اصول کافی: کتاب الحجه/ وجوب همراهی با ائمه علیهم السّلام/ حدیث دوم

541/ 2. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن ابى نصر، از حضرت ابوالحسن امام رضا عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از قول خداى عزّوجلّ: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ»، يعنى: «اى گروه مؤمنان، بپرهيزيد از عذاب خداوند عالميان و باشيد با راست‏گويان».

حضرت فرمود كه: «راست‏گويان، امامانند و صدّيقان، به فرمان‏بردارى ايشان» (و صِدّيق، به كسر صاد و دال مشدّد آن‏كه بسيار راست‏گو باشد و آن‏كه گفتار خويش را به كردار، راست گرداند و آن‏كه به غايت كسى را تصديق كند. پس اگر مراد از آن، ائمّه عليهم السلام باشد، معنى حديث اين مى‏شود كه صادقان- كه خدا امر به بودن با ايشان فرموده- صدّيقانند؛ به هر سه معنى به سبب فرمان‏بردارى ايشان خدا و رسول را و در اين، اشعارى است به دليل انحصار صادقين در ايشان؛ چه اگر صدق فى الجمله كفايت كند، بايد كه مؤمنين، يا همه كس باشند؛ زيرا كه كم كسى است كه فى الجمله راست نگويد، بلكه وجود ندارد و غير از ائمّه معصومين، كسى نيست كه در همه چيز و در همه حال و در هر زمان، صادق باشد. و اگر مراد از صديق، غير امام باشد، از آنها كه به غايت تصديق ائمّه مى ‏نموده‏ اند، چون سلمان و ابوذر و مانند ايشان، پس امر به بودن با ايشان، به اعتبار آن است كه ايشان با ائمّه‏ اند. و بعضى گفته‏ اند كه معنى حديث، اين است كه صديقان، به سبب طاعت ائمّه صديق شده ‏اند).