داستانهایی از گریه بر امام حسین (ع): حضرت سليمان (ع)

روزى حضرت سليمان على نبينا وآله و (ع ) روى فرش و بساطش با لشكريان نشسته بود و در هوا سير مى كرد، باد بساط آن حضرت را بسوى مقصد حركت مى داد.
در مسير راه گذرش به سرزمين كربلا افتاد، ناگاه بساط حضرت سه مرتبه دور خودش پيچيد بطورى كه حضرت و لشكريانش همه ترسيدند كه سقوط كنند. بعد باد آرام گرفت و ساكت شد و بساط و فرش را در سرزمين كربلا فرود آورد.
حضرت سليمان (ع ) ناراحت شد و باد را توبيخ كرد و فرمود: چرا اينجورى شدى و چرا اينجا فرود آمدى ؟! باد به امر پروردگار متعال شروع به روضه خوانى و مرثيه خوانى و ذكر مصيبت حضرت سيدالشهداء نمود و گفت : اى سليمان در همينجا حسين (ع ) را بقتل رسانيدند. همينجا بود كه نوه پيغمبر اسلام محمد مختار (ص ) و پسر على كرار را شهيد كردند.
حضرت سليمان (ع ) گريه كرد و بعد فرمود: چه كسى او را شهيد مى كند؟!
گفت : يزيد پليد كه نفرين شده تمام آسمان و زمين است .
حضرت سليمان (ع ) هر دو دستشان را بالا بردند. و يزيد و اتباعش را نفرين كردند و تمام لشكريان از انس وجن ... آمين گفتند. سپس باد وزيدن گرفت و بساط و فرش را بحركت در آورد. (1)
دلم از واقعه كرببلا پر خون است
زين الم ز ابر بصر دامن من جيحون است
ميطپد مرغ دل اندر برم از داغ حسين
ديده از اشگ بصر تا به ابد گلگون است
شد كمان قامت كلثوم زداغ عباس
زينب زار از اين واقعه دل پر خون است
آه از آندم كه زدند آتش كين در حرمش
دل بشد خون و روان از بصرم جيحون است
ياد سرو قد اكبر چو نمايد بجهان
ام ليلاى ستم ديده زغم مجنون است
هم سكينه شده غمگين ز غم داغ پدر
عابدين همدم رنج والم آن دلخون است
شد رباب از غم مرگ على اصغر بى تاب
ناله او ز زمين تا زبر گردون است
هم رقيه زغم مرگ پدر گريه كنان
زينبش مويه كنان سر بسوى هامون است
خامه منشق شد از اين شرح الم (مرتضوى )
قلم افتاد زبس شرح غمش افزون است (2)

1- بحار، 44، 244 منتخب 50 ناسخ 1، 274

2- مصائب الائمه ، 213

منبع: داستانهایی از گریه بر امام حسین علیه السلام، تالیف علی میر خلف زاده