شعر ولادت امام جواد علیه السلام

 جلوه در محفل چو ماه عارض جانانه كرد

عاشقان را با نگاهى واله و ديوانه كرد

خيل مشتاقان خود را با نگاهى دلفريب 

ديده روشن از فروغ نرگس مستانه كرد

آتش شوق وصالش كرد با دلدادگان 

آن چه سوز اشتياق شمع، با پروانه كرد

باده از خمخانه وحدت چو در پيمانه ريخت 

عارفان را سرخوش و سرمست از آن پيمانه كرد

  ريخت از هر تار مويش آيتى ز آيات حق 

چون نسيم آفرينش موى او را شانه كرد

آشناى مه جبينى باش كاندر بزم عشق

شوق ديدارش جهانى را ز خود بيگانه كرد

نازم آن ريحان خوشبويى كه با باران فيض 

تربيت دست «رضا» در دامن «ريحانه» كرد

صبحدم در خانه ريحانه خورشيدى دميد

كز فروغ چهره‏اش روشن فضاى خانه كرد

كوكب برج فضايل خسرو خوبان جواد (ع) 

آن كه محو نور علمش مردم فرزانه كرد

وارث شاه ولايت شهريارى كز بيان 

ساحت حق را جدا از باطل و افسانه كرد

بى‏رخش كاشانه دين چون شب تاريك بود

پرتو صبح جمالش روشن اين كاشانه كرد

ابر احسانش جهان را خرّم و شاداب ساخت

كاخ ايمانش بناى كفر را ويرانه كرد

نعمت شاهانه او شامل شاه و گداست

  كى تواند كس سپاس نعمت شاهانه كرد

آيت «نورٌ على نور» از حريمش شد عيان

چون در آغوش صدف جا آن دُر يكدانه كرد

از پى ويرانى شالوده كفر و ضلال 

تكيه بر عزم بلند و همّت مردانه كرد

اى «رسا» جان را نثار مقدم جانانه كن

 زان كه جان بايد نثار مقدم جانانه كرد.