شعر قنداقه نور (ولادت امام حسین علیه السلام)

دل پراز شور و نوا شد شب میلاد حسین

عقده ای داشت که واشد شب میلاد حسین

جلوه ای کرد در آفاق چومصباح هدی

صرفه با آینه ها شد شب میلاد حسین

پیش خورشید رخش آینه تا دیده گشود

ماه انگشت نما شد شب میلاد حسین

حجرالاسود خال لب او را چون دید

مروه همدوش صفا شد شب میلاد حسین 

برق انوار ولایت که به هستی تایید

نور باران ولا شد شب میلاد حسین

به فروغ ابدیت به جمالش سوگند

عشق روشنگر ما شد شب میلاد حسین 

گرچه شبهای دگر ناله ئی غمگین بود

نغمه اش عقده گشا شد شب میلاد حسین

به سرافرازی سالار جوانان بهشت

خیمه عشق بپا شد شب میلاد حسین

هر کجا فنچه نشکفته ای از ایمان بود

به طرب آمد و وا شد شب میلاد حسین

رفت قنداقه او تا به سوی علام قدس

عرش محراب دعا شد شب میلاد حسین

عرشیان هلهله کردند و بهم می گفتند 

فطرس از بند رها شد شب میلاد حسین

هجرت از مکه اگر مبدا تاریخ شده است 

مبدا عشق و صفا شد شب میلاد حسین

خضر گویند به سودای عقیق لب او

تشنه آب بقا شد شب میلاد حسین 

روی گلبرگ شقایق پر پروانه نوشت 

شب قدر شهدا شد شب میلاد حسین

کربلا کعبه آزادگی و عزت بود

قبله شد قبله نما شد شب میلاد حسین

به هم آمیخت غم و شادی عالم گویا

صحبت از کرب و بلا شد شب میلاد حسین

سبزپوشان فلک گرچه تبسم کردند

آسمان نوحه سرا شد شب میلاد حسین

دختر وحی و نبوت به تماشاگه راز

شاهد جام بلا شد شب میلاد حسین 

مادر پاکی و عصمت عوض خنده گریست

عید همرنگ عزا شد شب میلاد حسین 

نام نیلوفر شش ماهه او را چو شنید

لاله با داغ، رضا شد شب میلاد حسین

به مددکاری اکسیر غم عاشورا 

هر چه مس بود طلا شد شب میلاد حسین

آب مهریه زهراست ولی شط فرات

موجی از شرم و حیا شد شب میلاد حسین

به تمنای حضورش به هوای حرمش

دلم از سینه جدا شد شب میلاد حسین

چه مبارک سحری بود که دامان «شفق» 

رنگ از خون خدا شد شب میلاد حسین