داستانهایی از گریه بر امام حسین (ع): نوحه سرايى حضرت زكريا

حضرت زكريا (ع ) از پروردگار متعال خواست كه اسماء خسمه پنج تن آل عبا (عليهم السلام ) را به او بياموزد. جبرئيل بر آن حضرت نازل شد و اسم پنج تن (عليهم السلام ) را به او ياد داد.
وقتى كه حضرت زكريا (ع ) اسم حضرت محمد(ص ) و فاطمه (عليهاالسلام ) و حسن (ع ) را مى فرمود، هم و غم او برداشته مى شد و اندوهش بر طرف مى گشت ، ولى وقتى كه اسم حضرت حسين (ع ) را فرمود، گريه گلوگير او مى شد و پشت سر هم نفس مى زد.
روزى فرمود: خداوندا چرا من وقتى اسم آن چهار حضرت را مى برم با نام آنها غم و غصه ام بر طرف مى شود ولى تا اسم حسين را مى برم اشك از چشمانم سرازير مى شود. و نفسم منقطع و هيجانى مى شود؟!
خداوند تبارك و تعالى ، حضرت زكريا را از قصه امام حسين (ع ) با خبر كرد و روضه كربلا را براى آن حضرت تعريف كرد. و به او فرمود: كهيعص .كاف : اسم كربلااست .
هاء: هلاك عترت طاهره .
ياء: يزيد قاتل ظلم كنند بر حسين (ع ).
عين : عطش حسين (ع ).
صاد: صبر حسين (ع ) بر مصائب .
وقتى كه حضرت زكريا (ع ) اين كلمات را شنيد، سه روز درب مسجد را بست و از رفت و آمد مردم به مسجد ممانعت نمود و مشغول گريه وزارى و مرثيه خوانى شد.(1)
اى حسينى كه جهان در محنت خون گريد
آسمان بر تو و قبر و وطنت خون گريد
گلشن عشق بود كرببلايت اما
عوض خنده گل اين چمنت خون گريد
بود آخر سخنت زمزمه واعطشا
دل هر سوخته بر آن سخنت خون گريد
جامه پوشيد ترا زينب و هنگام وداع
ديد بر پيكر تو پيرهنت خون گريد
بسكه با نيزه و شمشير به جانت زده اند
هر سر موى تو بر زخم تنت خون گريد
شد كفن كهنه حصيرى به تن صد چاكت
زخمهاى بدنت بر كفنت خون گريد
همه از داغ تو گريند ولى باز حسين
ديده تو به يتيم حسنت خون گريد
در شب يازدهم انجمنى بود ترا
دل ما از غم انجمنت خون گريد
نيمى از راه بلا را تو بسر پيمودى
عالمى بر سر دور از بدنت خون گريد
زغمت بسكه دل ما و ((مؤ يّد)) خون است
دل آن سوخته چون چشم منت خون گريد (2)

1- بحار الا نوار: 44، 223

2- گلهاى اشك ، ص 111

منبع: داستانهایی از گریه بر امام حسین علیه السلام، تالیف علی میرخلف زاده