غدیر در کلام رسول خدا(صلی الله علیه و آله)

ابلاغ ولایت علوی

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْبَاقِرِ(علیه السلام)، عَنْ أَبِيهِ(علیه السلام)، عَنْ جَدِّهِ(علیه السلام)، قَالَ: خَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ(صلی الله علیه و آله) ذَاتَ يَوْمٍ وَ هُوَ رَاكِبٌ وَ خَرَجَ عَلِيٌّ(علیه السلام) وَ هُوَ يَمْشِي، فَقَالَ لَهُ: يَا أَبَا الْحَسَنِ! ... وَ سَاقَ الْحَدِيثَ إِلَى أَنْ قَالَ: وَ لَقَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيَّ: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ»(۱)، يَعْنِي فِي وَلَايَتِكَ، يَا عَلِيُّ! «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ»(۲)، وَ لَوْ لَمْ أُبَلِّغْ مَا أُمِرْتُ بِهِ مِنْ وَلَايَتِكَ، لَحَبِطَ عَمَلِي، وَ مَنْ لَقِيَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِغَيْرِ وَلَايَتِكَ، فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ.(۳)

از حضرت ابو جعفر، امام محمّد باقر(علیه السلام)، از پدرشان(علیه السلام)، از جدّشان(علیه السلام) روایت کرده اند که آن حضرت فرمودند: روزی رسول خدا(صلی الله علیه و آله) سواره بیرون آمدند در حالی که به همراه ایشان، حضرت علی(علیه السلام) پیاده می رفتند، پس ایشان به حضرت علی(علیه السلام) فرمودند: ای ابا الحسن! ... تا آنجا که فرمودند:و حقیقتاً خداوند(عزوجل) بر من نازل فرمود: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ»، یعنی تبلیغ ولایت تو، ای علی! «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ»، و اگر آنچه به من امر شده را تبلیغ نکنم،عملم باطل است، و کسی که خدای(عزوجل) را بدون ولایت تو ملاقات کند، عملش باطل است.

تو دین مرا اگر چه یاری کردی

در مکتب عشق جان نثاری کردی

ابلاغ ولایت علی گر نکنی

انگار نه انگار که کاری کردی

دستور به تبلیغ غدیر

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(صلی الله علیه و آله): يَا مَعْشَرَ الْمُسْلِمِينَ! لِيُبَلِّغِ الشَّاهِدُ الْغَائِبَ، أُوصِي مَنْ آمَنَ بِي، وَ صَدَّقَنِي بِوَلَايَةِ عَلِيٍّ أَلَا إِنَّ وَلَايَةَ عَلِيٍّ وَلَايَتِي وَ وَلَايَتِي وَلَايَةُ رَبِّي، عَهْداً عَهِدَهُ إِلَيَّ رَبِّي وَ أَمَرَنِي أَنْ أُبَلِّغَكُمُوهُ.(۴)
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) (در روز غدير) فرمودند: اى مسلمانان! حاضران به غايبان برسانند: كسى را كه به من ايمان آورده و مرا تصديق كرده است، به ولايت على(علیه السلام) سفارش مى كنم، آگاه باشيد! ولايت على، ولايت من است و ولايت من، ولايت خداى من است، اين عهد و پيمانى بود از طرف پروردگارم كه مرا فرمان داد تا آن را به شما برسانم.

خورشید شکفته در غدیر است علی

باران بهاردر کویر است علی

بر مسند عاشقی شهی بی همتاست

بر ملک محمّدی امیر است علی

ولایت علی(علیه السلام) ولایت خدا

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(صلی الله علیه و آله): وَلَايَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَلَايَةُ اللَّهِ، وَ حُبُّهُ عِبَادَةُ اللَّهِ، وَ اتِّبَاعُهُ فَرِيضَةُ اللَّهِ، وَ أَوْلِيَاؤُهُ أَوْلِيَاءُ اللَّهِ، وَ أَعْدَاؤُهُ أَعْدَاءُ اللَّهِ، وَ حَرْبُهُ حَرْبُ اللَّهِ، وَ سِلْمُهُ سِلْمُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ (۵)
از ابن عباس نقل است که گفت: رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمودند: ولايت على بن ابی طالب(علیه السلام) ولايت خدا است، و محبّت او عبادت خدا است، و پيروى از او واجب الهى است، و دوستان او دوستان خدا و دشمنان او دشمنان خدا هستند، جنگ با او، جنگ با خدا است و صلح با او، صلح با خداى(عزوجل) می باشد.

قرآن پیام داده که این عید احمد است

زهرا به وجد آمده کاین عید حیدراست

عید خدا و لوح و قلم عید جبریل

عید چهارده حجج الله اکبر است

علی است مولا

عَنْ أَبِي سَعِيدٍ، قَالَ: لَمَّا كَانَ يَوْمُ غَدِيرِ خُمٍّ، أَمَرَ رَسُولُ اللَّهِ(صلی الله علیه و آله) مُنَادِياً، فَنَادَى: الصَّلَاةَ جَامِعَةً، فَأَخَذَ بِيَدِ عَلِيٍّ(علیه السلام)، وَ قَالَ: اللَّهُمَّ مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ، اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ.(۶)
ابو سعيد گويد: هنگامی که روز غدير خُم فرا رسید، رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به منادی دستور دادند، پس منادى ندا داد: براى نماز جمع شويد، سپس دست على(علیه السلام) را گرفتند و گفتند: خدايا! هر كس كه من مولاى اويم پس على هم مولاى اوست، خدايا! دوست بدار كسى را كه على را دوست بدارد، و دشمن بدار كسى را كه با على دشمن است.

فرمود هرآنکه لایق عهد خداست

اینست علی آنکه امام و مولاست

یک عده زشعلۀ حسد دود شدند

چون گفت ولایت علی امر خداست

پی نوشت ها

۱- _ سورۀ مائده، آیۀ 67.

۲- _ همان.

۳- _ الأمالي( للصدوق)، ص495، المجلس 74، ح13؛ بحار الأنوار، ج 38، ص106، ح33.

۴-بحار الأنوار، ج 37، ص141، ح35؛ تفسير العياشي، ج 1، ص334، ح155.

۵-بحار الأنوار، ج 37، ص141، ح35؛ تفسير العياشي، ج 1، ص334، ح155.

۶- _ الأمالي( للصدوق)، ص574، المجلس84، ح3؛ بحار الأنوار، ج 37، ص112، ح4.

منبع