جِبريلُ بهذهِ الآيةِ : «و مَن يُطعِ اللّه َ و الرَّسُولَ فَأُولئِِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّـنَ النـبِيِـيـنَ وَالـصِّـدِّيـقِيـنَ وَ الشُّـهَـدَاءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقًا»
مردى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد: اى رسول خدا! شما را از خودم و از فرزندانم بيشتر دوست دارم وقتى در خانه به يادتان مى افتم، طاقت نمى آورم مگر آن كه بيايم و شما را ببينم وقتى به ياد مردن خودم و شما مى افتم مى دانم كه هر گاه شما وارد بهشت شوى در كنار پيامبران جاى مى گيرى و من اگر به بهشت روم مى ترسم شما را نبينم پيامبر صلى الله عليه و آله چيزى در جواب او نگفت تا آن كه جبرئيل با اين آيه فرو رسيد: «و هر كس از خدا و پيامبرش اطاعت كند همراه با كسانى خواهد بود كه خدا نعمتشان داده است، چون انبياء و صدّيقان و شهيدان و صالحان و اينان چه نيكو رفيقانند»

( الدرّ المنثور : ۲/۵۸۸ )

كنز العمّال :مردى از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله درباره قيامت پرسيد حضرت فرمود:

سألَ رجُلٌ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله عنِ السّاعةِ، فقالَ: ما أعْدَدْتَ لَها؟ قالَ: ما أعْدَدْتُ لَها كبيرا، إلاّ أنّي اُحِبُّ اللّه َ و رسولَهُ قالَ : فأنتَ مَع مَن أحْبَبْتَ
 براى آن روز چه چيز آماده كرده اى؟ عرض كرد: چيز مهمى آماده نكرده ام جز آن كه خدا و پيامبرش را دوست دارم حضرت فرمود: پس، تو با كسى هستى كه دوستش دارى

( كنز العمّال : ۲۵۵۵۳ )

علل الشرائع ـ به نقل از انس بن مالك ـ :

جاءَ رجُلٌ مِن أهلِ البادِيَةِ ـ و كانَ يُعْجِبُنا أنْ يأتيَ الرّجُلُ مِن أهلِ البادِيَةِ يَسألُ النَّبيَّ صلى الله عليه و آله ـ فقالَ : يا رسولَ اللّه ِ، متى قِيامُ السّاعةِ ؟ فحَضَرَتِ الصَّلاةُ ، فلَمّا قَضى صَلاتَهُ قالَ : أينَ السّائلُ عنِ السّاعةِ ؟ قالَ : أنا يا رسولَ اللّه ِ قالَ : فما أعْدَدْتَ لَها ؟ قالَ : و اللّه ِ ما أعْدَدْتُ لَها مِن كثيرِ عَملٍ لا صَلاةٍ و لا صَومٍ ، إلاّ أنّي اُحِبُّ اللّه َ و رسولَهُ ، فقالَ لَهُ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله : المَرءُ مَع مَن أحَبَّ قالَ أنسٌ : فما رأيتُ المسلِمينَ فَرِحوا بَعدَ الإسلامِ بشَيءٍ أشدَّ مِن فَرَحِهِم بهذا
عربى باديه نشين آمد ـ براى ما جالب بود كه مردى باديه نشين بيايد و از پيامبر صلى الله عليه و آله چيزى سؤال كند ـ و به پيامبر عرض كرد: اى رسول خدا! قيامت كى برپا مى شود؟ در اين هنگام وقت نماز شد پيامبر نمازش را خواند و سپس فرمود: كو آن مردى كه از قيامت پرسيد؟ مرد گفت: من هستم اى پيامبر خدا! حضرت فرمود: براى قيامت چه فراهم آورده اى؟ عرض كرد: به خدا، چيز زيادى از نماز و روزه فراهم نياورده ام، جز آن كه خدا و پيامبرش را دوست مى دارم پيامبر صلى الله عليه و آله به او فرمود: انسان با كسى است كه دوستش دارد انس مى گويد: من نديده بودم كه مسلمانان، بعد از شادىِ اسلام، از چيزى به اندازه اين سخن شاد شده باشند

( علل الشرائع : ۱۳۹/۲ )

الأمالى للطوسى :مردى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد: اى پيامبر خدا! مردى، به كسى كه نماز بگزارد علاقه دارد و او خود جز نماز واجب، نماز ديگرى نمى گزارد و به كسى كه صدقه بدهد علاقه دارد، ولى خودش جز صدقه واجب، چيزى نمى پردازد و به كسى كه روزه بگيرد علاقه مند است، ولى او جز روزه ماه رمضان روزه اى نمى گيرد [اين شخص چگونه آدمى است؟] پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

المَرءُ مَعَ مَن أحَبَّ
آدمى با كسى است كه دوستش دارد

( الأمالي للطوسي : ۶۲۱/۱۲۸۱ ) 

میزان الحکمه،جلد دوم