شعر در مدح و ستایش امام جواد علیه السلام

 گشود ديده چو بر اين جهان امام جواد

به روى خلق در مرحمت خداى گشاد

 شكفت تا گل رويش ز بوستان رضا (ع)

 بداد مژده به اهل نياز، پيك مراد

 عيان تجلّى حق شد ز روى اين مولود   

جهان پير جوان شد ز شوق اين ميلاد

  نهم امام كه روز دهم ز ماه رجب

ز ديدن رخ او ثامن الحجج شد شاد

  ز آسمان بركات خداى، نازل شد

  ز يمن مقدم او بر زمين چو گام نهاد

گرفت چنگ به چنگ وز اشتياق سرود      

مَلَك ز بام فلك نغمه مباركباد

خداى، جود و كرم را به خلق كرد تمام  

چو ديده مظهر جود خدا به دهر گشاد

 زهى مقام كه جسته است علم از او يارى     

 زهى شرف كه گرفته است عقل از او ارشاد

 اميد بسته به الطاف او سياه و سپيد        

  پناه در كنفش جسته بنده و آزاد

 ز فيض دانش او جان گرفت علم و خرد    

 ز نور بينش او جلوه يافت استعداد

 به يمن لطف عميمش كرم گرفت قوام  

 به دست همت او شد جهان جود ايجاد

 گداى بارگه جود اوست حاتم طى

 غلام درگه فرّ و شكوه اوست قباد

 بود ز پرتو انديشه‏اش خرد روشن 

كند ز فكرت او عقل پير استمداد

 فكنده سايه ز مهرش هماره بر سر عدل

  زده است شعله ز قهرش به خرمن بيداد

 زبان ناطقه لال است در مديحت او

 كه با كمالش ما ناقصيم همچو جماد

 اگر به آتش دوزخ نظر ز لطف كند

 شراره از نگهش سردتر شود ز رماد

 اگر كه نامه اعمالم از گنه سيه است 

 شفاعت تو مرا بس بود به روز معاد

 هميشه تا به عدد كمتر است الف از با

هماره تا كه فزونتر ز صاد باشد ضاد

 بود عدوى تو دايم قرين محنت و غم

بود محبّ تو پيوسته خرّم و دلشاد