دعای امام سجاد (ع) قبل از نماز عید فطر
۰۲ تیر ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الأول؛ أبواب أحكام شهر رمضان؛ الباب السابع و الثلاثون فيما نذكره من وظائف يوم عيد الفطر؛ فصل فيما نذكره من دعاء مروي عن مولانا زين العابدين صلوات الله عليه و سلامه قبل صلاة العيد
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب سی و ششم- اعمال و وظایف مخصوص روز عید فطر؛ فصل هفدهم، دعاى امام زين العابدين-عليه السّلام-پيش از نماز عيد
رَوَيْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى الشَّيْخِ أَبِي مُحَمَّدٍ هَارُونَ بْنِ مُوسَى التَّلَّعُكْبَرِيِّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ بِإِسْنَادِهِ إِلَى جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ الْجُعْفِيِّ عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيِّ قَالَ
«جابر بن عبد اللّه انصارى» مى‌گويد:
كُنْتُ بِالْمَدِينَةِ وَ قَدْ وَلَّاهَا مَرْوَانُ بْنُ الْحَكَمِ مِنْ قِبَلِ يَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ
ماه رمضانى در «مدينه» بودم، آن وقت كه «مروان بن حكم» از سوى «يزيد بن معاويه» فرماندار آنجا بود.
وَ كَانَ شَهْرُ رَمَضَانَ فَلَمَّا كَانَ فِي آخِرِ لَيْلَةٍ مِنْهُ أَمَرَ مُنَادِيَهُ أَنْ يُنَادِيَ بِالنَّاسِ فِي الْخُرُوجِ إِلَى الْبَقِيعِ لِصَلَاةِ الْعِيدِ
وقتى شب آخر ماه رمضان فرارسيد، «مروان بن حكم» به جارچى خود دستور داد كه مردم را براى حضور در نماز عيد به «بقيع» فراخواند
فَغَدَوْتُ مِنْ مَنْزِلِي أُرِيدُ إِلَى سَيِّدِي عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع غَلَساً فَمَا مَرَرْتُ بِسِكَّةٍ مِنْ سِكَكِ الْمَدِينَةِ إِلَّا لَقِيتُ [رَأَيْتُ] أَهْلَهَا خَارِجِينَ إِلَى الْبَقِيعِ
و من در تاريكى آخر شب، زود از منزل بيرون آمدم و به قصد تشرّف به خدمت آقايم علىّ بن حسين-عليهما السّلام-به مسجد رسول اللّه -صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-روانه شدم، ولى از هريك از كوچه‌هاى «مدينه» مى‌گذشتم، مى‌ديدم كه مردم به‌سوى «بقيع» روان‌اند
فَيَقُولُونَ أَيْنَ تُرِيدُ يَا جَابِرُ فَأَقُولُ إِلَى مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ ص حَتَّى أَتَيْتُ الْمَسْجِدَ فَدَخَلْتُهُ فَمَا وَجَدْتُ فِيهِ إِلَّا سَيِّدِي عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع قَائِمٌ يُصَلِّي صَلَاةَ الْفَجْرِ وَحْدَهُ
و خطاب به من مى‌گويند: «جابر، به كجا مى‌روى؟» و من مى‌گفتم: «به مسجد رسول اللّه-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-» تا اين‌كه به مسجد رسيدم و وارد آن شدم و ديدم فقط آقايم علىّ بن حسين-عليهما السّلام-در آنجا است و ايستاده و به تنهايى مشغول نماز صبح است.
فَوَقَفْتُ وَ صَلَّيْتُ بِصَلَاتِهِ فَلَمَّا أَنْ فَرَغَ مِنْ صَلَاتِهِ سَجَدَ سَجْدَةَ الشُّكْرِ ثُمَّ إِنَّهُ جَلَسَ يَدْعُو
ايستادم و با آن حضرت نماز جماعت خواندم. وقتى نماز صبح را به پايان برد، سجده‌ى شكر به‌جا آورد، سپس نشست و دعا كرد
وَ جَعَلْتُ أُؤَمِّنُ عَلَى دُعَائِهِ فَمَا أَتَى إِلَى آخِرِ دُعَائِهِ حَتَّى بَزَغَتِ الشَّمْسُ فَوَثَبَ قَائِماً عَلَى قَدَمَيْهِ تُجَاهَ الْقِبْلَةِ وَ تُجَاهَ قَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص ثُمَّ إِنَّهُ رَفَعَ يَدَيْهِ حَتَّى صَارَتَا بِإِزَاءِ وَجْهِهِ وَ قَالَ
و من به دعاى او آمين گفتم و تا زمان طلوع آفتاب دعا كرد. وقتى آفتاب طلوع كرد، به‌پا خاست و رو به قبله و قبر رسول خدا-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-ايستاد و دست‌هايش را به آسمان بلند كرد تا اين‌كه دستان او در برابر رويش قرار گرفتند، سپس گفت:
إِلَهِي وَ سَيِّدِي أَنْتَ فَطَرْتَنِي وَ ابْتَدَأْتَ خَلْقِي لَا لِحَاجَةٍ مِنْكَ إِلَيَّ بَلْ تَفَضُّلًا مِنْكَ عَلَيَّ
اى معبود و سرور من، تو مرا پديد آوردى و آفرينشم را آغاز كردى، نه براى نياز به من، بلكه به عنوان تفضّل بر من، و براى عمر من سرآمد
وَ قَدَّرْتَ لِي أَجَلًا وَ رِزْقاً لَا أَتَعَدَّاهُمَا وَ لَا يَنْقَضِي [لَا يَنْقُصُنِي] أَحَدٌ مِنْهُمَا شَيْئاً
و براى من روزى‌اى مقدّر نموده‌اى كه نمى‌توانم از آن دو تعدّى كنم و [هيچ‌كس] نمى‌تواند چيزى از آن دو را بكاهد [به‌سر آورد]
وَ كَنَفْتَنِي مِنْكَ بِأَنْوَاعِ النِّعَمِ وَ الْكِفَايَةِ طِفْلًا وَ نَاشِئاً مِنْ غَيْرِ عَمَلٍ عَمِلْتُهُ فَعَلِمْتَهُ مِنِّي فَجَازَيْتَنِي عَلَيْهِ
و با انواع نعمت‌ها و كفايت خود در حال كودكى و نوجوانى مرا پاييدى، بى‌آنكه عملى انجام داده باشم و تو از آن آگاه باشى و در برابر آن پاداشم داده باشى،
بَلْ كَانَ ذَلِكَ مِنْكَ تَطَوُّلًا عَلَيَّ وَ امْتِنَاناً فَلَمَّا بَلَغْتَ بِي أَجَلَ الْكِتَابِ مِنْ عِلْمِكَ بِي وَ وَفَّقْتَنِي لِمَعْرِفَةِ وَحْدَانِيَّتِكَ وَ الْإِقْرَارِ بِرُبُوبِيَّتِكَ
بلكه اين همه از روى بخشش و منّت بود و وقتى عمرم را به آنجا كه براساس دانش خود مقرّر داشته‌اى رساندى و به شناخت يگانگى و اعتراف به پروردگارى‌ات موفق نمودى
فَوَحَّدْتُكَ مُخْلِصاً لَمْ أَدَعْ لَكَ شَرِيكاً فِي مُلْكِكَ وَ لَا مُعِيناً عَلَى قُدْرَتِكَ وَ لَمْ أَنْسُبْ إِلَيْكَ صَاحِبَةً وَ لَا وَلَداً
و در نتيجه با اخلاص تو را به يگانگى ستودم [يافتم]و هيچ شريكى در سلطنت و ياورى در قدرت براى تو نخواندم و هيچ همسر و فرزندى را به تو انتساب ندادم
فَلَمَّا بَلَغْتَ بِي تَنَاهِيَ الرَّحْمَةِ مِنْكَ عَلَيَّ مَنَنْتَ بِمَنْ هَدَيْتَنِي بِهِ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ اسْتَنْقَذْتَنِي بِهِ مِنَ الْهَلَكَةِ
و آن‌گاه كه مرا به انتهاى رحمتت رساندى، كسى را بر من منّت نهادى كه مرا به وسيله‌ى او از گمراهى رهنمون شدى و از هلاكت نجات بخشيدى
وَ اسْتَخْلَصْتَنِي بِهِ مِنَ الْحِيرَةِ وَ فَكَكْتَنِي بِهِ مِنَ الْجَهَالَةِ وَ هُوَ حَبِيبُكَ وَ نَبِيُّكَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَزْلَفُ خَلْقِكَ عِنْدَكَ
و از سرگشتگى و نادانى رها كردى و او محبوب و پيامبر تو حضرت محمّد-درود و سلام خدا بر او و خاندان او-يعنى مقرب‌ترين آفريده‌ها
وَ أَكْرَمُهُمْ مَنْزِلَةً لَدَيْكَ فَشَهِدْتُ مَعَهُ بِالْوَحْدَانِيَّةِ وَ أَقْرَرْتُ لَكَ بِالرُّبُوبِيَّةِ وَ الرِّسَالَةِ
و كسى است كه از لحاظ مقام و منزلت از همه گرامى‌تر است و در نتيجه من همراه با او به يگانگى‌ات گواهى دادم و به پروردگارى تو و رسالت او اعتراف نمودم
وَ أَوْجَبْتَ لَهُ عَلَيَّ الطَّاعَةَ فَأَطَعْتُهُ كَمَا أَمَرْتَ وَ صَدَّقْتُهُ فِيمَا حَتَمْتَ وَ خَصَصْتَهُ بِالْكِتَابِ الْمَنْزَلِ عَلَيْهِ
و اطاعت از او را بر من واجب نمودى و من همان گونه كه دستور داده بودى از او اطاعت كردم و در آنچه واجب نمودى او را تصديق نمودم و او را به كتابى كه بر او فرستاده شده
وَ السَّبْعِ الْمَثَانِي الْمُوحَاةِ إِلَيْهِ وَ أَسْمَيْتَهُ الْقُرْآنَ وَ أَكْنَيْتَهُ الْفُرْقَانَ الْعَظِيمَ
و به هفتگانه‌ى دوتايى [سوره‌ى حمد كه هفت آيه دارد و در هر نماز دو بار خوانده مى‌شود]كه به او وحى نمودى، ويژه گردانيدى و آن را قرآن نام نهاده و با كنيه‌ى فرقان عظيم از آن ياد كردى
فَقُلْتَ جَلَّ اسْمُكَ (وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي وَ الْقُرْآنَ الْعَظِيمَ)[1]
و تو-كه نامت بزرگ باد-فرمودى: «و قطعا ما به تو هفت آيه‌ى دوتايى و قرآن بزرگ را به تو داديم.»
وَ قُلْتَ جَلَّ قَوْلُكَ لَهُ حِينَ اخْتَصَصْتَهُ بِمَا سَمَّيْتَهُ بِهِ مِنَ الْأَسْمَاءِ (طه ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى)[2]
و آن‌گاه كه او را به نام‌هاى ويژه ياد كردى با سخن والاى خود فرمودى: «طاها ما قرآن را بر تو نفرستاديم تا خود را به زحمت بيندازى.»
وَ قُلْتَ عَزَّ قَوْلُكَ (يس وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ)[3] وَ قُلْتَ تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُكَ (ص وَ الْقُرْآنِ ذِي الذِّكْرِ)[4]
و نيز با سخن بزرگت فرمودى: «ياسين، سوگند به قرآن استوار.» و تو-كه نام‌هايت پاك باد-فرمودى: «صاد، سوگند به قرآن داراى آوازه»
وَ قُلْتَ عَظُمَتْ آلَاؤُكَ (ق وَ الْقُرْآنِ الْمَجِيدِ)[5] فَخَصَصْتَهُ أَنْ جَعَلْتَهُ قَسَمَكَ حِينَ أَسْمَيْتَهُ وَ قَرَنْتَ الْقُرْآنَ مَعَهُ
و تو-كه نعمت‌هايت بزرگ باد-فرمودى: «قاف، سوگند به قرآن بلند» و در نتيجه هنگام بردن نام او، به آن سوگند ياد كردى و قرآن را قرين نام او قرار دادى.
فَمَا فِي كِتَابِكَ مِنْ شَاهِدِ قَسَمٍ وَ الْقُرْآنُ مُرْدَفٌ بِهِ إِلَّا وَ هُوَ اسْمُهُ وَ ذَلِكَ شَرَفٌ شَرَّفْتَهُ بِهِ وَ فَضْلٌ بَعَثْتَهُ إِلَيْهِ
از اين‌رو، در كتاب تو هيچ شاهد سوگند نيامده كه قرآن در پى آن باشد جز آنكه آن نام او است و اين شرافتى است كه او را بدان برترى بخشيدى و فضيلتى است كه آن را به‌سوى او گسيل داشتى
تَعْجِزُ الْأَلْسُنُ وَ الْأَفْهَامُ عَنْ وَصْفِ مُرَادِكَ بِهِ وَ تَكِلُّ عَنْ عِلْمِ ثَنَائِكَ عَلَيْهِ فَقُلْتَ عَزَّ جَلَالُكَ فِي تَأْكِيدِ الْكِتَابِ وَ قَبُولِ مَا جَاءَ فِيهِ
و زبان‌ها و فهم انسان‌ها از توصيف مقصود تو درمانده و از آگاهى از ستايش تو بر او، فرومانده است. از اين‌رو، تو-كه بزرگى‌ات سربلند باد-در تأكيد كتاب و پذيرش آنچه در آن آمده است، فرمودى:
(هذا كِتابُنا يَنْطِقُ عَلَيْكُمْ بِالْحَقِ)[6] وَ قُلْتَ عَزَيْتَ [عَزَزْتَ] وَ جَلَّيْتَ [وَ أَجْلَلْتَ] (ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْءٍ)[7]
«اين كتاب ما است كه به راستى بر شما سخن مى‌گويد.» و نيز تو-كه سربلند و والايى-فرمودى: «هيچ‌چيز در كتاب فروگذار نكرديم.»
وَ قُلْتَ تَبَارَكْتَ وَ تَعَالَيْتَ فِي عَامَّةِ ابْتِدَائِهِ (الر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْحَكِيمِ)[8]
و نيز تو بلند مرتبه و متعالى در آغاز بسيارى از سوره‌ها فرمودى: «الف، لام، را. اين آيات كتاب استوار است.»
(الر كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ)[9] (الر كِتابٌ أُحْكِمَتْ آياتُهُ)[10] (الر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْمُبِينِ)[11] وَ (الم ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ)[12]
و «الف، لام، را. كتابى كه آيات آن استوار است.» و «الف، لام، را. اين كتابى كه به‌سوى تو فروفرستاديم.» و «الف، لام، را. اين آيات كتاب آشكار [روشنگر]است.» و «الف، لام، ميم. در اين كتاب ترديدى وجود ندارد.»
وَ فِي أَمْثَالِهَا مِنَ السُّوَرِ وَ الطَّوَاسِينِ [سُوَرِ الطَّوَاسِينِ] وَ الْحَوَامِيمِ فِي كُلِّ ذَلِكَ ثَنَّيْتَ بِالْكِتَابِ مَعَ الْقَسَمِ الَّذِي هُوَ اسْمُ مَنِ اخْتَصَصْتَهُ لِوَحْيِكَ
و امثال اين سوره‌ها، از سوره‌ها و طواسين [از سوره‌هاى طواسين]و حواميم. در همه‌ى اين موارد، همراه با كتاب، اسم كسى را كه براى تلقى وحى خود ويژه گردانيده
وَ اسْتَوْدَعْتَهُ سِرَّ غَيْبِكَ فَأَوْضَحَ لَنَا مِنْهُ شُرُوطَ فَرَائِضِكَ وَ أَبَانَ لَنَا عَنْ وَاضِحِ سُنَّتِكَ وَ أَفْصَحَ لَنَا عَنِ الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ
و سرّ نهان خود را به او سپرده‌اى ذكر كرده‌اى و او شرايط واجبات را براى ما از روى قرآن روشن گردانيد و سنت‌هاى واضحت را بيان نمود و حلال و حرام را با زبان شيوا بازگو كرد
وَ أَنَارَ لَنَا مُدْلَهِمَّاتِ الظَّلَامِ وَ جَنَّبَنَا رُكُوبَ الْآثَامِ وَ أَلْزَمَنَا الطَّاعَةَ وَ وَعَدَنَا مِنْ بَعْدِهَا الشَّفَاعَةَ فَكُنْتُ [فكشف] مِمَّنْ أَطَاعَ أَمْرَهُ
و تاريكى‌هاى سياهى را براى ما روشن ساخت و از ارتكاب گناهان پرهيز داد و بر اطاعت [از تو]واداشت و در پى آن، وعده‌ى شفاعت به ما داد و من از كسانى بودم كه از دستور او اطاعت نمودم
وَ أَجَابَ دَعْوَتَهُ وَ اسْتَمْسَكَ بِحَبْلِهِ فَأَقَمْتُ الصَّلَاةَ وَ آتَيْتُ الزَّكَاةَ وَ الْتَزَمْتُ الصِّيَامَ الَّذِي جَعَلْتَهُ حَقّاً
و دعوتش را اجابت كردم و به ريسمانش چنگ زدم. از اين‌رو، نماز را به‌پا داشته و زكات دادم و به روزه‌دارى-كه آن را به عنوان حقّ [خود بر من]قرار داده‌اى-ملتزم شدم،
فَقُلْتَ جَلَّ اسْمُكَ (كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ)[13]
آنجا كه تو-نامت بزرگ باد-فرمودى: «بر شما روزه‌دارى مقرّر گرديد، همان گونه كه بر پيشينيان مقرّر شده بود.»
ثُمَّ إِنَّكَ أَبَنْتَهُ فَقُلْتَ عَزَيْتَ [عَزَزْتَ] وَ جَلَيْتَ [وَ جَلَّلْتَ] مِنْ قَائِلٍ (شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ)[14]
آن‌گاه تو-كه گوينده‌ى سربلند و والا هستى-روزه را بيان كرده و فرمودى: «ماه رمضان كه قرآن در آن فروفرستاده شده است.»
وَ قُلْتَ (فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ)[15] وَ رَغَّبْتَ فِي الْحَجِّ بَعْدَ إِذْ فَرَضْتَهُ إِلَى بَيْتِكَ الَّذِي حَرَّمْتَهُ
و نيز فرمودى: «پس هركس از شما ماه [رمضان]را ببيند، بايد آن را روزه بدارد.» و بعد از حكم به وجوب حجّ به خانه‌ى محترمت، به آن ترغيب نموده
فَقُلْتَ جَلَّ اسْمُكَ (وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا)[16] وَ قُلْتَ عَزَيْتَ [عَزَزْتَ] وَ جَلَيْتَ [وَ جَلَّلْتَ]
و تو -نامت بزرگ باد-فرمودى: «و بر مردم است كه هركس كه توان رفتن به خانه‌ى [خدا]را دارد، حجّ به‌جا آورد.» و تو-سرافراز و شكوهمند-فرمودى:
(وَ أَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجالًا وَ عَلى كُلِّ ضامِرٍ يَأْتِينَ مِنْ كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ لِيَشْهَدُوا مَنافِعَ لَهُمْ
«و در ميان مردم حجّ را اعلام كن، تا پياده و سوار بر شتران لاغر كه از راه دور مى‌آيند، به‌سوى تو روى آورند و شاهد منافع خويش باشند
وَ يَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِي أَيَّامٍ مَعْلُوماتٍ عَلى ما رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِيمَةِ الْأَنْعامِ)[17]
و در روزهاى مشخص، نام خدا را بر دام‌هاى زبان‌بسته‌اى كه خداوند روزى‌شان كرده، ببرند.»
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ أَنْ تَجْعَلَنِي مِنَ الَّذِينَ يَسْتَطِيعُونَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ مِنَ الرِّجَالِ الَّذِينَ يَأْتُونَهُ لِيَشْهَدُوا مَنَافِعَ لَهُمْ
خداوندا، از تو خواهانم كه مرا از كسانى قرار دهى كه توانايى رفتن به حج را دارند و از مردانى كه به حج مى‌روند تا شاهد منافع خود در آن باشند
وَ لِيُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاهُمْ وَ أَعِنِّي اللَّهُمَّ عَلَى جِهَادِ عَدُوِّكَ فِي سَبِيلِكَ مَعَ وَلِيِّكَ
و در برابر آنكه خدا هدايتشان كرده، او را به بزرگى ياد كنند. و-اى خدا-جهاد با دشمن خود و در راه خود و همراه با ولىّ خود را روزى كن،
كَمَا قُلْتَ جَلَّ قَوْلُكَ (إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ)[18]
چنان‌كه تو-سخنت والا باد-فرمودى: «خداوند، جان‌ها و دارايى‌هاى مؤمنان را در برابر بهشت از آنان خريدارى نمود، تا در راه خدا بجنگند.»
وَ قَدْ قُلْتَ جَلَّتْ أَسْمَاؤُكَ (وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدِينَ مِنْكُمْ وَ الصَّابِرِينَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَكُمْ)[19]
و نيز تو-كه نام‌هايت بزرگ باد-فرمودى: «و قطعا شما را امتحان خواهيم كرد تا از مجاهدان و صابران شما آگاه گرديده و خبرهاى شما را بسنجيم.»
اللَّهُمَّ فَأَرِدْنِي ذَلِكَ السَّبِيلَ حَتَّى أُقَاتِلَ فِيهِ بِنَفْسِي وَ مَالِي طَلَبَ رِضَاكَ فَأَكُونَ مِنَ الْفَائِزِينَ
خداوندا، پس اين راه خود را به من بنمايان تا با جان و مالم در راه كسب خشنودى تو بجنگم و در نتيجه از رستگاران گردم.
اللَّهُمَّ [إِلَهِي] أَيْنَ [أَنَّى] الْمَفَرُّ عَنْكَ فَلَا يَسَعُنِي بَعْدَ ذَلِكَ إِلَّا حِلْمُكَ فَكُنْ بِي رَءُوفاً رَحِيماً وَ اقْبَلْنِي وَ تَقَبَّلْ مِنِّي
معبودا [خدايا]، از تو به كجا بگريزم؟ از اين به بعد ديگر جز بردبارى تو نمى‌تواند مرا فراگيرد، پس نسبت به من مهرورز و مهربان باش و مرا بپذير و [اعمال مرا]از من بپذير
وَ أَعْظِمْ لِي فِيهِ بَرَكَةَ الْمَغْفِرَةِ وَ مَثُوبَةَ الْآخِرَةِ [الْأَجْرِ] وَ ارْزُقْنِي [وَ أَرِنِي] صِحَّةَ التَّصْدِيقِ بِمَا سَأَلْتُ
و بركت آمرزش و ثواب پاداشت را در اين ماه رمضان بيشتر گردان و درستى تصديق خواسته‌هايم را به من نشان بده [پاداش آخرت را در اين ماه رمضان بيشتر گردان و درستى تصديق خواسته‌هايم را روزى‌ام كن]،
وَ إِنْ أَنْتَ عَمَّرْتَنِي إِلَى عَامٍ مِثْلِهِ وَ يَوْمٍ مِثْلِهِ وَ لَمْ تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّي فَأَعِنِّي بِالتَّوْفِيقِ عَلَى بُلُوغِ رِضَاكَ
و اگر تا اين روز از ماه رمضان سال آينده به من عمر دادى و اين ماه رمضان را آخرين ديدار من با ماه رمضان قرار ندادى، بر توفيق رسيدن به خشنودى‌ات يارى‌ام كن
وَ أَشْرِكْنِي يَا إِلَهِي فِي هَذَا الْيَوْمِ فِي جَمِيعِ دُعَاءِ مَنْ أَجَبْتَهُ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ أَشْرِكْهُمْ فِي دُعَائِي
و-اى معبود من-در اين روز مرا در تمام دعاهاى مردان و زنان مؤمن كه دعايشان را اجابت نموده‌اى، شريك گردان و آنان را نيز در دعاى من در اينجا كه در پيشگاه تو ايستاده‌ام،
إِذَا أَجَبْتَنِي فِي مَقَامِي هَذَا بَيْنَ يَدَيْكَ فَإِنِّي رَاغِبٌ إِلَيْكَ لِي وَ لَهُمْ وَ عَائِذٌ بِكَ لِي وَ لَهُمْ فَاسْتَجِبْ لِي يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِين
درصورتى‌كه مستجاب شود شريك گردان؛ زيرا من از تو براى خود و آنان درخواست مى‌كنم و به تو پناه مى‌برم، پس دعاى مرا اجابت فرما، اى مهربان‌ترين مهربانان.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
