شعر در اوج حرا

دل چراغى از نسيم جستجو      

  آه اگر با تو نمى ‏شد روبه ‏رو

   آه اگر منظومه مبعث نبود     

 هر چه بود آن گاه يك لوح كبود

 آه اگر بعثت نمى ‏شد، آه آه!     

 من چه مى ‏كردم گهِ طغيانِ راه‏

 آه اگر لب وا نمى ‏كردى به ناز      

 من كجا و فرق مادون و فراز

 تو جدا كردى مرا از آب و گل     

 لحظه ‏هاى كال را از باغ دل‏

 گر نمى ‏شستى تو جرم روح من       

من نمى‏ ديدم «منِ» مشروح من‏

 من نمى ‏ديدم كجا جا مانده‏ ام 

 در خود آيا يا «خدا» جا مانده‏ ام‏

 در دهان نور دارى تو نشست      

 آسمان نور از دهانت خورده است‏

مهر تو مانع ز خاكستر شدن      

 شعله‏ اى، آن شعله دائم به تن‏

هر سؤالى بى ‏تو تيغ انتقام     

 هر جوابى، زخم خونريز جذام‏

بر لب لبخند شيرينى تويى       

  خرقه آئينه و چينى تويى‏

جاى تو در مؤمنستان دل است       

  دل ز قران تو آن هوشيار مست‏

  با تو از اعماق باورهاى پوچ     

  ايل جانم مى‏كند هر لحظه كوچ‏

نام تو صد خلسه در راهى بلور     

 فرصتى شفاف در بطن عبور

  تا هلال فرع و بدر اصلها         

تو پرى از پل براى نسلها

 اى تكلّم كرده در اوج حرا   

آه اگر لب وانمى ‏كردى به جا!