نرم‌افزار «ره‌توشه عاشورا و انتظار»

در مقاله «چرا چهارده قرن گریه؟» در این ویژه‌نامه آمده است: قطعاً اگر قیام امام حسین(ع) نبود، معاویه در این راه به موفقیت می‌رسید و این نام مقدس را دفن می‌کرد؛ لذا رسول گرامی اسلام(ص) فرمود: «حسین منی و أنا من حسین»؛ جمله اول، یعنی حسین از ذریه من و فرزند دختر من است؛ اما جمله «من از حسینم» یعنی چه؟ رسول اکرم(ص) یعنی نبوتش و آنچه برای نجات بشریت از طرف خدا آورده و دفن این امور، یعنی دفن نام پیامبر(ص)؛ اما امام حسین(ع) با قیامش نگذاشت دین رسول خدا(ص) یعنی همه آن چیزی که  ایشان بیست و سه سال برای تثبیت آن، خون جگر خورد و جنگید، دفن شود.

در بخشی دیگر از این مقاله آمده است: وقتی آخرت برایت مهم شد و فهمیدی که زندگی ابدی و اصلی در آخرت است و باید آن را آباد کنی و در این مسیر، احتیاج به دستورالعمل داری، احساس نیاز به دین صحیح را خواهی فهمید؛ دینی که بتواند نیاز بندگی تو را تأمین و روح تو را در راه بندگی، سیراب و کامل کند، آن گاه با مطالعه تاریخ می‌یابی که این دین، با ریختن خون‌های ائمه(ع) و خصوصاً امام حسین(ع) و همچنین زحمات و آوارگی علمای شیعه، اکنون به دست تو رسیده است. آن زمان، دردهای اهل‌بیت(ع) که برای رساندن دین و حفظ و سلامت آن بود، قلبت را می‌فشارد و با خود فکرخواهی کرد که برای بهشت رفتن من، فرق امیرالمؤمنین(ع) شکافته شد، سر امام حسین(ع) بر نیزه رفت، امام موسی ‌کاظم(ع) در چاه، زندانی شد و هزاران عالم شیعی خون جگر‌ها خوردند تا راه بهشت رفتن ما باز بماند.