حضرت فاطمه سلام الله علیها؛ الگوی ثبات شخصیت

 

عده‌ای با قرار گرفتن در موقعیت‌های متفاوت، خود واقعی‌شان را فراموش می‌کنند، عده‌ای وقتی به منصبی می‌رسند، عده‌ای وقتی عصبانی می‌شوند، عده‌ای وقتی رأی می‌آورند، عده‌ای وقتی دانشگاه قبول می‌شوند، عده‌ای وقتی‌که هواپیما از ایران خارج می‌شود.

حجاب هم خود واقعی یک بانوی مسلمان است و گاهی فراموش می‌شود، عده‌ای گاهی که می‌روند کوهنوردی چادرشان از یادشان می‌رود و حجابشان در باد تکان می‌خورد، عده‌ای در زرق و برق بازارها، زرق‌ و برقشان زیاد می‌شود و خود واقعی را در ورودی بازار می‌گذارند و می‌آیند به خرید و فروش، عده‌ای یک‌ شب عروسی و یک‌ شب مهمانی عامل خود فراموشی‌شان است،[1] عده‌ای هم هیچ وقت خود  واقعی‌شان را فراموش نمی‌کنند، آن‌ها همیشه در حضورند.

تاریخ بانویی را می‌شناسد که چیزی خود واقعی‌اش را از او نگرفت، خود واقعی او تمام فضیلت‌هاست، خود واقعی او پاره‌ی تن پیامبر است،[2] او همیشه فاطمه بود و همیشه فاطمه ماند، چه زمانی که در کودکی سختی‌های رسالت را می‌دید و تحمل می‌کرد، چه زمانی که بعد از رسالت ... او ماند و بیت الاحزان، او ماند و دست بسته، او ماند و گفتن یا فضّه خذینی، (فضه مرا بگیر)[3] اما او ماند، او با تمام فضیلت‌هایش ماند، همان کسی که از نابینا رو می‌گرفت،[4] برای بدن بی‌روحش هم نگران بود، او حتی در آخرین روزهای زندگی هم فاطمه ماند و گفت:

تابوت چه چیز خوبی ست زیرا جنازه‌ای که در میان آن قرار گیرد، تشخیص داده نمی‌شود که جنازه‌ی زن است یا جنازه‌ی مرد.[5]

زهرای اطهر(س) راضی نبود حجم پیکر بی جانش هم به نگاه نامحرم برسد.

 

پی‌نوشت:

[1] "وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ"سوره حشر آیه 19. "و مانند آنان نباشید که به کلی خدا را فراموش کردند، خدا هم نفوس آنها را از یادشان برد، آنان به حقیقت بدکاران عالمند."

[2] بحارالانوار ج 43 ص 54

[3] مثالب النواصب، تألیف «علّامه ابن شهر آشوب مازندرانی، متوفّای 588 هـ» و الصراط المستقیم، تألیف «شیخ زین الدین عاملی بیاضی» (متوفّای 877 هـ)، جلد 3، صفحه 25، چاپ: المکتبة المرتضویّه.

[4] منتهی الامال ج 1 ص 161

[5] بحارالانوار ج 43 ص 189