حسینیه مجازی: روزهفتم ماه محرم

هنگامى كه ياران و نزديكان امام حسين عليه السلام كشته شدند، او يكّه و تنها مانْد و كسى جز پسرش على زين العابدين و پسرى ديگر به نام عبد اللّه ـ كه شيرخوار بود ـ با او نبود. حسين عليه السلام به جلوى درِ خيمه آمد و گفت: «آن كودك را به من بدهيد تا با او خداحافظى كنم». آن كودك را به او دادند. كودك را مى بوسيد و مى گفت: «پسركم ! واى بر اين مردم كه طرف دعوايشان محمّد صلى الله عليه و آله است !» گفته شده: در همين حال تيرى آمد و بر گودىِ گلوى كودك نشست و او را كُشت. امام حسين عليه السلام از اسبش فرود آمد و با قبضه شمشيرش گودالى كَند و كودك را با خون آغشته اش در آن دفن كرد.

بزرگم کرده نام تو شگفتا نام زیبایت

گرفته در دل و جانم بنازم داغ گیرایت

اگر هر دم بمیرم در میان روضه های تو

دمادم زنده خواهم شد به امداد مسیحایت

چه رازی هست در دیدار تو ای یوسف زهرا

که بینا می‌کند یعقوب را ذوق تماشایت

بخوان قرآنِ بی‌شیرازه آیات عجیبت را

هنوز از نیزه می‌آید به گوش آوای زیبایت

چه از سمّ ستوران رفته بر آن جان روحانی

چه حالی رفته بر زینب، فدای قدّ و بالایت

مگر قدری بگیرد تشنگی را از لب اصغر

دمادم می‌چکد آب حیات از مشک سقایت

چه اکسیری به عرش تشنه پاشیدی؟ چه خونی را؟

که تا صبح قیامت حل نخواهد شد معمایت

بر آمد دود آه عاشقان از خیمه های تو

ولی ای داغ اعظم کی توان دادن تسلّایت؟

شاعر: میلاد عرفان‌پور