امام حسین و قرآن : نامه اعمال

امام حسین و قرآن : نامه اعمال

۱۹ بهمن ۱۳۹۳ 0

 


قلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات  ایشان  آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم:


قرآن کریم می فرماید:

 «... يا وَيْلَتَنا مالِ هذا الكِتابِ لا يُغادِرُ صَغِيرَةً وَلاكَبِيرَةً إِلّا أَحْصاها ...». «کهف/49»
... اى واى بر ما! اين چه نامه‏اى است كه هيچ [كار] كوچك و بزرگى را فرو نگذاشته، جز اين‏كه همه را به حساب آورده است ....
 
مروان حكم گزارشى از مدينه به معاويه داد كه بزرگان اهل حجاز با امام حسين رفت و آمد دارند و ممكن است او در آينده قيام كند. به دنبال اين گزارش، معاويه نامه ‏اى به امام حسين نوشت و از امام خواست تا از كارهاى تحريك‏ آميز، دورى كند و به سخن اين و آن، دل ‏نبندد و در ميان مسلمانان جدايى نيندازد. امام حسين عليه السلام در پاسخ، نامه ‏اى مبسوط و بسيار كوبنده نوشت و ضمن يادآورى‏ اين كه من در پى جنگ و اختلاف نيستم و سخن‏ چينان چنين گزارشى كرده‏ اند، بسيارى از جنايات معاويه را برشمرد؛ از جمله نوشت:
آيا تو نبودى كه حجر بن عدى و دوستان او را كشتى؟ آن گروه اهلِ عبادت، كه زير بار ظلم نمى ‏رفتند و از آن نهى مى‏ كردند و با بدعت‏ها مبارزه مى‏ كردند و در راه خدا از ملامتِ هيچ ملامت‏كننده‏اى نمى‏ هراسيدند؟
آيا تو نبودى كه عمرو بن حمق، هم‏نشين رسول ‏اللَّه، آن عبد صالحى كه عبادت، او را فرسوده ساخته، بدنش را نحيف و رنگش را زرد كرده بود، كشتى؟ بعد از آن‏كه به او امان‏ نامه دادى كه اگر به پرنده‏ اى مى ‏دادى، از قله كوه به سوى تو مى ‏آمد؟
آيا تو نبودى كه حضرمى‏ ها را كشتى و بسيارى از آنان را بى هيچ جرمى، جز اين كه فضايل ما را ذكر مى ‏كردند، به قتل رسانيدى؟ پس اى معاويه! بشارت باد تو را به اين كه قصاص در پيش دارى و به حساب پروردگار يقين داشته باش. و بدان كه براى خداوند، كتابى است كه هيچ عملى را، چه كوچك و چه بزرگ، فروگذار نمى ‏كند و همه را ثبت و ضبط خواهد كرد. «بحارالانوار، ج 44، ص 212- 214»
جمله اخير، كه مهم‏ترين ضربه و تهديد امام حسين در برابر معاويه است، برگرفته از آيه كريمه قرآنى است كه مى ‏فرمايد:
 «وَوُضِعَ الكِتابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يا وَيْلَتَنا مالِ هذا الكِتابِ لا يُغادِرُ صَغِيرَةً وَلاكَبِيرَةً إِلّا أَحْصاها وَوَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَلايَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً». «2»و كتاب اعمال انسان‏ها در آن‏جا گذارده مى‏شود. پس مى‏بينى كه گناهكاران از آن‏چه در آن است، هراسانند و مى‏ گويند: اى واى بر ما! اين چه كتابى است كه كوچك و بزرگى ازعمل ما را فرونگذاشته، مگر اين كه آن را به شمار آورده است و همه اعمال خود را حاضر مى‏بينند و پروردگار تو به هيچ‏كس ستم نخواهد كرد.
 
امام حسين عليه السلام از اين آيه، براى تهديد معاويه ستم‏كار استفاده كرده، سخنان كوبنده خود را به آيه كريمه قرآنى درآميخته است تا بالاترين اثرگذارى را داشته باشد. در تاريخ آمده است كه معاويه با يزيد و عمروعاص، درباره آن نامه مشورت كرد. هر دو نظر دادند كه بايد نامه‏ اى مشتمل بر تهديدهاى شديد، به امام حسين نوشت؛ ولى او خود مصلحت در اين دانست كه نامه امام را بى پاسخ گذارد.

منبع: امام حسین و قرآن, محمد جواد مغنیه 

 

کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام
کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام
تلگرام قرآن و حدیث
کانال قرآن و حدیث در ایتا
کانال قرآن و حدیث در گپ
پیام رسان سروش _ کانال قرآن و حدیث