داستانهای علما: قناعت و زهد شیخ شمس الدین

عالم ربانی شیخ شمس الدین بن جمال الدین بهبهانی یکی از علماء زاهدی است  که در شرح احوالش فاضل بسطامی در فردوس التواریخ فرموده:

که من پیوسته در خدمت آن بزرگوار مشغول تعلم بودم و زهدشان به اندازه ای بود که جمیع لباسهایش پنج قران ارزش نداشت،و اکثر ایام در گرسنگی به سر می‏ برد، و گاهی که گرسنگی شان شدت پیدا می‏ کرد بطرف گنبد مطهر سربلند می‏ کرد و می‏ گفت: «أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ» و اشکش جاری می‏ شد.

در این حال کسی هم یافت می ‏شد استخاره می ‏کرد بعد یک پول یا دو پول می‏ داد. همان را نان خریده میل می ‏فرمود و شکر الهی را بجای می ‏آورد، و باز مشغول تحریر می‏ شد.

 تا در ماه رمضان سال 1248 هجری از دنیا رفت و مرقد شریفش در میان صفه در همان حجره ‏ای است که پنجاه سال در آن حجره تدریس می‏ کرد، بین ایوان عباسی و قبر مرحوم شیخ حرعاملی واز صفه مقبره شیخ شمس الدین تا مقبره حر یک صفه فاصله است. (منتخب التواریخ، ص618).

منبع: مردان علم در میدان عمل، سید نعمت الله حسینی، دفتر انتشارات اسلامی(وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم)، جلد 1.