قرآن و تجسس در زندگی دیگران

فرمان می دهد که «وَ لا تَجَسَّسُوا»[1] تا بندگانش بدانند که خداوند خوش ندارد کسی در حریم خصوصی دیگری سرک بکشد.
انسان ممکن است در چهار دیواری خودش لغزشی داشته باشد. خوب، داشته باشد. خودش می داند و خدای خودش. 
اصلاً شاید ساعتی بعد شرمنده شد از کارش و از خدا طلب عفو کرد و ماجرا در همان خلوت خودش ختم به خیر شد. شاید هم نشد. که حسابش فقط با خداوند است و جای دخالت دیگران نیست. 
حریم خصوصی از اسمش پیداشت که حرمت دارد. کسی حق ورود ندارد. اسرار مردم را کسی نباید جستجو کند. 
قانون زندگی این است که اگر کسی سرک کشید در زندگی دیگران، دیگران هم سرک می کشند در زندگی او و آبرویش را خواهند ریخت. 
امام علی (ع) فرمودند: «مَنْ تَطَّلَعَ عَلى اسرارِ جارِهِ انْتَهَکَتْ اسْتارُهُ»[2]؛ 
کسى که از اسرار همسایه خود تفتیش کند، پرده اسرار او پاره مى ‏شود».
حریم خصوصی فقط چهاردیواری انسان نیست. آنچه در فکر انسان می گذرد هم حریم خصوصی اوست. 
برای همین است که سین جیم کردن عقاید دیگران هم کار درستی نیست: 
امام صادق فرمودند:«لا تُفَتِّشِ النّاسَ عن أدیانِهِم فتَبقى بلا صَدیقٍ»[3]
از دین و آیین مردم پرس وجو مكن كه بى دوست مى مانى.
این هم سخنی از امام علی(ع) خطاب به مالک اشتر و البته همه حاکمان: 
« در مردم عيبهايى هست و فرمانروا از هر كس ديگر به پوشيدن آنها سزاوارتر است. از عيبهاى مردم آنچه از نظرت پنهان است، مخواه كه آشكار شود، 
زيرا آنچه بر عهده توست، پاكيزه ساختن چيزهايى است كه بر تو آشكار است و خداست كه بر آنچه از نظرت پوشيده است، داورى كند.
تا توانى عيبهاى ديگران را بپوشان، تا خداوند عيبهاى تو را كه خواهى از رعيت مستور بماند، بپوشاند»[4] 

منبع: نرم افزار حبل المتین

[1]. سوره حجرات، آیه 12
[2]. شرح غرر الحکم، جلد ۵، صفحه ۳۷۱، حدیث ۸۷۹۸.
[3]. الكافي : 2 / 651 / 2
[4]. نامه 53 نهج البلاغه