دعای تلبیه (مصباح المتهجد)

آداب الاحرام؛ و إن كان محرما بالحج مفردا أو قارنا ذكر ذلك في إحرامه و لا يذكر التمتع ثم لينهض من موضعه و يمشي خطى ثم يلبي فيقول-

آداب احرام؛ و هنگامی که محرم شد به حج مفرد یا قارن این ذکر را در احرامش بگوید و «حج تمتع» را ذکر نمی کند. سپس از جای خود بر می خیزد و راه می رود سپس تلبیه می کند و می گوید:

لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ لَا شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ إِنَّ الْحَمْدَ وَ النِّعْمَةَ لَكَ

وَ الْمُلْكَ لَا شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ بِمُتْعَةٍ وَ بِعُمْرَةٍ إِلَى الْحَجِّ لَبَّيْكَ‏

هذا إذا كان متمتعا فإن كان مفردا أو قارنا قال لبيك بحجة تمامها عليك. فهذه التلبيات الأربع لا بد من ذكرها و هي فرض. و إن أراد الفضل أضاف إلى ذلك-

این هنگامی که حج تمتع بود پس اگر مفرد یا قارن باشد لبیک را به حجت تمام شدنش بر تو بگوید ، پس این تلبیات چهارگانه را که به آن اشاره شد و آن واحب است و اگر بخواهد این تلبیه اضافه تر آن است که گفته شد:

لَبَّيْكَ ذَا الْمَعَارِجِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ دَاعِياً إِلَى دَارِ السَّلَامِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ غَفَّارَ الذُّنُوبِ‏ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ

أَهْلَ التَّلْبِيَةِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ تُبْدِئُ وَ الْمَعَادُ إِلَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ

تَسْتَغْنِي وَ يُفْتَقَرُ إِلَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ مَرْهُوباً وَ مَرْغُوباً إِلَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ إِلَهَ الْحَقِّ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ

ذَا النَّعْمَاءِ وَ الْفَضْلِ الْحَسَنِ الْجَمِيلِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ كَشَّافَ الْكُرَبِ‏ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ يَا كَرِيمُ لَبَّيْكَ‏

تقول هذا عقيب كل صلاة مكتوبة أو نافلة و حين ينهض بك بعيرك و إذا علوت شرفا أو هبطت واديا أو لقيت راكبا أو استيقظت من منامك و بالأسحار.

به عنوان يك تعقيب در زمان خاص، در زمان احرام، بعد از هر نماز واجب و یا نافله موقعى كه شتر تو را بلند مى‏ كند و آماده حركت مى‏ شوى، وقتى كه يك بلندى را و يك گردنه ‏اى را بالا مى ‏روى، يا يك سراشيبى را درش وارد مى‏ شوى، موقعى كه از خواب بيدار مى ‏شوى، و هنگام سحر، گفتن آن مستحب است.