محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از پدرش، از عبداللَّه بن مغيره، از ابن مسكان، از عبدالرّحيم بن روح قصير، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عزّوجلّ: «النَّبِيُّ أَوْلى‏ بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ أَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أَوْلى‏ بِبَعْضٍ فِي كِتابِ اللَّهِ» «1»، يعنى: «اين پيغمبر صلى الله عليه و آله (كه محمد است)، سزاوارتر است به همه مؤمنان از نفس‏هاى ايشان در كار دين و دنيا، و زنان او، مادران ايشانند (در تحريم و احترام نه در باقى احكام) و صاحبان خويشى‏ها بعضى از ايشان، سزاوارترند به بعضى ديگر از غير ايشان، در ميراث بردن در كتاب خدا».

راوى گفت كه: از آن حضرت سؤال كردم كه اين آيه، در شأن كى نازل شد؟ فرمود كه:

 «نازل شد در باب امارت و ولايت. به درستى كه اين آيه (يعنى: «وَ أُولُوا الْأَرْحامِ» تا آخر) جارى شده است در فرزندان امام حسين عليه السلام بعد از آن حضرت. پس ما سزاوارتريم به امر امامت و به رسول خدا صلى الله عليه و آله از همه مؤمنان و مهاجران و انصار».

عرض كردم كه: از براى فرزندان جعفر در آن بهره‏اى هست؟ فرمود: «نه». عرض كردم كه:

فرزندان عبّاس را در آن، نصيبى هست؟ فرمود: «نه». پس من همه قبايل پسران عبدالمطّلب را بر آن حضرت شمردم و هر يك از آنها را كه مذكور مى‏ساختم، مى‏فرمود: نه.

راوى مى‏گويد كه: فرزندان امام حسن عليه السلام را فراموش كردم. بعد از آن، بر آن حضرت داخل شدم و عرض كردم كه: آيا فرزندان امام حسن را در امامت بهره‏اى هست؟ فرمود: «نه، اى عبد الرّحيم، به خدا سوگند كه از براى كسى كه منسوب به سوى محمد صلى الله عليه و آله باشد، در آن‏ بهره‏اى نيست غير از ما».

__________________________________________________

 (1). احزاب، 6.