و اما بعد از محرم و صفر

در این دو ماه محرم و صفر به عزاداری رفتیم عزاداری کردیم و توفیقی بهمون دست داد تا به زیارت برویم. بعضی وقت ها از روضه که بیرون آمدیم به خودمان گفتیم به به چه روضه ای !عجب حال خوشی داشتیم (اتفاقی که شابد توی طول سال برامون نیفتد). در همین فکر و خیالهاییم که یکباره غرور به همون دست می ده که به من حال خوشی دست داد به اطرافیان من که حال خوشی دست نداد پس من بهتراز بقیه ام .خدا من را بیشتر دوست داره و.......

نکند همین هوای نفس کار دستمون بده، همینکه گفتیم به به چه حال خوشی به مان دست داد باعث  بشه به  اطرافیان خود در (خانه،محله،اجتماع) شروع به فخر فروشی کرده و بگوییم ما چه بندگان خوبی بودیم،بقیه نه

و اما:

• یادمون باشه که رفتن ما به روضه و یا زیارت و رسیدن به حال خوشی و به اصطلاح وصل شدن سیم تنها الطافی از الطاف خداوند و عنایت ویژه اهل البیت (علیهم السلام) به ماست که تونستیم به روضه بریم و لیاقت بندگی را داشته باشیم کاری نکنیم ؛دلی را نسوزونیم که این لیاقت و مدال بندگی را ازمون بگیرند.
• یادمون باشه که همه اینها یک مسیراست، یک نوع  آزمایش الهی است که خدا ما را مورد آزمایش قرار بده که چقدر توانایی داریم تا به خودمون مغرور نشیم، مبادا مغرور بشیم خدای نکرده غرور بگیرتمون که به به چه زیارتی ،چه توسلی.........
• یادمون باشه که دوباره باید از صفر شروع کنیم و دوباره باید بنده خوب خدا بشیم تا به ما اجازه بدهند حالی به مراتب بهتر  از امسال را تجربه کنیم و پله های بندگی و عبادت را طی کنیم.
• یادمون باشه  که ما باید به عنوان یک چراغ راهنما برای اطرافیان باشیم تا آنها را  برای چشیدن این طعم شیرین هدایت کنیم؛نه اینکه کارهایی را انجام دهیم که باعث دلزدگی آنان نسبت به محبت اهل البیت (علیهم السلام) بشوند.
• یادمون باشه  که ما هیچ هیچ هیچ نیستیم بلکه تنها بنده ای از هزاران بنده خداوند هستیم که خداوند به ما لیاقت داده تا راعبادت و بندگی وی را طی کنیم.
• یادمون باشه که از خدا بخواهیم همیشه در این راه ثابت قدم و پایدار بمانیم و لحظه ای از این مسیر خارج نشویم.

پروردگارا من به درگاه تو بواسطه دوستى اين بزرگواران تقرب مى‏ جويم و دوست آنها را دوست و دشمنانشان را دشمن مى ‏دارم

تو هم بواسطه حب آنها خير دنيا و آخرت را نصيب من بگردان
و شر دنيا و آخرت و اهوال روز قيامت را بواسطه كرامت آن بزرگواران از من دور بگردان