مناجات عارفان

علامه مجلسی در بحار فرموده که من این مناجات را یافتم مروی از حضرت علی بن الحسین علیه السلام در کتب بعضی اصحاب رضوان الله علیهم؛ مناجات دوازدهم: مناجات عارفان

 إِلَهِي قَصُرَتِ الْأَلْسُنُ عَنْ بُلُوغِ ثَنَائِكَ كَمَا يَلِيقُ بِجَلالِكَ

خداى زبان ها از اداى ثنايت آنچنان‏كه شايسته عظمت توست كوتاه است،

وَ عَجَزَتِ الْعُقُولُ عَنْ إِدْرَاكِ كُنْهِ جَمَالِكَ

و خردها از درك ژرفاى جمالت‏ ناتوان است،

وَ انْحَسَرَتِ الْأَبْصَارُ دُونَ النَّظَرِ إِلَى سُبُحَاتِ وَجْهِكَ

و ديده ‏ها از تماشاى بزرگيهاى ذاتت درمانده است،

وَ لَمْ تَجْعَلْ لِلْخَلْقِ طَرِيقا إِلَى مَعْرِفَتِكَ إِلا بِالْعَجْزِ عَنْ مَعْرِفَتِكَ

براى خلق راهى‏ به سوى شناسايى ‏ات جز ناتوانى از شناخت قرار ندادى،

إِلَهِي فَاجْعَلْنَا مِنَ الَّذِينَ تَرَسَّخَتْ [تَوَشَّجَتْ‏] أَشْجَارُ الشَّوْقِ إِلَيْكَ فِي حَدَائِقِ صُدُورِهِمْ

خدايا ما را از كسانى قرار ده كه شاخسارهاى‏ اشتياق به سويت در بوستان هاى سينه‏ هايشان استوار و پابرجا شده است

وَ أَخَذَتْ لَوْعَةُ مَحَبَّتِكَ بِمَجَامِعِ قُلُوبِهِمْ

و سوز عشقت در كانون دلهايشان‏ برافروخته،

فَهُمْ إِلَى أَوْكَارِ الْأَفْكَارِ يَأْوُونَ وَ فِي رِيَاضِ الْقُرْبِ وَ الْمُكَاشَفَةِ يَرْتَعُونَ

از اين روى به آشيانه انديشه‏ هاى ولا جاى گيرند، و در گلستان قرب و مكاشفه ‏ات مى ‏گردند،

وَ مِنْ حِيَاضِ الْمَحَبَّةِ بِكَأْسِ الْمُلاطَفَةِ يَكْرَعُونَ،

و از حوض هاى محبّتت با جام ملاطفت مى‏ نوشند

وَ شَرَائِعَ الْمُصَافَاةِ يَرِدُونَ قَدْ كُشِفَ الْغِطَاءُ عَنْ أَبْصَارِهِمْ

و در كنار نهرهاى صفا وارد مى ‏شوند، درحالى‏ كه پرده از ديدگانشان برداشته شده،

وَ انْجَلَتْ ظُلْمَةُ الرَّيْبِ عَنْ عَقَائِدِهِمْ وَ ضَمَائِرِهِمْ

و تاريكى دودلى از باورها و ضمايرشان زدوده گشته،

وَ انْتَفَتْ مُخَالَجَةُ الشَّكِّ عَنْ قُلُوبِهِمْ وَ سَرَائِرِهِمْ

و خلجان شك از دلها و باطنشان بيرون رفته،

وَ انْشَرَحَتْ بِتَحْقِيقِ الْمَعْرِفَةِ صُدُورُهُمْ

و سينه‏ هايشان با تحقّق معرفت گشوده شده،

وَ عَلَتْ لِسَبْقِ السَّعَادَةِ فِي الزَّهَادَةِ هِمَمُهُمْ وَ عَذُبَ فِي مَعِينِ الْمُعَامَلَةِ شِرْبُهُمْ

و همّتشان براى پيشى گرفتن در ميدان خوشبختى بر اثر زهد بلندى گرفته، و نوشيدنشان در چشمه زلال كردار گوارا شده،

وَ طَابَ فِي مَجْلِسِ الْأُنْسِ سِرُّهُمْ وَ أَمِنَ فِي مَوْطِنِ الْمَخَافَةِ سِرْبُهُمْ

و باطنشان در مجلس انس پاكيزه گشته، و راهشان در جاى ترسناك ايمنى يافته،

وَ اطْمَأَنَّتْ بِالرُّجُوعِ إِلَى رَبِّ الْأَرْبَابِ أَنْفُسُهُمْ ،

و جانشان با رجوع به رب‏ الارباب اطمينان يافته،

وَ تَيَقَّنَتْ بِالْفَوْزِ وَ الْفَلاحِ أَرْوَاحُهُمْ وَ قَرَّتْ بِالنَّظَرِ إِلَى مَحْبُوبِهِمْ أَعْيُنُهُمْ

و ارواحشان به نيكبختى و رستگارى يقين يافته، و دردگانشان با نظر به محبوبشان روشنى‏ گرفته،

وَ اسْتَقَرَّ بِإِدْرَاكِ السُّؤْلِ وَ نَيْلِ الْمَأْمُولِ قَرَارُهُمْ

و آرامششان با دريافت خواهش و رسيدن به آرزو استقرار يافته،

وَ رَبِحَتْ فِي بَيْعِ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ تِجَارَتُهُمْ

و تجارتشان در فروش دنيا به آخرت‏ سود بخش بوده،

إِلَهِي مَا أَلَذَّ خَوَاطِرَ الْإِلْهَامِ بِذِكْرِكَ عَلَى الْقُلُوبِ

خدايا چه لذّت‏بخش است در دلها خاطرات الهام گرفته از يادت،

وَ مَا أَحْلَى الْمَسِيرَ إِلَيْكَ بِالْأَوْهَامِ فِي مَسَالِكِ الْغُيُوبِ

و چقدر شيرين است‏ پويش به سوى تو با مركب انديشه‏ ها در راهه هاى غيب،

وَ مَا أَطْيَبَ طَعْمَ حُبِّكَ وَ مَا أَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِكَ

و طعم عشقت چه خوش، و شربت مقام قربت چقدر گوارا است،

فَأَعِذْنَا مِنْ طَرْدِكَ وَ إِبْعَادِكَ وَ اجْعَلْنَا مِنْ أَخَصِّ عَارِفِيكَ وَ أَصْلَحِ عِبَادِكَ

پس ما را از راندن و دور كردنت پناه ده، و از خاص‏ترين عارفانت و شايسته‏ ترين بندگانت‏

وَ أَصْدَقِ طَائِعِيكَ وَ أَخْلَصِ عُبَّادِكَ يَا عَظِيمُ يَا جَلِيلُ

و راستگوترين فرمانبرانت و خالص‏ ترين پرستندگانت قرار داده،اى بزرگ، اى باشكوه،

يَا كَرِيمُ يَا مُنِيلُ بِرَحْمَتِكَ وَ مَنِّكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

اى گرامى، اى بخشنده، به مهربانى ‏ات‏ اى مهربان‏ترين مهربانان.