امام حسین و قرآن : جدايى حق از باطل
۲۲ بهمن ۱۳۹۳ 0 اهل بیت علیهم السلامقلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات ایشان آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی علیه السلام چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم
«وَلا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَ نَّما نُمْلِى لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِى لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَلَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ». «آل عمران/178»
و البته نبايد كسانىكه كافر شدهاند، تصور كنند اينكه به ايشان مهلت مىدهيم، براى آنان نيكو است. ما فقط به ايشان مهلت مىدهيم تا بر گناه [خود] بيفزايند و [آنگاه] عذابى خفتآور خواهند داشت.
شيخ مفيد از شخصى به نام ضحاك بن عبداللَّه نقل كرده است كه سپاهى از ابن سعد بر ما عبور كرد و ما را تحت نظر داشت و حراست و مواظبت مى كرد. هنگام عبور آنان امام حسين عليه السلام اين آيه ها را قرائت مىكرد:
«وَلا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَ نَّما نُمْلِى لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِى لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَلَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ* ما كانَ اللَّهُ لِيَذَرَ المُؤْمِنِينَ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتّى يَمِيزَ الخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ ...». «آل عمران/178و179» كسانى كه راه كفر را پيش گرفتند، گمان نكنند كه اگر به آنان مهلت مىدهيم، به سود آنان است. ما به آنان مهلت مىدهيم فقط براى اين كه بر گناهان خود بيفزايند و براى آنان عذابى خواركننده خواهد بود. اين چنين نيست كه خداوند، مؤمنان را به همانگونه كه شما هستيد، واگذارد، مگر اينكه ناپاك را از طيب و پاك جدا سازد.
مردى به نام عبداللَّه بن سمير، در لشكر دشمن، اين آيهها را از آن حضرت شنيد و گفت:به خداى كعبه سوگند كه آن طيبين، ماييم كه خداوند، ما را از شما جدا كرده است! برير بن خضير به او گفت: اى فاسق! خداوند تو را از طيبين قرار مىدهد؟! او گفت: واى بر تو، كيستى؟ گفت: من برير بن خضيرم. آنگاه يكديگر را سب كردند. «ارشاد، ج 2، ص 95»
بعيد است كه اين آيه ها تصادفاً در آن شرايط خطرناك، بر زبان امام حسين جارى شده باشد، بلكه ظاهر آن است كه آن حضرت، اين آيهها را با توجه به شرايط موجود، انتخاب كرده، تلاوت فرمود و خود را با آن جنايتكاران و در مقايسه با هم ديد و در ذكر خصوصيات دو گروه، به آيه كريمه قرآنى استناد كرد. امام حسين با تلاوت اين دو آيه، در حقيقت، اوضاع و شرايط حساس آن روز را بازگو مىكند.
امام حسين عليه السلام آيه اول را بر سپاه شرور و تبهكار عمر سعد تطبيق مى كند و به آنان مىفهماند كه اى كفرپيشگان! تصور نكنيد اگر خداوند با وجود اين ستمها و جنايتها كه مرتكب مىشويد، باز هم شما را باقى گذاشته و از بين نبرده است، به خير و نفع شما است، نه؛ زيرا خداوند مهلت مىدهد تا در عرصه گناه و نافرمانى، با همه توان وارد شويد و سرانجام، براى شما عذاب خواركنندهاى خواهد بود.
حضرت در آيه دوم يادآورى مى كند كه همه مردم، در معرض امتحانند. آنانى كه به فرمان يزيد و ابن زياد و تحت فرمانروايى عمربنسعد و شمر، بدين سرزمين آمده، آماده كشتار عترت پيامبر اسلامند و آنانى كه براى حمايت و جانبدارى از امام و فرزند پيامبر خود، بيرون آمده، آماده شهادت و انواع محروميتها شدهاند و از همه چيز خود چشم پوشيدهاند، همگى آزمايش شده و مىشوند تا افراد خبيث و ناپاك، از انسانهاى پاكيزه سرشت جدا شوند و هر كدام، در صفى مستقل و جداگانه قرار گيرند.
منبع:امام حسین و قرآن, محمد جواد مغنیه
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
