امامت حسنین (ع) در احادیث

نامگذارى آن دو بزرگوار

امام على عليه السلام :

لمّا وُلِدَ الحسنُ سَمَّيتُهُ حَرْبا ، فجاءَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله فقالَ : أرُوني ابْنِي ، ما سَمَّيتُموهُ ؟ فقلتُ : سَمّيتُهُ حَرْبا ، فقالَ : بَل هو حَسَنٌ . فلمَّا وُلِدَ حسينٌ سَمّيتُهُ حَرْبا ، فجاءَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله فقالَ : أرُوني ابْنِي ، ما سَمَّيتُموهُ ؟ فقلتُ : سَمّيتُهُ حَرْبا ، فقالَ : بل هو حُسَينٌ .
هنگامى كه حسن متولد شد، نام او را حرب گذاشتم. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد و فرمود: فرزندم را به من نشان دهيد، نامش را چه نهاده ايد؟ عرض كردم: نام او را حرب گذاشتم. فرمود: نه، نامش حسن باشد. و چون حسين متولد شد، او را حرب ناميدم. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد و فرمود: فرزندم را به من نشان دهيد، نام او را چه گذاشته ايد؟ عرض كردم: او را حرب ناميده ام. فرمود: نه ، نامش را حسين بگذاريد.

بحار الأنوار :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به على عليه السلام فرمود:

 بأيِّ شيءٍ سَمّيتَ ابنِي ؟ قالَ : ما كُنتُ أسبِقُكَ باسمِهِ يا رسولَ اللّه ِ ، قد كُنتُ اُحِبُّ أنْ اُسَمِّيَهُ حَرْبا، فقالَ النّبيُّ صلى الله عليه و آله : و لا أسْبِقُ أنا باسمِهِ ربّي
 فرزندم را چه ناميده اى؟ عرض كرد: اى رسول خدا! در نامگذارى او بر شما سبقت نمى جويم، ولى دوست داشتم نام او را حرب بگذارم. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: من نيز در نامگذارى او بر پروردگار عزّ و جلّ سبقت نمى جويم.

امام زين العابدين عليه السلام :

لمّا وَلَدتْ فاطمةُ الحسَنَ عليهما السلام قالتْ لِعليٍّ عليه السلام : سَمِّهِ ، فقالَ : ما كُنتُ لِأسْبِقَ باسمِهِ رسولَ اللّه ِ ، فجاءَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ··· ثمّ قالَ لعليٍّ عليه السلام : هل سَمَّيتَهُ ؟ فقالَ : ما كُنتُ لأسبِقَكَ باسمِهِ ، فقالَ صلى الله عليه و آله : و ما كُنتُ لِأسبِقَ باسمِهِ ربّي عزّ و جلّ . فأوحى اللّه ُ تباركَ و تعالى إلى جَبرئيلَ أنّهُ قد وُلِدَ لمحمّدٍ ابنٌ، فاهْبِطْ و أقرئه السَّلامَ و هَنِّئه و قلْ لَه : إنّ علِيّا منكَ بمنزلةِ هارونَ مِن موسى ، فسَمِّهِ باسمِ ابنِ هارونَ. فهبَطَ جَبرئيلُ عليه السلام فهنّأهُ مِن اللّه ِ عزّ و جلّ ، ثُمّ قالَ : إنّ اللّه َ عزّ و جلّ يأمُرُكَ أن تُسَمِّيَهُ باسمِ ابنِ هارونَ .قالَ : و ما كانَ اسمُهُ ؟ قالَ : شَبَّرُ ، قالَ : لِساني عَربيٌّ، قالَ : سَمِّهِ الحسَنَ، فسَمّاهُ الحسنَ .فلمّا وُلِدَ الحسينُ عليه السلام ··· هَبَطَ جَبرئيلُ عليه السلام فَهنّأهُ مِن اللّه ِ تباركَ و تعالى ، ثُمّ قالَ : إنّ عليّا منكَ بمنزلةِ هارونَ مِن موسى، فسَمِّهِ باسمِ ابنِ هارونَ ، قالَ : و ما اسمُهُ ؟ قالَ : شُبَيْر ، قالَ : لِساني عَرَبيٌّ ، قالَ : سَمِّهِ الحُسينَ ، فسَمّاهُ الحُسينَ .
هنگامى كه فاطمه عليها السلام حسن عليه السلام را به دنيا آورد، به على عليه السلام گفت: برايش نامى بگذار. على عليه السلام فرمود: من پيش از پيامبر خدا نامى روى او نمى گذارم. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد ··· سپس به على عليه السلام فرمود: آيا برايش اسم گذاشته اى؟ عرض كرد: در نامگذارى او بر شما پيشدستى نمى كنم. پيامبر فرمود: من نيز در نامگذارى او بر پروردگارم پيشدستى نمى كنم.پس، خداى تبارك و تعالى به جبرئيل وحى فرمود كه براى محمّد فرزندى زاده شده است. برو و به او سلام برسان و تبريك گفته، بگو: على براى تو همچون هارون است براى موسى؛ پس، نام فرزند هارون را بر او بگذار. جبرئيل عليه السلام فرود آمد و پس از ابلاغ [سلام و] تبريك خداوند عزّ و جلّ گفت: خداوند عزّ و جلّ به تو دستور مى دهد كه نام فرزند هارون را بر اين نوزاد بگذارى.پيامبر پرسيد: نام فرزند هارون چه بود؟ جبرئيل گفت: شَبَّر. پيامبر فرمود: زبان من عربى است. جبرئيل گفت: او را حسن بنام. و پيامبر هم او را حسن ناميد.و چون حسين عليه السلام به دنيا آمد ··· جبرئيل عليه السلام فرود آمد و پس از رساندن تبريك خداوند تبارك و تعالى عرض كرد: على براى تو مانند هارون است براى موسى؛ پس، اين نوزاد را به نام فرزند هارون نامگذارى كن. پيامبر پرسيد: نام او چيست؟ جبرئيل گفت: شُبَيْر. پيامبر فرمود: زبان من عربى است. جبرئيل گفت: او را حسين بنام. پيامبر هم نام او را حسين گذاشت.

دو سرور جوانان بهشت

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

الحسنُ و الحسينُ سيّدا شبابِ أهلِ الجنّة ، و أبوهُما خَيرٌ مِنهما .
حسن و حسين دو سرور جوانان بهشت هستند و پدرشان از آن دو بهتر است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

الحسنُ و الحسينُ سيّدا شبابِ أهلِ الجنّةِ .
حسن و حسين دو سرور جوانان بهشتند.

دوست داشتن حسنين عليهما السلام

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن كانَ يُحِبُّني فَلْيُحِبَّ ابْنَيَّ هذَينِ ، فإنّ اللّه َ أمَرَني بحُبِّهِما .
هر كه مرا دوست دارد، بايد اين دو پسر را نيز دوست بدارد؛ زيرا خداوند مرا به دوست داشتن آن دو فرمان داده است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

اللّهُمَّ أحِبَّ حَسَنا و حُسَينا و أحِبَّ مَن يُحبُّهُما
بار خدايا! حسن و حسين را دوست بدار و دوستداران آن دو را نيز دوست بدار.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن أحَبَّ الحسنَ و الحسينَ فقد أحبَّني ، و مَن أبْغَضَهُما فَقد أبْغَضَني .
هر كه حسن و حسين را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر كه آنان را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است.

هديه پيامبر به حسنين عليهما السلام

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

أمّا الحسنُ فإنّ لَه هَيْبَتي و سُؤْدَدي ، و أمّا الحسينُ فإنّ لَه شَجاعَتي وجُودي .
ابهّت و آقايى من از آنِ حسن است، و شجاعت و بخشندگى ام از آنِ حسين.

پيامبر خدا صلى الله علیه و آله:

أمّا الحسنُ فأنحَلُهُ الهَيْبةَ و الحِلمَ ، و أمّا الحسينُ فأنحَلُهُ الجُودَ و الرَّحمةَ .
به حسن ، هيبت و بردبارى مى بخشم و به حسين جود و مهربانى .

كنز العمّال:

عن زينبَ بنتِ أبي رافعٍ عن فاطمةَ بنتِ رسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله:أنّها أتَتْ أباها بالحسنِ و الحسينِ في شَكْواهُ الّتي ماتَ فيها ، فقالتْ : تُوَرِّثُهما يا رسولَ اللّه ِ شيئاً ؟ فقالَ : أمّا الحسنُ فلَهُ هَيْبَتي و سُؤْدَدي ، و أمّا الحسينُ فلَهُ جُرْأَتي وجُودي .
از زينب دختر ابو رافع، درباره فاطمه دخت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نقل شده است كه وقتى پدر بزرگوارش در بيمارى اى كه به فوت آن حضرت انجاميد، افتاده بود، حسن و حسين را خدمت آن حضرت برد و عرض كرد: اى رسول خدا! آيا براى اين دو، چيزى به ارث مى گذارى؟ پيامبر فرمود: هيبت و آقايى خود را به حسن دادم و دليرى وجودم را به حسين.

امامت حسنين عليهما السلام

بحار الأنوار ـ به نقل از ابن شهر آشوب ـ :

يُسْتَدلُّ على إمامَتِهِما بما رَواهُ الطّريقانِ المُخْتلفانِ ، و الطّائفتانِ المُتَباينتانِ مِن نصِّ النّبيِّ صلى الله عليه و آله على إمامةِ الاثنَي عَشَرَ ···و يُستَدَلُّ أيضا بما قد ثَبَتَ بأنّهما خَرَجا و ادّعَيا ، و لم يكن في زمانِهما غيرُ معاويةَ و يزيدَ ، و هما قد ثَبتَ فِسْقُهما ، بل كفرُهما ، فيجب أن تكونَ الإمامةُ للحسن و الحسين .و يُستدلّ أيضا بإجماعِ أهل البيتِ عليهم السلام ، لأنّهم أجْمَعوا على إمامتِهما و إجماعُهم حُجّةٌ .و يُستدلّ بالخبر المشهور أنّه قالَ صلى الله عليه و آله : ابنايَ هذانِ إمامانِ قاما أو قعدا .
 دليل بر امامت حسنين ، نصّ پيامبر صلى الله عليه و آله بر امامت دوازده امام است كه هر دو فرقه و دسته مخالف و جدا از هم آن را روايت كرده اند.دليل ديگر بر امامت آن دو بزرگوار اين است كه آمدند و ادّعاى امامت كردند و در زمان آنان كسى جز معاويه و يزيد چنين ادّعايى نداشت كه آنها هم فسق و بلكه كفرشان ثابت است. پس، لازم مى آيد كه امامت تنها از آنِ حسن و حسين باشد.اجماع اهل بيت عليهم السلام نيز دليل است؛ زيرا آنان بر امامت حسنين اجماع دارند و اجماع ايشان حجّت است.همچنين دليل ديگر ، اين خبر مشهور است كه على عليه السلام فرمود: اين دو فرزند من امام هستند، چه برخيزند و چه بنشينند.
 

میزان الحکمه،جلد اول.