مهارت راز و نیاز با خدا

...فإنی قریب أجیب دعوه الداع...

من به بندگانم نزدیکم و دعایشان را پاسخ می دهم...(بقره، 186)

به یقین هر انسانی یا بهتر بگوییم هر موجودی، هیچ یار و یاوری غیر از خداوند ندارد.

دست نیاز به سوی هر کسی دراز کنیم، او نیزمثل خود ما موجودی نیازمند است و تنها کسی که هیچ نیازی ندارد و هیچ محدودیتی برای کمک به ما در او وجود ندارد و مهربانترین مهربانان نیز هست، خداوند سبحان است.

بر این اساس هیچ راه منطقی برای ما غیر از ارتباط خالصانه و عاشقانه با خدا وجود ندارد. تنها راهی که ما را به مقصد و مقصود می رساند وتنها مهارتی که در این عرصه راهگشای مسائل است، راز و نیاز عاشقانه و عارفانه با حضرت حق است.

در بارۀ این موضوع در تفسیر کشاف ذیل این آیه ذکر شده است: همگی مفسران وحدت نظر دارند که تنها انسان با ایمان به خداوند و فرمانبردار از اوست که دعایش مستجاب می شود.(البته گاهی استثناء هم وجود دارد که بر اساس حکمت الهی است.)

مفسر تفسیر مبین نیز ذیل این آیه نوشته است: «فلیستجیبوا لی ولیؤمنوا بی»؛ چون خداوند به بندگانش نزدیک است و چیزی میان خدا و کسانی که او را می خوانند، فاصله نیست و دعوت خوانندگان را هنگامی که او را بخوانند اجابت می کند؛ بندگان نیز باید دعوت حق را اجابت کنند و ایمان بیاورند و اطمینان داشته باشند که خداوند بر آنچه درخواست می کنند، قادر است. همان طوری که در مجمع البیان در ذیل «ولیؤمنوابی» از امام جعفر صادق (علیه السلام) نقل می کند: «به طور یقین باید بدانند که من قدرت دارم آنچه را می خواهند به آنان بدهم.»

بنابراین انسان باید در مسیر زندگی خویش همواره رابطه ای عاشقانه با خالق خود داشته باشد و در هر شرایطی از راز ونیاز با خداوند بهره مند شود.

منبع

مهارت های زندگی در قرآن، عباسعلی کامرانیان، تهران: نور قرآن واهل بیت، 1388، ص 40تا41