امام حسین و قرآن: مؤمن آل‏ فرعون در عاشورا

زهير بن القين، سوار بر اسب و سلاح بر تن، به سوى ما آمد و گفت: اى اهل كوفه! از عذاب الهى بترسيد. حق است بر مسلمان كه براى برادر مسلمان خود، خيرخواهى كند و ما تا اين لحظه، كه شمشير بين ما نيامده است، برادرانِ هم و بر يك دين و ملتيم؛ ولى هنگامى كه شمشير در كار آمد، آن حرمت از بين خواهد رفت و ما يك امت و شما امت ديگر خواهيد بود و خداوند، ما و شما را به وسيله ذريه پيامبرش، محمد صلى الله عليه و آله آزمايش مى‏كند تا بنگرد كه ما و شما چه كار مى‏كنيم. ما شما را به يارى آنان و رها كردن طاغى فرزند طاغى، عبيداللَّه بن زياد فرا مى‏خوانيم كه جز بدى و قطع دست‏ها و پاها و كوركردن چشم‏ها و مثله كردن و دار زدن و كشتن بزرگان شما و قاريان قرآن، مانند حجر بن عدى و ياران او و هانى بن عروه، چيزى نديده و نخواهيد ديد.

به خدا سوگند! ما از اين‏جا نمى‏رويم تا اين كه رفيق تو و همراهانش را به قتل برسانيم يا اين كه آنان را نزد امير، عبيداللَّه بن زياد بفرستيم.

اى بندگان خدا! راستى كه فرزندان فاطمه، شايسته ‏تر به دوست داشتن و يارى كردنند از فرزند سميه. حال اگر آنان را يارى نمى ‏كنيد، به قتل آنان اقدام نكنيد. اين مرد (حسين عليه السلام) و يزيد را واگذاريد و هيچ يك را يارى نکنید. يزيد بى ‏آن كه حسين را به قتل برساند، از طاعت شما خشنود است. شمر تيرى به سوى او روانه كرد و گفت: ساكت باش! خدا صداى تو را خاموش گرداند كه ما را با پرگويى خودت خسته كردى.

من با تو سخن نمى‏گويم. تو يك حيوانى. به خدا سوگند گمان نمى‏ كنم كه تو حتى دو آيه از كتاب خدا، قرآن را درست و استوار بدانى. پس تو را به خزى و خوارى روز قيامت و عذاب دردناك، بشارت باد!

خداوند تو و رفيقت را به زودى خواهد كشت. زهير پاسخ داد: آيا مرا از مرگ مى ‏ترسانى؟ به خدا سوگند! مرگ به همراه حسين، نزد من محبوب‏تر از حيات جاويدان با شما است. آن‏گاه رو به مردم كرده، با صداى بلند گفت: اى بندگان خدا! اين احمق و سبك‏سر جفاكار، شما را فريب ندهد كه به خدا سوگند! شفاعت محمد صلى الله عليه و آله به گروهى كه خون ذريه و اهل‏بيت او را بريزند، نخواهد رسيد.

اباعبداللَّه مى‏فرمايد: بيا كه به جان خودم! اگر مؤمن آل‏ فرعون، قوم خود را نصيحت كرد و همه كوشش خود را براى ابلاغ حق به آنان به كار برد، تو نيز اين مردم را نصيحت كردى و ابلاغ كردى، اگر نصيحت و خيرخواهى و ابلاغ براى آنان سودى داشته باشد. «نفس المهموم، ص 242 و 243»

هنگامى كه موسى فرعون و اصحابش را به سوى خداى يگانه دعوت كرد، فرعون گفت: بگذاريد موسى را بكشم؛ زيرا مى‏ترسم او آيين شما را تغيير دهد يا در زمين فساد كند. در اين هنگام، مرد مؤمنى از آل‏فرعون، كه ايمان خود را پنهان مى‏ داشت، گفت: آيا مى‏خواهيد مردى را بكشيد براى اين‏كه مى‏گويد: پروردگار من اللَّه است، در حالى‏كه او دلايل روشنى از سوى پروردگارتان براى شما آورده است؟! اگر دروغ‏گو باشد، دروغش به ضرر خود او است و اگر راست‏گو باشد (دست كم) بعضى از عذاب‏هايى را كه وعده مى‏دهد، به شما خواهد رسيد. راستى كه خداوند كسى را كه اسراف‏كار و بسيار دروغ‏گو است، هدايت نخواهد كرد. اى قوم من! امروز حكومت و ملك از آن شما است و پيروزيد. اگر عذاب خدا بر ما فرود آيد، چه كسى ما را يارى خواهد كرد؟

فرعون گفت: من جز آن‏چه را معتقدم، به شما ارائه نمى‏ كنم و شما را جز به راه صحيح راهنمايى نمى‏كنم (راهى جز همان كشتن موسى نيست). آن مرد باايمان گفت: اى قوم من! من بر شما از روزى همانند روز احزاب (و عذاب اقوام گذشته) بيمناكم و از عادتى مانند عادت قوم نوح و عاد و ثمود و كسانى كه بعد از آنان بودند، مى‏ترسم و خداوند براى بندگانش ستمى نخواهد خواست. اى قوم! من بر شما از روزى كه مردم يكديگر را صدا مى‏زنند، بيمناكم، همان روزى كه روى مى‏ گردانيد و فرار مى‏ كنيد؛ اما پناهگاه و نگهبانى از عذاب الهى براى شما نيست و خداوند هر كس را گمراه سازد،هدايت كننده‏اى از براى او نخواهد بود. «غافر/ 28- 33 و 38- 43»