عکس نوشته: مثل دانه های انار

دانه های انار چون کنار هم اند، چون دوشادوش هم اند به یکدیگر شکل و شخصیت می دهند. ما هم مثل دانه های اناریم؛ یعنی وقتی هویت پیدا می کنیم و معنا و معنویتی به چنگ می آوریم که با هم باشیم.

به خاطر همین بود که علی(ع) وصیت کرد:

یادمان باشد جدایی و پشت به یکدیگر کردن آدم ها را بی خاصیت می کند.

می گویی: نه؟ یک اره را بردار و نگاه کن!

دنده های ارّه را ببین! ببین چگونه شانه به شانه هم اند! ببین چگونه پا به پای هم اند! به خاطر همین هم است که برش دارند و می بُرند و پیش می روند و کار را هم پیش می برند.

حالا اگر دنده ها از هم جدا بودند یا به یکدیگر پشت می کردند، یعنی یک دنده رویش این طرف بود و یک دنده رویشآن طرف بود، آیا می توانستند برش داشته و یا کارایی داشته باشند؟ هرگز. حال ما هم همین طور، یعنی این داستان، داستان ما هم هست به خصوص بستگان و خویشان که اگر با هم نباشیم و با یکدیگر صله رحم نکنیم فَشَل می شویم.

این است که علی(ع) می فرمود:

البته قطع رحم نکردن یا صله رحم کردن، تنها به معنی رسیدن به یکدیگر نیست، بلکه به معنای رسیدگی نسبت به یکدیگر است، و این بالاترین صله رحم است.

شب عاشورا را ببین. حضرت به خانواده خود فرمود:

یعنی صله رحم فقط این نیست که در کنار سفره با هم باشیم، بلکه صله رحم واقعی این است که حتی در صحنه کارزار و در دل سختی ها و تا پای جان با هم همراه و همدل باشیم.

 

منبع: مثل شاخه های انار، محمدرضا رنجبر.