مناجات دلدادگان

علامه مجلسی در بحار فرموده که من این مناجات را یافتم مروی از حضرت علی بن الحسین علیه السلام در کتب بعضی اصحاب رضوان الله علیهم؛ مناجات پنجم: مناجات دلدادگان

إِنْ كَانَ قَلَّ زَادِي فِي الْمَسِيرِ إِلَيْكَ فَلَقَدْ حَسُنَ ظَنِّي بِالتَّوَكُّلِ عَلَيْكَ

خدايا هرچند در آمدن به سويت توشه ‏ام اندك است ولى گمانم بر توكّل به تو همواره نيكو است،

وَ إِنْ كَانَ جُرْمِي قَدْ أَخَافَنِي مِنْ عُقُوبَتِكَ فَإِنَّ رَجَائِي قَدْ أَشْعَرَنِي بِالْأَمْنِ مِنْ نِقْمَتِكَ

و هرچند گناهم مرا از عذاب تو به هراس افكنده، ولى چشم اميدم ايمنى از انتقامت را به من خبر مى‏ دهد،

وَ إِنْ كَانَ ذَنْبِي قَدْ عَرَضَنِي لِعِقَابِكَ فَقَدْ آذَنَنِي حُسْنُ ثِقَتِي بِثَوَابِكَ

و هرچند نافرمانى ‏ام مرا را در معرض عذابت قرار داده ولي حسن اعتمادم مرا به پاداشت آگاهى مى‏ دهد،

وَ إِنْ أَنَامَتْنِي الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ فَقَدْ نَبَّهَتْنِي الْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِكَ وَ آلائِكَ

و هرچند بى‏ خبرى مرا از آمادگى براى ديدارت به خواب غفلت انداخته ولى آشنايى به كرم و عطاهايت مرا بيدار نموده است،

وَ إِنْ أَوْحَشَ مَا بَيْنِي وَ بَيْنَكَ فَرْطُ الْعِصْيَانِ وَ الطُّغْيَانِ فَقَدْ آنَسَنِي بُشْرَى الْغُفْرَانِ وَ الرِّضْوَانِ.

و اگر زياده ‏روى در گناه و سركشى، ميانه من و تو را تيره ساخته ولى مژده آمرزش و خشنودى ‏ات با من انس‏ گرفته است.

أَسْأَلُكَ بِسُبُحَاتِ وَجْهِكَ وَ بِأَنْوَارِ قُدْسِكَ وَ أَبْتَهِلُ إِلَيْكَ بِعَوَاطِفِ رَحْمَتِكَ

از تو مى ‏خواهم به درخشش هاى جلوه ‏ات و به انوار قدست، و هم به سويت زارى مى‏ كنم به عواطف‏ مهرت

وَ لَطَائِفِ بِرِّكَ أَنْ تُحَقِّقَ ظَنِّي بِمَا أُؤَمِّلُهُ مِنْ جَزِيلِ إِكْرَامِكَ وَ جَمِيلِ إِنْعَامِكَ

و لطايف احسانت، كه تحقق بخشى گمانم را در آنچه از تو آرزومندم از بزرگى اكرامت و زيبايى‏ انعامت،

فِي الْقُرْبَى مِنْكَ وَ الزُّلْفَى لَدَيْكَ وَ التَّمَتُّعِ بِالنَّظَرِ إِلَيْكَ

در راه تقرّب به تو و نزديكى به درگاهت و بهره ‏مندى از نگاه به سويت،

وَ هَا أَنَا مُتَعَرِّضٌ لِنَفَحَاتِ رَوْحِكَ وَ عَطْفِكَ وَ مُنْتَجِعٌ غَيْثَ جُودِكَ وَ لُطْفِكَ فَارٌّ

هم اينك متعرّض‏ نسيم هاى رحمت و توّجه تو، و خواهان باران جود و لطف بى‏ پايان تو مى ‏باشم،

مِنْ سَخَطِكَ إِلَى رِضَاكَ هَارِبٌ مِنْكَ إِلَيْكَ رَاجٍ

و از خشمت به سوى خشنودى ‏ات‏ گريزان، و از تو به سوى خودت فرارى ‏ام،

أَحْسَنَ مَا لَدَيْكَ مُعَوِّلٌ عَلَى مَوَاهِبِكَ مُفْتَقِرٌ إِلَى رِعَايَتِكَ

نيكوترين چيزى را كه نزد توست اميد دارم، بر بخشش هايت اعتماد مى‏ نمايم، به عنايتت نيازمندم،

إِلَهِي مَا بَدَأْتَ بِهِ مِنْ فَضْلِكَ فَتَمِّمْهُ وَ مَا وَهَبْتَ لِي مِنْ كَرَمِكَ فَلا تَسْلُبْهُ

خدايا آنچه را از فضلت بر من آغاز كردى به انجام رسان، و آنچه را از كرمت به من دادى‏ از من مگير،

وَ مَا سَتَرْتَهُ عَلَيَّ بِحِلْمِكَ فَلا تَهْتِكْهُ وَ مَا عَلِمْتَهُ مِنْ قَبِيحِ فِعْلِي فَاغْفِرْهُ

و آنچه را با بردبارى‏ ات بر من پوشاندى آشكار مكن، و آنچه را از زشتى كردارم دانستى بيامرز،

إِلَهِي اسْتَشْفَعْتُ بِكَ إِلَيْكَ ، وَ اسْتَجَرْتُ بِكَ مِنْكَ أَتَيْتُكَ طَامِعا فِي إِحْسَانِكَ

خداى از تو به تو شفاعت مى ‏جويم، و از تو به تو پناهنده مى‏ شوم، با اميد بسيار به احسانت به سوى تو آمدم،

رَاغِبا فِي امْتِنَانِكَ مُسْتَسْقِيا وَابِلَ طَوْلِكَ مُسْتَمْطِرا غَمَامَ فَضْلِكَ طَالِبا

به خوبيهايت كه بر من منّت گذارى دل‏بسته ‏ام، به فراوانى كرمت تشنه‏ ام، ابر فضلت را باران طلبم،

مَرْضَاتَكَ قَاصِدا جَنَابَكَ وَارِدا شَرِيعَةَ رِفْدِكَ مُلْتَمِسا سَنِيَّ الْخَيْرَاتِ مِنْ عِنْدِكَ

خشنودى‏ ات را خواهانم، آهنگ آستانت را دارم، به جويبار عطايت وارد آمدم، برترين خيرات را از پيشگاهت خواهشمندم،

وَافِدا إِلَى حَضْرَةِ جَمَالِكَ مُرِيدا وَجْهَكَ طَارِقا بَابَكَ مُسْتَكِينا لِعَظَمَتِكَ وَ جَلالِكَ

به جانب حضرت‏ جمالت روانم، ذاتت را اراده دارم، كوبنده در رحمتت هستم، درمانده‏ ام در برابر شكوه و جلالت،

فَافْعَلْ بِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ مِنَ الْمَغْفِرَةِ وَ الرَّحْمَةِ

با من از آمرزش و رحمت آنگونه كن كه شايسته آنى

وَ لا تَفْعَلْ بِي مَا أَنَا أَهْلُهُ مِنَ الْعَذَابِ وَ النِّقْمَةِ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

و نه آنگونه كه سزاوار عذاب و انتقامم، به مهربانى ‏ات اى مهربان‏ترين مهربانان.