خطبه 118 نهج البلاغه

ترجمه محمد دشتی

و من كلام له (علیه السلام) في الصالحين من أصحابه:
(پس از جنگ جمل در سال 36 هجرى در ستايش از ياران ايراد كرد).

أَنْتُمُ الْأَنْصَارُ عَلَى الْحَقِّ وَ الْإِخْوَانُ فِي الدِّينِ وَ الْجُنَنُ يَوْمَ الْبَأْسِ وَ الْبِطَانَةُ دُونَ النَّاسِ، بِكُمْ أَضْرِبُ الْمُدْبِرَ وَ أَرْجُو طَاعَةَ الْمُقْبِلِ، فَأَعِينُونِي بِمُنَاصَحَةٍ خَلِيَّةٍ مِنَ الْغِشِّ سَلِيمَةٍ مِنَ الرَّيْبِ، فَوَاللَّهِ إِنِّي لَأَوْلَى النَّاسِ بِالنَّاسِ.

ستودن ياران نيكوكار:
شما ياران حق و برادران دينى من مى باشيد، در روز جنگ چون سپر محافظ دور كننده ضربت ها، و در خلوت ها محرم اسرار منيد، با كمك شما پشت كنندگان به حق را مى كوبم و به راه مى آورم، و فرمانبردارى استقبال كنندگان را اميدوارم. پس مرا، با خير خواهى خالصانه، و سالم از هر گونه شك و ترديد، يارى كنيد. به خدا سوگند من به مردم از خودشان سزاوارترم.