نماز عید فطر (زاد المعاد)

اعمال روز اول ماه شوال؛ نماز عيد در زمان حضور امام واجب است و در زمان غيبت امام اكثر علما سنت مى‌دانند، و به جماعت كردن را سنّت مى‌دانند و مى‌گويند تنها نيز مى‌توان برپا داشتن و به گمان فقير واجب است كه به جماعت بكنند و به نماز مجتهد عادل حاضر شوند و اگر نتوانند حاضر شد، تنها سنت است و نماز عيد دو ركعت است و در ركعت اوّل حمد و سبّح اسم ربّك الأعلى و در ركعت دوّم حمد و و الشّمس و ضحاها و در ركعت اوّل بعد از قرائت پنج تكبير مى‌گويد و بعد از هرتكبير يك قنوت مى‌خواند و در ركعت دويّم بعد از قرائت چهار تكبير مى‌گويد و چهار قنوت مى‌خواند و قنوت مخصوصى دارد و اگر كسى آن را نداند آنچه در قنوت نمازهاى ديگر مى‌خواند بخواند، و هرگاه به جماعت كنند، پيش‌نماز دو خطبه بعد از نماز مى‌خواند و قنوت مخصوص نماز عيد اين است:

اللَّهُمَّ أنتَ أَهْلَ الْكِبْرِيَاءِ وَ الْعَظَمَةِ

اى خدا، اى كه عظمت و كبريايى شايسته و مخصوص توست

وَ أَهْلَ الْجُودِ وَ الْجَبَرُوتِ وَ أَهْلَ الْعَفْوِ وَ الرَّحْمَةِ وَ أَهْلَ التَّقْوَى وَ الْمَغْفِرَةِ

و جود و بخشش و جلال و جبروت به تو اختصاص دارد و لايق عفو و رحمت و سزاوار ترس از عصيان و آمرزش گناهان تويى،

أَسْأَلُكَ بِحَقِّ هَذَا الْيَوْمِ الَّذِي جَعَلْتَهُ لِلْمُسْلِمِينَ عِيداً

از تو درخواست مى‌كنم به حق اين روز كه براى مسلمين عيد قرار دادى

 وَ لِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ذُخْراً وَ شَرَفاً وَ مَزِيداً أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ‏ مُحَمَّدٍ

و براى محمد صلّى اللّه عليه و آله ذخيره و زيادت مقام گردانيدى كه درود بر محمد و آلش فرستى

وَ أَنْ تُدْخِلَنِي فِي كُلِّ خَيْرٍ أَدْخَلْتَ فِيهِ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ

و مرا در هر سعادتى كه محمد و آل محمد را داخل گردانيدى داخل سازى

وَ أَنْ تُخْرِجَنِي مِنْ كُلِّ سُوءٍ أَخْرَجْتَ مِنْهُ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ أجمعين

و از هربدى كه محمد و آل محمد را از آن خارج ساختى، خارج گردانى كه درود بر محمد و آل او باد.

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ خَيْرَ مَا سَأَلَكَ مِنهُ عِبَادُكَ الصَّالِحُونَ وَ أَعُوذُ بِكَ مِمَّا اسْتَعَاذَ مِنْهُ عِبَادُكَ الْمُخْلَصُونَ.^[1]

اى خدا! من از تو درخواست مى‌كنم بهتر چيزى را كه بندگان شايسته‌ات از تو درخواست كردند و پناه مى‌برم به تو از آنچه بندگان صالحت از آن به تو پناه بردند.

[1] ) اقبال الاعمال ص 289؛ مفاتيح الجنان، ج  1 ، ص 246