پرداخت زکات فطره (زاد المعاد)

و امّا اعمال روز عيد، پس زكات فطر واجب مؤكّد است و تركش با تحقّق شرايط وجوب، گناه كبيره است و شرط قبول روزه‌ى ماه مبارك است. چنان‌چه از حضرت صادق عليه السّلام منقول است كه از تمامى روزه، دادن زكات است، يعنى فطره، چنان‌چه صلوات بر محمّد و آل محمّد از تمامى نماز است، زيرا كه هركه روزه بدارد و زكات فطره ندهد روزۀ او مقبول نيست، هرگاه عمدا ترك كند، و اگر صلوات بر محمّد و آل محمد را در تشهد ترك كند نمازش مقبول نيست و خدا زكات را به پيش از نماز ذكر كرده است در آن‌جا كه فرموده است: قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكّٰى* وَ ذَكَرَ اِسْمَ رَبِّهِ فَصَلّٰى [1]؛ يعنى به تحقيق كه رستگارى يافت هركه زكات فطر داد و پروردگار خود را ياد كرد به آن تكبيرات كه مذكور شد.

پس نماز عيد را به جا آورد و چنان‌چه زكات مال باعث پاكيزگى مال مى‌شود و مال از تلف محفوظ مى‌ماند چنان‌كه منقول است كه هيچ مالى در دريا و صحرا تلف نمى‌شود به ندادن زكات، هم‌چنين فطره، زكات بدن است و بدن را پاكيزه مى‌گرداند از بخل و ساير كثافات معنويه و او را تا سال ديگر از بلاها حفظ مى‌كند.

چنان‌چه به سند معتبر منقول است كه حضرت صادق عليه السّلام با «معتب» وكيل خرج خود فرمود كه برو و فطره‌ى جميع عيال ما و غلامان و كنيزان ما را بده و يكى از ايشان را ترك مكن كه زكات او را ندهى، زيرا كه اگر يكى را ترك كنى مى‌ترسم كه در عرض سال بميرد.

[1] ) اعلى/ ١۴  و  ١۵ .