اسرار و معارف حج در روایات: چهارماه پاکی از گناه

الْحُسَیْنُ بْنُ خَالِدٍ قَالَ کَتَبْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ علیه السلام کَیْفَ صَارَ الْحَاجُّ لَا یُکْتَبُ عَلَیْهِ ذَنْبٌ أَرْبَعَهَ أَشْهُرٍ مِنْ یَوْمِ یَحْلِقُ رَأْسَهُ فَقَالَ
إِنَّ اللَّهَ أَبَاحَ لِلْمُشْرِکِینَ الْحَرَمَ أَرْبَعَهَ أَشْهُرٍ إِذْ یَقُولُ فَسِیحُوا فِی الْأَرْضِ أَرْبَعَهَ أَشْهُرٍ فَأَبَاحَ لِلْمُؤْمِنِینَ إِذَا زَارُوهُ حِلًّا مِنَ الذُّنُوبِ أَرْبَعَهَ أَشْهُرٍ وَ کَانُوا أَحَقَّ بِذَلِکَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ
حسین بن خالد به امام هفتم نوشت: چرا از روزی که حاجی سر می تراشد تا چهار ماه گناه بر او نوشته نمی شود؟ امام علیه السلام فرمود:
«خداوند ورود به حرم را چهار ماه بر مشرکان مباح کرد زیرا فرمود تا چهار ماه در زمین گردش کنید، پس برای مؤمنانی که به زیارت او می آیند چهار ماه حلیت از گناه را قرار داد (۱)و در این امر سزاوارتر از مشرکان هستند.(۲)»