بدگویی مظلوم از ظالم

«لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ وَ كانَ اللَّهُ سَميعاً عَليماً»[1]
خدا بانگ برداشتن به بدگویی را دوست ندارد مگر از جانب آن كس كه ستم ديده باشد، خداوند شنواى داناست. 
بدگویی، غیبت، آبروریزی و...این رفتارها را خداوند برای بندگانش نمی پسندد و می فرماید:
«لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ»، 
خداوند بانگ برداشتن به بدگويى را دوست نمى‏ دارد. 
اما این آیه البته یک "مگر" هم دارد. 
می فرماید "إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ"، مگر آن كس كه مورد ستم واقع شده باشد. 
یعنی در جایی که حقی پایمال شده است مانعی ندارد ستم دیده گناه ظلم کننده را فاش کند. این کارش غیبت و بدگویی به حساب نمی آید. 
البته این بدگویی حد و حدودی دارد. مثلاً مظلوم تنها می تواند تنها در موردی که به او ظلم شده سخن بگوید نه اینکه پرده از همه گناهان آن شخص بردارد.
همچنین مجاز نیست عیبی و گناهی که در او نیست را به زبان بیاورد [2]. 
این "مگر" را خداوند قرار داده است تا کسانی که حق دیگران را ضایع می کنند از اینکه ممکن است گناهشان آشکار شود و آبرویشان بریزد دست از کارشان بردارند. 
خداوند در آیه بعد می فرماید: «إِنْ تُبْدُوا خَيْراً أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَنْ سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ كانَ عَفُوًّا قَديراً» [3]
پیام آیه این است که اگر شخص مظلوم کاری خدایی کند و با وجود اینکه قدرت بر ریختن آبروی گناهکار دارد از گناهش چشم پوشی کند
خداوند هم با او چنین رفتار می کند که با وجود قدرت بر عقاب او را می بخشد.

[1]. سوره نساء/آیه 148 
[2].ترجمه تفسير الميزان، ج‏5، ص: 201
[3]. سوره نساء/آیه 149