اصول کافی: کتاب الحجة/ وجوب همراهی با ائمه علیهم السّلام/ حدیث هفتم

تصديق و پذيرش اين روايات، براى اماميه و شيعيانى كه باصول و مبانى مذهبى خود آشنائى دارند، بسيار ساده و آسانست، زيرا از مبانى مذهبى متقن و كامل شيعه از بركت روايات ائمة هدى كه همين كتاب كافى بهترين مجموعه آنست، چنين استفاده مى‏شود كه: نظام دقيق و متقن جهان هستى گواه صانع و مدبرى حكيم و قادر و مهربان است و او والاتر از اينست كه بچشم كوچك و محدود بندگانش ديده شود و از طرفى هم حكمت و رأفت او اقتضا ميكند كه اين مخلوق ضعيف و جاهل را خود سر رها نكند و بدون سرپرست و رهنما نگذارد.

بدين جهت از ميان تمام مخلوق در هر عصرى فردى شايسته براى رهبرى آنها، بعنوان پيغمبر يا امام انتخاب ميكند و آن رهبر اولا انسانست و همجنس خود آنها، تا بتوانند با او بنشينند و راز دل گويند و با او انس و الفت‏ گيرند و مشكلات زندگى خود را با او در ميان گذارند و ثانيا در مقام علم و عمل از همه آنها بهتر و بالاتر است تا بتواند بتمام سؤالات ايشان جواب گويد و مردم، با عقيده و ايمان از او بپذيرند.

آن رهبر عاليقدر با صداى رسا بگوش تمام دانشمندان عصرش ميرساند كه: برگزيده خدا بايد از تمام مردم اعلم و داناتر باشد بطورى كه هر چه از او بپرسند بتواند جواب گويد و منم آن برگزيده خدا

 «سلونى قبل ان تفقدونى»

تا من زنده‏ام هر چه ميخواهيد بپرسيد، ميگويد اى بشر عاقل و متفكر شما همگى با ميليونها فكر و تجربه و دانش آموزى، يكطرف و من درس نخوانده تنها يكطرف، صريح و روشن بشما ميگويم: من برگزيده خدا و رهبر شمايم و برگزيده خدا بايد هر چه از او بپرسند جواب گويد، بيائيد و هر چه ميخواهيد از من بپرسيد و سخنان مرا بنويسيد زيرا همچنان كه امروز رهبر حاضر شما هستم و بوسيله منطق و زبانم شما را رهبرى ميكنم، فردا هم رهبر غايب نسل آينده شما هستم و آنها را با سخنان نوشته‏ام بنام روايات و احاديث رهبرى ميكنم.

گاهى با دست اشاره بسينه نموده و ميفرمايد در اينجا علم فراوانيست بيائيد و بپرسيد گاهى ميفرمايد صحيفه و جفر و جامعه و مصحف فاطمه كه علوم گذشته و آينده در آنهاست نزد ماست بيائيد و بپرسيد بهر لغت و زبانى كه از ما سؤال كنيد بهمان لغت بشما پاسخ ميگوئيم و ما كتاب تورات و انجيل و زبور را ميدانيم بيائيد و بپرسيد اهل ذكرى كه خدا در قرآنش دستور داده كه از آنها بپرسيد ما هستيم بيائيد و بپرسيد راسخين در علم مائيم علامات و آيات و متوسمينى كه خدا در قرآنش فرموده ما هستيم بيائيد و بپرسيد علوم تمام پيغمبران و اوصياء گذشته نزد ماست و روز بروز و ساعت بساعت علم ما زياد مى‏شود خصوصا شبهاى جمعه و شبهاى قدر بيائيد و بپرسيد همه علوم قرآن را تنها ما ميدانيم بيائيد و بپرسيد و باز خودشان ميفرمودند «ممكن نيست كه از امام چيزى بپرسند و او بگويد نميدانم» آيا تاكنون بشرى روى زمين بوده كه بگويد لا أدري نميدانم» در قاموس زندگى من نيست؟.

شيعه ميگويد: خدا را شكر كه اين نداى مقدس جامه عمل پوشيد: دوازده نفر امام يكى پس از ديگرى بدون اينكه در مكتب بشر زانو بزنند، در جوانى و پيرى، در خانه و زندان، در سفر و حضر، در صلح و جنگ در مرأى و منظر مردم بودند، دانشمندان زمان، از دور و نزديك بمحضرشان رسيدند و هر گونه سؤالى از مشكل و آسان، از دنيا و عقبى، از زمين و آسمان، از محسوس و معقول، از گذشته و آينده، از حق و باطل از ايشان كردند و آنها نيز همه را پاسخ گفتند و قسمتى از آن پرسش و پاسخها نوشته شد و براى قضاوت امروز ما باقى ماند كه تنها همين كتاب كافى مشتمل بر 15176 حديث مفصل و كوتاه آنست.

ما در اين ذخائر گرانبهاى خود مى‏بينيم كه دانشمندان طبيعى و يهود و نصارى و مجوس و غيره بنام ابن ابى العوجاء و ابن مقفّع و جاثليق و ديصانى و رأس الجالوت و بو حنيفه و امثالش، با مغزى متكبر و مغرور بمحضر ائمه هدى عليهم السلام رسيده و انصافا سؤالاتى پر مغز و مشكل نموده‏اند ولى پاسخ امام عليه السلام گاهى آن مشكلات را گره بگره باز كرده و گاهى چون خورشيدى تابان طلوع كرده و ظلمت متراكم شك و شبهه را يك مرتبه محو و نابود كرده است و سئوال‏كنندگان مغرور بعضى تسليم شده و ايمان آورده‏اند و برخى با سكوت و خاموشى و خجلت و شرمسارى از مجلس برخاسته‏اند.

مأمون عباسى خليفه كشور پهناور اسلام بهر منظورى كه بود بزرگترين دانشمندان زمان خود را از نقاط دور و نزديك كشور، جمع ميكرد و اركان و رجال دولت را طلب مينمود و مجالسى تاريخى و شاهانه ترتيب ميداد و براى مناظره و مباحثه با اين نوابغ بشر، امام هشتم شيعيان حضرت على بن موسى الرضا عليه السلام و ارواحنا فداه- را دعوت ميكرد، شايد مأمون گمان ميكرد، امام رضا عليه السلام در اين مجالس حاضر نخواهد شد و اگر حاضر شود سكوت خواهد كرد و اگر سخن گويد از عهده جواب همه برنيايد، ولى خدا خواست كه آن مجالس تاريخى با شكوه برگزار شود، بزرگ دانشمندان يهود و نصارى و مجوس هر چه در مدت عمر فرا گرفته بودند از حضرتش سؤال ميكردند و پاسخ ميشنيدند ولى همگى در برابر سؤالات كوتاه آن حضرت عاجز ميشدند همه آن سؤالات و جوابها بتفصيل نوشته شده و براى قضاوت امروز ما باقى مانده است.

من نويسنده خدا را شاهد ميگيرم كه ايمانى كه از مطالعه همين احاديث و اخبار و جوابهائى كه ائمه عليهم السلام گفته‏اند و نوشته‏اند برايم حاصل مى‏شود، راسختر و محكمتر از بيان هر معجزه و فضيلت است زيرا اگر همه چيز قابل جعل و تزوير باشد جواب علمى جعل بردار نيست زيرا تا جاعل بآن درجه اعلاى از علم و دانش نرسد كه بتواند هر سؤال مشكلى را جواب گويد نميتواند جعل كند و بنويسد، اين است مقام علم امام و اما در مقام عمل از مبانى مذهبى ماست كه امامان و رهبران ما از گناه و خطا معصومند يعنى با استعداد و لياقتى كه خدا نسبت بآنها ميدانسته، ايشان را پاك و معصوم آفريده است و گناه و اشتباه از آنها سر نزند، همين مطلب را هم خود آنها فرموده‏اند تا اشاره كنند كه اى بشر كنجكاو و خرده گير، شما خود را ميبينيد كه چگونه سرا پا نقص و آلودگى داريد و در برابر مال و مقام و زيبائى عقل و دين خود را مى‏بازيد، عربده ميكشيد و شكم يك ديگر را پاره ميكنيد ولى ما صريحا ميگوئيم كه طلا و نقره زرد و سفيد ما را نميفريبد خلافت و سلطنت شما نزد ما بيك نعلين پاره نميارزد اگر تمام دنيا را بما دهند كه بمورى ستم كنيم، نميپذيريم ما دروغ نميگوئيم ما براى اطاعت حق شهادت و زندان را بر تعدى و تجاوز ترجيح ميدهيم؟ ما در ميان شما و مانند شما ساخته‏شده‏ايم، اگر ميتوانيد بر ما خورده‏اى بگيريد.

متجاوز از دويست سال اين رهبران الهى در ميان همين مردم بودند و با آنها ازدواج و معاشرت كردند و احدى نتوانست لغزشى- العياذ باللَّه- بر آنها بگيرد، چگونه بشر ميتواند بر آنها لغزشى بگيرد، در صورتى كه معناى لغزش را آنها ميدانند و خود آنها ببشر فهمانيده ‏اند.

پس از تأمل و دقت در آنچه گفتيم، روشن مى‏شود كه چرا خدا مردم را بايشان ارجاع داده و چرا اطاعت على و امامان پس از او را واجب كرده است و چرا على بن ابى طالب عليه السلام مقسم بهشت و جهنم است و چرا راه نجاتى جز در خانه ايشان نيست و چرا دشمنان ايشان در خسارت و زيانند و در آتش دوزخ بسر ميبرند و چرا بايد ما از آنها بيزارى جوئيم و چرا ... و چرا ..