زیارت دهم- تسبیح امام علی و حضرت زهرا (ع) نزد قبر امام حسین (ع) (کامل الزیارات)

باب هفتاد و نهم- در نقل زيارات وارده براى حضرت حسين بن علىّ عليهما السّلام‏؛ حدیث دهم بعد از زیارت امام حسین علیه السلام به بالای سر امام برو و تسبیح امام علی علیه السلام و حضرت زهرا علیها السلام را بگو: 

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَعَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْمَدَائِنِيِّ قَالَ:

محمّد بن جعفر، از محمّد بن الحسين، از محمّد بن اسماعيل، از صالح بن عقبه، از ابى سعيد مدائنى، وى مى ‏گويد 

دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ آتِي قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع

محضر مبارك حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام مشرّف شده عرض كردم: فدايت شوم به زيارت قبر حضرت امام حسين عليه السّلام بروم؟

قَالَ نَعَمْ يَا بَا سَعِيدٍ ائْتِ قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع أَطْيَبِ الطَّيِّبِينَ وَ أَطْهَرِ الطَّاهِرِينَ وَ أَبَرِّ الْأَبْرَارِ

حضرت فرمودند: بلى، اى ابا سعيد به زيارت قبر حسين عليه السّلام برو و به زيارت پاكيزه ‏ترين پاكيزه ‏ها و پاك‏ترين پاكان و نيك‏ترين نيكان.

وَ إِذَا زُرْتَهُ يَا بَا سَعِيدٍ فَسَبِّحْ عِنْدَ رَأْسِهِ تَسْبِيحَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع أَلْفَ مَرَّةٍ وَ سَبِّحْ عِنْدَ رِجْلَيْهِ تَسْبِيحَ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ ع أَلْفَ مَرَّةٍ

اى ابا سعيد هنگامى كه آن حضرت را زيارت كردى بالاى سر آن جناب تسبيح امير المؤمنين عليه السّلام را هزار مرتبه بگو و پائين پاى آن حضرت تسبيح حضرت زهراء عليها السّلام را هزار مرتبه بگو، 

ثُمَّ صَلِّ عِنْدَهُ رَكْعَتَيْنِ تَقْرَأُ فِيهِمَا يس وَ الرَّحْمَنَ فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِكَ كَتَبَ اللَّهُ لَكَ ثَوَابَ ذَلِكَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَى

سپس نزد قبر مطهّرش دو ركعت نماز بخوان و در آن دو ركعت سوره يس^[1] و الرّحمن^[2] را قرائت كن. و وقتى چنين نمودى خداوند متعال ثواب زيارت حضرت را براى تو خواهد نوشت.

قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ عَلِّمْنِي تَسْبِيحَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ ع

راوى مى ‏گويد: محضر مباركش عرض كردم: فدايت شوم تسبيح امير المؤمنين على عليه السّلام و تسبيح حضرت فاطمه سلام اللَّه عليها را آيا به من تعليم مى‏ فرمائيد؟

قَالَ نَعَمْ يَا بَا سَعِيدٍ تَسْبِيحُ عَلِيٍّ ع

حضرت فرمودند: بلى يا ابا سعيد، تسبيح امير المؤمنين عليه السّلام عبارت است از ذكر اين اذكار:

سُبْحَانَ الَّذِي لَا تَنْفَذُ خَزَائِنُهُ سُبْحَانَ الَّذِي لَا تَبِيدُ مَعَالِمُهُ سُبْحَانَ الَّذِي لَا يَفْنَى مَا عِنْدَهُ

منزّه است كسى كه خزائنش تمام ‏شدنى نيست، منزّه است كسى كه نشانه‏ هايش كهنه و فرسوده نمى ‏شوند، منزّه است كسى كه آنچه نزد او است فانى نمى‏ گردد، 

سُبْحَانَ الَّذِي لَا يُشْرِكُ أَحَداً فِي حُكْمِهِ سُبْحَانَ الَّذِي لَا اضْمِحْلَالَ لِفَخْرِهِ

منزّه است كسى كه احدى در حكم با او شريك نيست، منزّه است كسى كه آنچه زوالى براى فخر و بزرگى او نمى ‏باشد، 

سُبْحَانَ الَّذِي لَا انْقِطَاعَ لِمُدَّتِهِ سُبْحَانَ الَّذِي لَا إِلَهَ غَيْرُهُ

منزّه است كسى كه بر انقطاع و فنائى براى زمان سلطنتش نمى‏ باشد، منزّه است كسى كه معبودى غير از او وجود ندارد.

وَ تَسْبِيحُ فَاطِمَةَ ع

و تسبیح حضرت فاطمه سلام الله علیها این است :

سُبْحَانَ ذِي الْجَلَالِ الْبَاذِخِ الْعَظِيمِ سُبْحَانَ ذِي الْعِزِّ الشَّامِخِ الْمُنِيفِ

منزّه است صاحب جلالى كه متكبّر و بزرگ مى ‏باشد، منزّه است صاحب عزّتى كه بلند مرتبه و مرتفع الشأن مى ‏باشد، 

سُبْحَانَ ذِي الْمُلْكِ الْفَاخِرِ الْقَدِيمِ سُبْحَانَ ذِي الْبَهْجَةِ وَ الْجَمَالِ

منزّه است صاحب سلطنتى كه داراى‏ فخر و قدمت مى ‏باشد، منزّه است صاحب حسن و جمال، 

سُبْحَانَ مَنْ تَرَدَّى بِالنُّورِ وَ الْوَقَارِ سُبْحَانَ مَنْ يَرَى أَثَرَ النَّمْلِ فِي الصَّفَا وَ وَقْعَ الطَّيْرِ فِي الْهَوَاءِ.

منزّه است كسى كه به نور و سنگينى و وقار آراسته است، منزّه است كسى كه اثر و نشانه‏ هاى پاى مورچه را روى سنگ صاف و شفّاف ديده و افتادن طيور و پرندگان را روى درختان و لانه ‏ها مى‏ نگرد.

[1] ) سوره یس                                               [2] ) سوره الرحمن