داستانهای علما: استعداد شگفت مرحوم حاج میرزا حسن شیرازی

حاج میرزا حسن شیرازی اعلی الله مقامه در سن چهار سالگی شروع کردند به تحصیل. در مدت دو سال و چهار ماه از نوشتن و قرائت قرآن و کتب فارسی بی نیاز گشت و در سن شش سالگی بود که به خواندن کتب عربی مشغول شد و در بیست سالگی به اخذ اجازه اجتهاد نائل گردید و در مجلس درس خصوصی آقای کرباسی می ‏رفت و ریاست تدریس به وی منتقل شد. 

این عالم بزرگوار در حافظه و فطانت آیتی بود، او در سن هشت سالگی بود که دائی اش در نظر گرفت او از وعاظ بشود. لذا به او گفت یک صفحه از کتاب «ابواب الجنان» قزوینی را حفظ کن و در شیراز در مسجد وکیل منبر برو.

وی این پیشنهاد را پذیرفت. یک صفحه از کتاب مذکور با آنکه حفظ آن به جهت مسجع و مقفا بودنش خیلی مشکل بود حفظ می ‏کرد و پس از آنکه بر فراز منبر می ‏رفت با کمال فصاحت و بلاغت سخنرانی می ‏کرد.

چون این عمل سابقه نداشت که کودک هشت ساله یک چنین منبری تحویل بدهد دائی اش برای آنکه مبادا وی را نظر بزنند اجازه نداد منبر برود فقط در هفته یک الی دو مرتبه اجازه داد. 

این عالم ربانی بیشتر قرآن کریم را حفظ کرده بود. کلیه دعاهای ماه مبارک رمضان را که در شب و روز خوانده می شوند حفظ نموده بود و زیارت نامه ‏ها را نیز از حفظ تلاوت می‏ کرد . کثیرالبکاء و رقیق القلب بود. (اختران تابناک، ص162)

---

منبع: مردان علم در میدان عمل، سید نعمت الله حسینی، دفتر انتشارات اسلامی (وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم)، جلد 1.