سخنان امام حسین علیه السلام: خطبه امام قبل خروج از مكه
۲۳ مهر ۱۳۹۴ 0 اهل بیت علیهم السلام
روايت شده است كه چون حضرت سيّد الشّهداء عليه‌السّلام آهنگ خروج از مكّه مكرّمه به سوي عراق نمودند، براي ايراد خطبه ايستاده و چنين گفتند:
«... الْحَمْدُ لِلهِ وَ ما شاءَ اللهُ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ، وَ صَلَّى اللهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ سَلَّمَ خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَةِ عَلَى جِيدِ الْفَتَاةِ، وَ مَا أَوْلَهَنِي إِلَى أَسْلَافِي اشْتِيَاقَ يَعْقُوبَ إِلَى يُوسُفَ، وَ خُيِّرَ لِي مَصْرَعٌ أَنَا لَاقِيهِ كَأَنِّي بِأَوْصَالِي تَقَطَّعُهَا عُسْلَانُ الْفَلَوَاتِ، بَيْنَ النَّوَاوِيسِ وَ كَرْبَلَاءَ فَيَمْلَأَنَّ مِنِّي أَكْرَاشاً جُوفاً، وَ أَجْرِبَةً سُغْباً لَا مَحِيصَ عَنْ يَوْمٍ خُطَّ بِالْقَلَمِ، رِضَى اللهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَيْتِ، نَصْبِرُ عَلَى بَلَائِهِ وَ يُوَفِّينَا أُجُورَ الصَّابِرِينَ لَنْ تَشُذَّ عَنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَحْمَةٌ وهِيَ مَجْمُوعَةٌ لَهُ فِي حَظِيرَةِ الْقُدْسِ تَقَرُّ بِهِمْ عَيْنُهُ، وَ يُنَجَّزُ لَهُمْ وَعْدُهُ، مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ، وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللهِ نَفْسَهُ، فَلْيَرْحَلْ فَإِنِّي رَاحِلٌ مُصْبِحاً، إِنْ شَاءَ اللهُ».(1)
«حمد و سپاس سزاوار خداست. آنچه را كه خدا بخواهد خواهد شد. و قوّه و قدرتي نيست مگر بواسطه خدا. و درود بر رسول و فرستاده او باد.
مرگ بر فرزندان آدم به مثابه گردنبند بر گردن دختران جوان كشيده و بسته شده است. و چه بسيار در آرزو و اشتياق ملاقات و ديدار رفتگان از خاندان خود هستم، همانند اشتياقي كه يعقوب به ديدار يوسف داشت.
و براي من جائي معيّن و انتخاب شده است كه بايد پيكر من در آنجا بيفتد، و من بايد به آنجا برسم. گويا من مي‌بينم كه بند بند مرا گرگان بيابان بين نَواويس و كربلا از هم جدا مي‌سازند، و از من شكمبه‌هاي تهي خود را پر مي‌كنند و انبانهاي گرسنه خود را سرشار مي‌نمايند. فرارگاهي نيست از روزي كه در قلم تقدير گذشته است.
رضای خدا، رضای ما اهل بيت است؛ بر امتحانات و بلاهاي او شكيبائي مي‌نمائيم، و او اجر و مزد شكيبايان را بطور کامل به ما عنايت خواهد نمود.
از رسول خدا، پاره تنش جدا نمي‌شود. و در بهشت برين گرداگرد او جمع مي‌شوند، و بدانها چشم رسول خدا روشن مي‌گردد، و برای آنها وعده رسول خدا تحقّق مي‌پذيرد.
پس كسي كه در ميان ماست، و حاضر است جان خود را در راه ما نثار كند، و برای لقای خدا خود را آماده نموده است، با ما كوچ كند، كه من در صبحگاهان عازم سفر هستم؛ إن‌شاءالله».
______________________
پی نوشت:
1. اللهوف، سید بن طاووس، ص61
