اشعار ناب سیّد صالح قزوینی درباره امام صادق علیه السلام

و للّه افلاك البقيع فكم بها

كواكب من آل النّبىّ غوارب‏

حوت منهم ما ليس تحويه بقعة

و نالت بهم ما لم تنله الكواكب‏

فبوركت ارضا كلّ يوم و ليلة

تطوف من الاملاك فيك كتائب‏

و فيك الجبال الشّمّ حلما هوامد

و فيك البحور الفعم جودا نواضب

‏مناقبهم مثل النّجوم كانّها

مصائبهم لم يحصها الدّهر حاسب

و هم للورى امّا نعيم مؤبّد

و امّا عذاب فى القيامة واصب‏

و چقدر از براى خدا خير فراوان است در فرازهاى آسمان بقيع،

و براستى چه بسيار ستارگانى از خاندان پيامبر صلّى اللّه عليه و آله كه در آسمان بقيع غروب كردند (و در خاك پنهان شدند).

خاك بقيع، آن ستارگان را در برگرفت كه هيچ بقعه ‏اى چنين ستارگانى را در بر نگرفته است،

و به خاطر آنها به مقامى رسيد كه ستارگان جهان به آن مقام نرسيدند.

اى سرزمين بقيع! كه آنچنان در شب و روز داراى بركت مى‏ شوى

و فرشتگان، گروه گروه برگرد تو به طواف مى ‏پردازند.

اى بقيع! تو داراى كوههاى بلند بردبار و استوار هستى،

و در تو درياهاى سرشار از جود و كرم، فرود آمده است.

فضائل آنها همانند ستارگان درخشان است،

مصائب آنها به قدرى زياد است كه از شمارش روزگار خارج مى ‏باشد.

آنان براى مردم يا مايه نعمت ابدى هستند (يعنى نسبت به پيروان نيكشان)

و يا در قيامت، عذاب ريزان (نسبت به دشمنان) خواهند بود».