متن کوتاه ادبی ضربت خوردن امام علی (ع)

مولا مدام به آسمان نگاه می کرد می فرمود: «آری همین امشب است شبی که حبیبم رسول خدا وعده داده بود». زیر لب دعا می کرد: 
« خدایا! مرگم را مبارک گردان» 
«اِنا لِلَّهِ وَ اِنَّا اِلَیْهِ رَاجِعُونَ» 
«لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ اِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ» 
عزم سفر دارد علی(ع). سفری که سالها پیش در بدر و احد آرزویش را داشت. دلش هوای فاطمه دارد. سخت دلتنگ رسول الله است. باز هم به آسمان نگاه می کند: «ای طلوع فجر! از روزی که علی به دنیا آمده، نشده تو بیدار باشی و چشمان علی در خواب؛ اما این شب، آخرین شبی است که چشم علی را بیدار می یابی»
فجر تا سینه آفاق شکافت
چشم بیدارِ علی خفته نیافت
محراب در انتظار علی(ع) است. به مسجد می رسد, اذان می گوید و خفتگان را بیدار می کند. ابن ملجم در میان آنهاست. 
اندکی بعد 
فریادی محراب کوفه را پر می کند: «فُزتُ و ربِّ الکعبه»
پشت دین می شکند. زمین و آسمان بی تاب می شود. ندایی بلند می شود: «به خدا قسم! ارکان هدایت فرو ریخت و نشانه ها و عَلَمهای پرهیز کاری سرنگون گشت و ریسمان محکم الهی گسست» [1]

منبع: نرم افزار باد صبا

[1]منتهی الآمال, شیخ عباس قمی ، جلاء العیون, علامه مجلسی