مجلس در احادیث

شريفترين نحوه نشستن :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنّ لكُلِّ شيءٍ  شَرَفا 

و إنَّ أشْرَفَ المَجالسِ  ما استُقْبِلَ بهِ القِبلةُ .

هر چيزى شرافتى دارد

 و شريفترين نحوه نشستن  آن است كه رو به قبله باشد.

( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۹/۴ )

امام صادق عليه السلام :

كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله أكْثَرَ ما يَجلِسُ تُجاهَ القِبلةِ .

 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله هنگام نشستن  بيشتر رو به قبله مى نشست.

( مكارم الأخلاق : ۱/۶۶/۷۲ )

نكاتى كه بايد در مجالس رعايت شود :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إذا أتى أحدُكُم مَجلسا ،  فلْيَجلِسْ حيثُ ما انتهى مَجلِسُهُ .

هر گاه يكى از شما به مجلسى درمى آيد، در كنار آخرين نفرى كه نشسته است بنشيند.

( بحار الأنوار : ۱۶/۲۴۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إذا أخذ القومُ مَجالِسَهُم ،

فإنْ دعا رجُلٌ أخاهُ و أوسَعَ لَهُ في مَجلسِهِ فلْيَأتِهِ؛

 فإنَّما هِي كَرامةٌ أكْرمَهُ بها أخوه

و إنْ لَم يُوسِّعْ لَهُ أحَدٌ  ، فلْيَنْظُرْ أوسَعَ مَكانٍ يَجدُهُ ،  فلْيَجْلِسْ فيهِ .

هر گاه افراد مجلسى در جاى خود نشستند [و كسى وارد شد ] ،

اگر در آن ميان  فردى برادر تازه وارد خود را فرا خوانَد و براى او در كنار خود جا باز كند،

[اين تازه وارد] بايد دعوتش را بپذيرد و پهلوى او برود؛

زيرا وى با اين كار به او احترام گذاشته است.

ولى اگر كسى برايش جايى باز نكرد،  نگاه كند هر كجا بيشتر جا بود ، همان جا بنشيند.

( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۵/۳ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لا تُفْحِشْ في مَجلسِكَ ، لِكَي يَحْذَروكَ بسُوءِ خلقِكَ

 و لا تَناجَ مَع رجُلٍ و أنتَ مـعَ آخـرَ .

در جايى كه نشسته اى   وقاحت به خرج نده   ، تا مردم به دليل اخلاق بدت از تو حذر كنند

و وقتى كسى كنار تو نشسته است  ، با ديگرى در گوشى سخن مگو.

( بحار الأنوار: ۸۴/۳۵۴/۲ )

مكارم الأخلاق :

دخَلَ علَيهِ صلى الله عليه و آله رجُلٌ المسجدَ و هُو صلى الله عليه و آله جالسٌ وحْدَهُ .

فتَزَحزَحَ صلى الله عليه و آله لَهُ.

فقالَ الرّجُلُ : في المكانِ سَعةٌ يا رسولَ اللّه ِ !

فقالَ صلى الله عليه و آله : إنَّ حقَّ المسلمِ على المسلمِ إذا رآهُ يُريدُ الجُلوسَ إلَيهِ أنْ يَتَزحْزَحَ لَهُ .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در مسجد تنها نشسته بود. مردى وارد شد.

پيامبر صلى الله عليه و آله براى او خود را جابجا كرد.

آن مرد گفت: اى رسول خدا ! جا كه زياد است.

پيامبر فرمود: حقّ مسلمان بر مسلمان است كه  چون ديد مى خواهد كنار او بنشيند، خود را برايش جابجا كند.

( مكارم الأخلاق : ۱/۶۵/۶۹ )

امام على عليه السلام ـ در بيان اوصاف پيامبر صلى الله عليه و آله ـ فرمود :

و ما رُؤي مُقَدِّما رِجْلَهُ بينَ يدَيْ جَليسٍ لَهُ قَطُّ .

هرگز ديده نشد كه آن حضرت در حضور همنشين خود پايش را دراز كند

( بحار الأنوار : ۱۶/۲۳۶ )

امام باقر عليه السلام :

إذا دَخلَ أحدُكُم على أخيهِ في رَحْلِهِ ، فلْيَقعُدْ حيثُ يأمرهُ صاحبُ الرَّحْلِ؛ 

فإنّ صاحبَ الرّحْلِ أعْرَفُ بِعَورَةِ بَيتِهِ مِن الدّاخلِ عليهِ .

هرگاه يكى از شما به منزل برادر خود وارد مى شود ، بايد هر جا كه صاحب خانه گفت همان جا بنشيند؛ 

چون صاحب خانه به موقعيّت خانه خود آشناتر از ميهمان است.

( قرب الإسناد : ۶۹/۲۲۲ )

امام صادق عليه السلام :

كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله إذا دَخلَ مَنزلاً قَعَدَ في أدنى المجلسِ حينَ يَدخُلُ .

پيامبر خدا هرگاه وارد منزلى مى شد در پايين ترين جاى مجلس مى نشست.

( مكارم الأخلاق : ۱/۶۶/۷۱ )

امام عسكرى عليه السلام :

مَن رَضِيَ بدُونِ الشَّرَفِ مِن المجلسِ ،  لَم يَزَلِ اللّه ُ و ملائكتُهُ يُصلّونَ علَيهِ حتّى يَقومَ .

هر كس به جايى كمتر از صدر مجلس رضايت دهد و بنشيند، تا هر زمان كه نشسته است، خداوند و فرشتگانش بر او درود مى فرستند.

( بحار الأنوار: ۷۸/۳۷۱/۲ )

صدر مجلس :

امام على عليه السلام :

 يَجلِسُ في صَدرِ المجلسِ إلاّ رجُلٌ فيهِ ثلاثُ خِصالٍ :

و يُجيبُ إذا سُئلَ  

و يَنطِقُ إذا عَجَزَ القَومُ عن الكلامِ .

و يُشيرُ بالرّأيِ الّذي فيه صَلاحُ أهلِهِ .

فمَن لم يَكُنْ فيهِ شَيءٌ مِنهُنَّ فجَلَسَ فهُو أحْمَقُ .

فقط كسى بايد در صدر مجلس بنشيند كه سه ويژگى داشته باشد:

هرگاه از او پرسشى كنند پاسخ دهد

وهرگاه ديگران از سخن گفتن درماندند او سخن بگويد

و نظرى بدهد كه خير و صلاح مجلسيان در آن باشد.

هر كس اين ويژگيها را نداشته باشد و در صدر مجلس بنشيند احمق است.

( بحار الأنوار: ۷۸/۳۰۴/۱ )

امام على عليه السلام :

لا تُسرِعَنَّ إلى أرْفَعِ مَوضِعٍ في المَجلسِ ،

فإنَّ المَوضِعَ الّذي تُرفَعُ إلَيهِ خَيرٌ مِن الموضعِ الّذي تُحَطُّ عنهُ .

به سوى بالاترين جاى مجلس مشتاب؛

زيرا جايى كه بالايت بكشند ،  بهتر است از جايى كه پايينت آورند.

(غرر الحكم : ۱۰۲۸۳ )

مجالسى كه از آنها نهى شده است :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن كانَ يؤمنُ باللّه ِ و اليَومِ الآخِرِ  ، فلا يَجْلِسْ في مَجلِسٍ يُسَبُّ فيه إمامٌ  أو يُغتابُ فيه مسلمٌ . 

 إنّ اللّه يقولُ في كتابهِ :

« و إذا رَأَيتَ الّذِينَ يَخُوضُونَ في آياتِنَا  ، فَأعرِض عَنهُم حَتّى يَخوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيرِهِ 

وَ إِمّا يُنسِيَنَّكَ الشَّيطَانُ ،  فَلا تَقْعُد بَعدَ الذِّكرى مَعَ القَومِ الظّالِمينَ» .

هر كه به خدا و روز واپسين ايمان دارد نبايد در مجلسى كه در آن از امامى بدگويى يا از مسلمانى غيبت مى شود بنشيند.

خداوند در كتاب خود مى فرمايد:

« چون بينى كه در آيات ما از روى عناد گفتگو مى كنند از آنها روي گردان شو تا به سخنى جز آن بپردازند

 و اگر شيطان تو را به فراموشى افكند ، چون به يادت آمد با آن مردم ستمكاره منشين » ( الأنعام : ۶۸ )

 ( بحار الأنوار : ۷۵/۲۴۶/۹ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

ثَمانِيَةٌ إن اُهِينوا فلا يَلوموا إلاّ أنفسَهُم···

و الجالسُ في مجلسٍ لَيس لَهُ بأهلٍ .

هشت نفرند كه اگر مورد اهانت و تحقير قرار گرفتند، نبايد كسى جز خود را سرزنش كنند :

··· و كسى كه در جايى كه شايسته اش نيست بنشيند.

( الخصال : ۴۱۰/۱۲ )

امام على عليه السلام :

لا تَجْلِسوا على مائدةٍ يُشرَبُ علَيها الخمرُ؛

 فإنّ العبدَ لا يَدري متى يؤخَذُ .

بر سفره اى كه در آن شراب نوشيده مى شود منشينيد؛

زيرا بنده نمى داند كه مرگش كى درمى رسد.

( بحار الأنوار : ۱۰/۹۸/۱ )

امام على عليه السلام :

إيّاكَ و الجُلوسَ في الطُّرُقاتِ .

از نشستن در گذرگاهها بپرهيز.

(     )

امام على عليه السلام :

مَن كانَ يؤمنُ باللّه ِ و اليومِ الآخِرِ ، فلا يَقومُ مكانَ رِيبةٍ .

هر كه به خدا و روز واپسين ايمان دارد  ، نبايد در جاى شبهه انگيز بايستد.

( الكافي : ۲/ ۳۷۸/۱۰ )

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه « و در كتاب بر شما نازل كرد كه چون شنيديد كه آياتِ خدا مورد انكار و ريشخند قرار مى گيرد···» ( النساء : ۱۴۰ ) ـ فرمود :

إنّما عنى بهذا ( إذا سمعتم ) الرّجُلَ ( الّذي ) يَجحَدُ الحقَّ و يُكذّبُ بهِ و يَقَعُ في الأئمّةِ ، فقُمْ مِن عندِهِ و لا تُقاعِدْهُ . كائنا مَن كانَ .

مقصود اين است كه [ هرگاه شنيديد ]كسى حق را انكار و تكذيب مى كند و از امامان بد مى گويد،  از نزد چنين كسى برخيز و با او همنشينى مكن . هر كه مى خواهد باشد.

( الكافي : ۲/۳۷۴/۱ )

امام صادق عليه السلام :

لا يَنبغي للمؤمنِ أنْ يَجلِسَ مَجلسا يُعصى اللّه ُ فيهِ و لا يَقدِرُ على تغييرِهِ .

سزاوار نيست مؤمن در مجلسى بنشيند كه در آن معصيت خداوند مى شود و او نمى تواند آن وضع را تغيير دهد.

( الكافي : ۲/۳۷۷/۸ )

امام رضا عليه السلام ـ نيز در ذيل همين آيه ـ فرمود :

إذا سَمِعْتَ الرّجُلَ يَجحَدُ الحقَّ و يُكذّبُ بهِ و يَقعُ في أهلِهِ ، فقُمْ مِن عندِهِ و لا تُقاعِدْهُ .

هرگاه شنيدى كسى حق را انكار و تكذيب مى كند و زبان به بدگويى از اهل حق گشوده است ، از پيش او برخيز و با وى همنشينى مكن.

( بحار الأنوار : ۱۰۰/۹۶/۱ وانظر عنوان ۲۴۵ «الاستماع» )

مجلسها امانت اند :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

المَجالِسُ بالأمانةِ ، إلاّ ثلاثةَ مجالسَ :

مَجلسٌ سُفِكَ فيهِ دمٌ حرامٌ

 و مجلسٌ استُحِلَّ فيهِ فَرْجٌ حرامٌ

 و مجلسٌ استُحِلَّ فيهِ مالٌ حرامٌ بغيرِ حَقِّهِ .

مجلسها امانت هستند  ، مگر سه مجلس :

مجلسى كه در آن خونى به ناروا ريخته شود

و مجلسى كه در آن زنا شود

و مجلسى كه در آن مال حرام به ناروا حلال گردد.

( الأمالي للطوسي : ۵۳ / ۷۱ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

المَجالسُ بالأمانةِ  و إفْشاءُ سِرِّ أخيكَ خِيانَةٌ .

 فاجْتَنِبْ ذلكَ  و اجْتَنِبْ مجلسَ العَشيرةِ

مجلسها امانت اند و فاش كردن راز برادرت خيانت است.

از اين كار دورى كن و از نشستهاى عشيره اى بپرهيز.

( بحار الأنوار : ۷۷/۸۹/۳ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

المَجالسُ بالأمانةِ

 و لا يَحِلُّ لمؤمنٍ أنْ يَأثُرَ عن مؤمنٍ ـ أو قالَ: عن أخيهِ المؤمنِ ـ قبيحا .

مجلسها امانت اند

و روا نيست كه مؤمنى از مؤمن ديگر [ يا فرمود : از برادر مؤمن خود]  كار ناپسندى را بازگو كند.

( الأمالي للطوسي: ۵۷۲/۱۱۸۵ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنّما يَتَجالَسُ المُتَجالِسانِ بأمانةِ اللّه ِ  

لا يَحِلُّ لأحَدِهِما أنْ يُفْشيَ على أخيهِ ما يَكْرَهُ .

وقتى دو كس با هم انجمن مى كنند ، آنچه ميانشان مى گذرد  ، امانت خداست

و روا نيست كه يكى از آنها چيزى را كه برادرش دوست ندارد به زيان او فاش سازد .

( تنبيه الخواطر:۱/۹۸ )

تشويق به حضور در مجالس ذكر خدا :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

ما قَعَدَ عدّةٌ من أهلِ الأرضِ يَذكرونَ اللّه َ  ، إلاّ قَعَدَ مَعهُم عِدّةٌ مِن الملائكةِ .

هيچ گاه تعدادى از زمينيان انجمنِ ذكر خدا بر پا نمى كنند، مگر آنكه تعدادى از فرشتگان در آن انجمن مى نشينند.

( بحار الأنوار : ۹۳/ ۱۶۲/۴۲ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

المَجالِسُ ثلاثةٌ : غانِمٌ و سالِمٌ و شاحِبٌ .

فأمّا الغانمُ فالّذي يُذكَرُ اللّه ُ تعالى فيهِ

و أمّا السّالمُ فالسّاكِتُ

 و أمّا الشّاحِبُ فالّذي يَخوضُ في الباطلِ .

مجلسها سه گونه است : سودمند، سالم و پژمرده.

مجلس سودمند مجلسى است كه در آن ذكر خدا شود،

محفل سالم محفل خاموش است،

و محفل پژمرده آن است كه در آن به باطل پرداخته شود.

( بحار الأنوار : ۷۴/۱۸۹/۱۸ )

امام على عليه السلام :

علَيكَ بمَجالِسِ الذِّكْرِ .

بر تو باد [ شركت در ] مجالس ذكر.

( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۵/۶ )

لقمان عليه السلام :

اخْتَرِ المَجالِسَ على عَينَيكَ .

فإنْ رأيتَ قوما يَذْكُرونَ اللّه َ عزّ و جلّ فاجْلِسْ معَهُم ؛

فإنّكَ إنْ تَكُ عالما يَنْفعْكَ عِلمُكَ و يَزيدونَكَ  عِلما

 و إنْ كُنتَ جاهلاً عَلَّموك

 و لَعلَّ اللّه َ أنْ يَصِلَهُم برحمةٍ فتَعمَّكَ مَعهُم .

مجلسها را بنگر .

اگر مردمانى را ديدى كه ذكر خداوند عزّ و جلّ مى گويند با آنان بنشين؛

چه  اگر تو دانشمند باشى ، دانشت تو را سود مى بخشد و آنان بر دانش تو مى افزايند

و اگر از علم بى بهره باشى آنان به تو دانش مى آموزند.

شايد كه خدا بر آنان رحمت آورد و رحمت او شامل تو نيز بشود.

( علل الشرائع : ۳۹۴/۹ )

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت :

و اجْعَلْنا مِن الّذينَ

اشْتَغَلوا بالذِّكرِ عنِ الشَّهواتِ

و خَالَفوا دَواعي العِزَّة بِواضِحات المَعرِفَةِ

و قَطَعوا أستارَ نارِ الشَّهَواتِ بِنَضحِ ماءِ التَّوبَةِ

 و غَسَلوا أوعِيَةَ الجَهَلِ بِصَفوِ ماءِ الحَياةِ

حتّى جالَتْ في مَجالسِ الذِّكرِ رُطوبةُ ألْسِنَةِ الذّاكرينَ .

 ما را از آنان قرار ده كه

به سبب ياد تو از خواهشهاى نفسانى باز مانده اند

و به واسطه روشناييهاى معرفت با انگيزه هاى خود بزرگ بينى مخالفت ورزيدند

و با ريختن آب توبه پرده هاى آتش شهوات را دريدند

و با زلال آب زندگى ظرفهاى جهل را شستند  .

چندان كه رطوبت زبان ذاكران در مجالس پراكنده مى شود.

( بحار الأنوار: ۹۴/۱۲۷/۱۹ )

امام باقر عليه السلام :

الناس ثلاثةٌ : سالمٌ و غانمٌ و شاجبٌ  .

فالسّالمُ الصّامتُ  

و الغانمُ الذّاكرُ

و الشّاجبُ الّذي يَلْفِظُ و يَقَعُ في النّاسِ .

مردم سه گونه اند:  سالم و سود برنده و به هلاكت افتاده.

سالم آن كس است كه خاموش ماند.

سود برنده  آن است كه ذكر خدا گويد

و به هلاكت افتاده كسى است كه زبان به بدگويى از مردم گشايد.

( بحار الأنوار: ۹۳/۱۶۳/۴۳ )

امام صادق عليه السلام :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

إذا رأيتُم رَوضةً من رياضِ الجنّةِ فارْتَعوا فيها.

قيلَ : يا رسولَ اللّه ِ ! و ما رَوضةُ الجنّةِ ؟  

فقالَ : مَجالِسُ المؤمنينَ .

هرگاه باغى از باغهاى بهشت ديديد، در آن گردش كنيد.

عرض شد: اى پيامبر خدا! باغ بهشت چيست؟

فرمود: مجالس مؤمنان.

( مستطرفات السرائر : ۱۴۳/۷ )

امام صادق عليه السلام :

ما اجْتَمعَ قومٌ في مَجلسٍ لَم يَذْكُروا اللّه َ و لَم يَذْكُرونا  ، إلاّ كانَ ذلكَ المَجلسُ حَسْرةً علَيهِم يَومَ القيامةِ .

هرگاه عدّه اى در محفلى گرد آيند و در آن ذكر خدا و ياد ما نكنند، آن محفل در روز قيامت براى آنان مايه افسوس خواهد بود.

( بحار الأنوار : ۷۵/۴۶۸/۲۰ )

قرب الإسناد :امام صادق عليه السلام ـ به فضيل ـ فرمود :

 تَجلِسونَ و تُحَدِّثونَ ؟

قالَ : نَعَم ، جُعِلتُ فِداكَ .

قالَ : إنَّ تلكَ المَجالِسَ اُحِبُّها .

فأحْيوا أمْرَنا ، يا فُضيلُ !  

فَرَحِمَ اللّه ُ مَن أحْيا أمْرَنا.

يا فُضَيلُ !مَن ذَكَرَنا أو ذُكِرْنا عندَهُ  فَخرَجَ مِن عَينِهِ مِثلُ جَناحِ الذُّبابِ غفَرَ اللّه ُ له ذُنوبَهُ

و لَو كانَ أكثرَ مِن زَبَدِ البحرِ .

آيا با هم مى نشينيد و گفتگو مى كنيد؟

عرض كرد : آرى . فدايت شوم .

فرمود: من اين مجالس را دوست دارم .

اى فضيل ! راه ما را زنده نگه داريد .

رحمت خدا بر آن كه امر ما را زنده بدارد.

اى فضيل! هر كس ذكر ما بگويد يا در حضور او ذكر ما شود و از چشمش به اندازه پر مگسى اشك درآيد خداوند گناهان او را مى بخشد  ،

اگر چه فزونتر از كف دريا باشد.

( قرب الإسناد : ۳۶/۱۱۷ )

امام رضا عليه السلام :

مَن جَلسَ مَجلسا يُحيا فيهِ أمرُنا  ، لَم يَمُتْ قلبُهُ يَومَ تَموتُ القلوبُ .

هر كس در مجلسى كه ياد و نام ما در آن زنده نگه داشته مى شود بنشيند، در آن روزى كه دلها مى ميرند  دل او نمى ميرد.

( الأمالي للصدوق : ۱۳۱/۱۱۹ )

تشويق به ياد كردن خدا ، هنگام برخاستن :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنّ كَفّارَةَ المَجلسِ :

سُبحانَكَ اللّهمَّ و بحَمْدِكَ لا إلهَ إلاّ أنتَ . ربِّ تُبْ علَيَّ و اغفِرْ لي .

كفّاره نشستن اين است كه بگويى :

سبحانك اللّهمّ و بحمدك لا إله إلاّ أنت . ربِّ تُب علىَّ و اغفر لى .

 خدايا !  پاك و منزّهى تو و ستايش از آنِ توست. خدايى جز تو نيست.  پروردگار من ! مرا ببخش و بيامرز  .

( بحار الأنوار : ۷۵/۴۶۷/۱۷ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إذا تَلاقَيْتُم فَتلاقوا بالتَّسليمِ و التَّصافُحِ

 و إذا تَفَرّقْتُم فتَفَرَّقوا بالاسْتِغْفارِ .

هرگاه به هم رسيديد ، سلام گوييد و دست دهيد

و چون از هم جدا شديد با آمرزش خواهى يكديگر را ترك كنيد.

( الأمالي للطوسي : ۲۱۵/۳۷۴ )

امام على عليه السلام :

مَن أرادَ أن يَكْتالَ بالمِكْيالِ الأوْفى فلْيَكُنْ آخِرُ قَولِهِ :

« سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى المُرسَلينَ وَ الحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمينَ »

، فإنَّ لَهُ مِن كُلِّ مسلمٍ حسنةً .

هر كس كه مى خواهد با پيمانه پُر مزد گيرد ، بايد آخرين سخنش اين باشد:

 « سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى المُرسَلينَ وَ الحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمينَ »

« اى پروردگار عزّت و شكوه! تو پاك و منزّهى از هر توصيفى ؛ درود بر فرستادگان خدا و ستايش از آنِ خدايى است كه پروردگار جهانيان است »

كه براى چنين كسى، به ازاى هر مسلمان، يك حسنه منظور مى شود.

(  كتاب من لا يحضره الفقيه : ۱/۳۲۵/۹۵۴ )

امام باقر عليه السلام :

مَن أرادَ أن يَكْتالَ بالمِكْيالِ الأوْفى ، فلْيَقُلْ إذا أرادَ أنْ يَقومَ مِن مَجلسِهِ:  

« سبحانَ ربِّكَ ربِّ العِزّةِ عَمّا يَصِفونَ و سلامٌ على المرسَلينَ و الحَمدُ للّه ِ ربِّ العالَمينَ » .

هر كه مى خواهد با پيمانه پُر مزد گيرد، بايد هنگام برخاستن از جاى خود چنين بگويد:

« سبحان ربّك ربّ العزّة عمّا يصفون و سلامٌ على المرسلين و الحمد للّه ربّ العالمين  ».

« اى پروردگار عزّت و شكوه! پاك و منزّهى از هر توصيفى؛ درود بر فرستادگان خدا و ستايش از آنِ خدايى است كه پروردگار جهانيان است ». 

( الكافي : ۲/۴۹۶/۳ )

امام صادق عليه السلام :

إنّ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله كانَ لا يَقومُ من مَجلِسٍ ، و إنْ خَفَّ ، حتّى يَستَغْفِرَ اللّه َ عزّ و جلّ خَمْسا و عِشرينَ مَرّةً .

پيامبر خدا هرگاه از مجلسى برمى خاست، اگر چه زمانى كوتاه در آن جا نشسته بود، بيست و پنج مرتبه از خدا آمرزش مى طلبيد .

( الكافي : ۲/۵۰۴/۴ )

منبع: میزان الحکمه،جلد دوم.