نکاتی درباره تنها گذاشتن کودک در خانه

این روزها اشتغال مادران در بیرون از خانه، کم شدن ارتباط با خویشاوندان و همسایگان، تک فرزندی و هزار و یک عامل دیگر باعث شده است که به ناچار فرزندمان را ساعاتی در خانه تنها بگذاریم. داشتن آگاهی های لازم می تواند ما را در تصمیم گیری صحیح در این زمینه یاری نماید.

تنها بودن فرزند در خانه علاوه بر آسیبهای جسمی ممکن است از نظر عاطفی نیز مشکلاتی را به همراه داشته باشد. زیرا فرزندان به توجه والدین و صحبت کردن از اتفاقات تلخ و شیرین مدرسه و استقبال گرم و صمیمی مادر هنگام ورود به خانه نیاز دارند. همچنین تنهایی ممکن است فرزند را به بازآفرینی و بازسازی تصاویری که خواسته یا ناخواسته در پسین ذهن او جاخوش نموده بکشاند.

سن مناسب برای تنها ماندن فرزندان در خانه

فکرش را هم نکنید که کودک کمتر از 8 سال خود را در خانه تنها بگذارید. درباره کودکان بالای هشت سال هم نمی توان به طور قاطع سنّ خاصی را مشخص کرد. او باید از نظر جسمی, عاطفی و رشد عقلی توان  کنارآمدن با این شرایط را داشته باشد. باید بتواند بدون کمک شما در و پنجره خانه را قفل یا باز کند, غذایش را گرم کند و...

همچنین باید از نظر عاطفی آمادگی تنهایی را داشته باشد. والدین هوشمند به خوبی می توانند احساس فرزندشان  را نسبت به تنها ماندن در خانه متوجه شوند. نحوه استقبال از شما هنگام ورود به خانه, رفتارهای مثبت و منفی او در زمان حضور شما  و گلایه های آشکار و پنهان و دیگر رفتارها نشان دهنده میزان رضایت او از تنها ماندن در خانه است.

هیچگاه پدر و مادر نمی توانند همه مسائل را پیش بینی کرده و همه چیز را برای ساعات تنهایی فرزند آماده کنند. بنابراین لازم است کودک از نظر رشد عقلی توانایی تصمیم گیری صحیح در صورت بروز مشکلات را داشته باشد.  رفتار  فرزند در خانه و مدرسه بهترین راهنمای والدین برای تشخیص میزان رشد عقلی او می باشد.

پیروز باشید

سید مهدی خدایی