دعای روز عرفه (اقبال الاعمال)
۲۶ تیر ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الأول؛ هذا مبدأ ذكر الأعمال الأشهر الثلاثة أعني شوال و ذي قعدة و ذي حجة من كتاب الإقبال، الباب الثالث فيما يختص بفوائد من شهر ذي الحجة و موائد للسالكين صوب المحجة، فصل فيما نذكره من أدعية يوم عرفة
جلد اول، شروع ذکرهای اعمال ماه های سه گانه، یعنی شوال، ذی القعده و ذی الحجه از کتاب اقبال الاعمال، باب سوم، فوائد ماه ذی الحجه، در ادامه فصل بیست و دوم، دعاهای روز عرفه؛ دعای امام سجاد-علیه السلام- در روز عرفه را بیان می کنیم:
وَ مِنَ الدَّعَوَاتِ فِي يَوْمِ عَرَفَةَ دُعَاءُ مَوْلَانَا زَيْنِ الْعَابِدِينَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع
و از دعاهاى روز عرفه، دعای مولا امام زين العابدين-عليه السّلام- می باشد
وَ هُوَ مِنْ أَدْعِيَةِ الصَّحِيفَةِ
که اين دعا يكى از دعاهاى صحيفه‌ى سجاديه است.[1]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ بَدِيعَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ
به نام خداوند رحمت‌گستر مهربان. ستايش خدا را كه پروردگار جهانيان است. خداوندا، ستايش تو را، اى نوآفرين آسمان‌ها و زمين
يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ وَ إِلَهَ كُلِّ شَيْءٍ مَأْلُوهٍ
و شكوهمند و بزرگوار و معبود همه‌ى اشيا
وَ خَالِقَ كُلِّ شَيْءٍ مَخْلُوقٍ وَ وَارِثَ كُلِّ شَيْءٍ (لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ)[2]
و آفريننده‌ى همه‌ى موجودات و وارث همه چيز، هيچ‌چيز همانند تو نيست
وَ لَا يَعْزُبُ عَنْهُ [عَنْكَ] عِلْمُ شَيْءٍ وَ هُوَ (بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطٌ)[3] وَ هُوَ [أَنْتَ] عَلَى كُلِّ شَيْءٍ رَقِيبٌ
و دانش هيچ‌چيز از نظر تو پوشيده نمى‌ماند و به همه چيز احاطه دارى و نگاهبان و نگاه‌دار همه‌ى اشيا هستى.
أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْأَحَدُ الْمُتَوَحِّدُ الْفَرْدُ الدَّائِمُ الْمُتَفَرِّدُ
تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و بى‌همتا و يكتا و تك و جاودانى و يگانه‌اى
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْكَبِيرُ الْمُتَكَبِّرُ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و گرامى و بخشنده و بزرگ و شكوهمندى و بلندپايه و بزرگمنش هستى
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْعَلِيُّ الْمُتَعَالِي الشَّدِيدُ الْمِحَالِ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و خداوند متعال و در نهايت تعالى و سخت انتقام گيرنده.
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ الْعَلِيُّ [الْعَلِيمُ] الْحَكِيمُ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و رحمت‌گستر و مهربان و آگاه و حكيم هستى
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ الْقَدِيمُ الْخَبِيرُ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و شنوا و بينا و بى‌آغاز و آگاهى
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْكَرِيمُ الْأَكْرَمُ الدَّائِمُ الْأَدْوَمُ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و بزرگوار و بزرگوارترين و جاودانه و جاودانه‌ترين هستى [و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و بلندپايه و متعالى هستى و سخت نيرنگ‌زننده‌اى]
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْأَوَّلُ قَبْلَ كُلِّ أَحَدٍ وَ الْآخِرُ بَعْدَ كُلِّ عَدَدِ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و پيش از همه بوده‌اى و بعد از همه خواهى بود
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الدَّانِي فِي عُلُوِّهِ وَ الْعَالِي فِي دُنُوِّهِ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و در عين برترى، نزديكى و در عين نزديكى، برترى
وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ أَنْشَأْتَ الْأَشْيَاءَ مِنْ غَيْرِ سِنْخٍ
و تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست، همه‌ى اشيا را بدون نمونه پديد آورده
وَ صَوَّرْتَهَا مَا صَوَّرْتَ [وَ صَوَّرْتَ مَا صَوَّرْتَ] مِنْ غَيْرِ مِثَالٍ وَ ابْتَدَأْتَ الْمُبْتَدِعَاتِ بِلَا احْتِذَاءٍ
و نگارگرى كردى و همه‌ى آفريده‌ها را بدون نمونه‌گيرى از روى نمونه‌ى قبلى ايجاد كردى
وَ أَنْتَ اللَّهُ الَّذِي قَدَّرْتَ كُلَّ شَيْءٍ تَقْدِيراً وَ يَسَّرْتَ كُلَّ شَيْءٍ تَيْسِيراً وَ دَبَّرْتَ مَا دَبَّرْتَ تَدْبِيراً
و تويى خدايى كه همه‌ى اشيا را چنان‌كه بايد اندازه‌گيرى كرده و فرآورده و تدبير نمودى،
أَنْتَ الَّذِي لَمْ يُعِنْكَ عَلَى [عَلَيْهِ] خَلْقِكَ شَرِيكٌ وَ لَمْ يُؤَازِرْكَ فِي أَمْرِكَ وَزِيرٌ وَ لَمْ يَكُنْ لَكَ مُشَابِهٌ [مُشَاهِدٌ] وَ لَا نَظِيرٌ
تويى خدايى كه هيچ شريكى در آفرينش به تو يارى نرساند و هيچ وزيرى در فرمانت به تو كمك نكرد و هيچ‌كس مشابه و نظير تو نيست.
أَنْتَ الَّذِي أَرَدْتَ فَكَانَ حَتْماً مَا أَرَدْتَ وَ قَضَيْتَ فَكَانَ عَدْلًا مَا قَضَيْتَ وَ حَكَمْتَ
تويى خدايى كه اراده كردى و آنچه خواستى به صورت حتمى تحقق يافت و به صورت سرنوشت حتمى مقرر كردى و آنچه مقرر كردى به عدل و داد است و فرمان راندى و آنچه فرمان راندى
فَكَانَ نِصْفاً مَا حَكَمْتَ أَنْتَ الَّذِي لَا يَحْوِيكَ مَكَانٌ وَ لَا يَقُومُ [وَ لَمْ يَقُمْ] لِسُلْطَانِكَ سُلْطَانٌ وَ لَمْ يُعْيِكَ بُرْهَانٌ وَ لَا بَيَانٌ
منصفانه و دادورزانه است، تويى خدايى كه هيچ مكانى تو را دربر نمى‌گيرد و هيچ‌چيز نمى‌تواند در برابر سلطه‌ى تو ايستادگى كند و هيچ برهان و بيانى تو را عاجز نمى‌سازد،
أَنْتَ الَّذِي أَحْصَيْتَ (كُلَّ شَيْءٍ عَدَداً)[4]وَ جَعَلْتَ لِكُلِّ شَيْءٍ أَمَداً وَ قَدَّرْتَ كُلَّ شَيْءٍ تَقْدِيراً
همه‌ى اشيا را به شماره درآورده‌اى و براى همه سرآمد مشخص قرار داده و همه را چنان‌كه بايد اندازه‌گيرى كرده‌اى،
أَنْتَ الَّذِي قَصُرَتِ الْأَوْهَامُ عَنْ كَيْفِيَّتِهِ [كَيْفِيَّتِكَ] وَ لَمْ تُدْرِكِ الْأَبْصَارُ مَوْضِعَ أَيْنِيَّتِهِ [أُمْنِيَّتِهِ]
تويى خدايى كه خردها توانايى درك چگونگى تو را ندارند و ديده‌ها [ديده‌هاى چشم و عقل]نمى‌توانند كجايى تو را درك كنند
[وَ] أَنْتَ الَّذِي لَا تُحَدُّ فَتَكُونَ مَحْدُوداً وَ لَا تُمَثَّلُ [لَمْ تُمَثَّلْ] فَتَكُونَ مَوْجُوداً [مُمَثَّلًا] مَشْهُوداً وَ لَمْ تَلِدْ فَتَكُونَ مَوْلُوداً
و تويى خدايى كه حدّ و مرزى براى تو نيست، تا محدود باشى و به صورتى درنمى‌آيى، تا موجودى باشى كه [با چشم] ديده شوى، و نزاده‌اى تا چيزى از تو زاده باشد.
أَنْتَ الَّذِي لَا ضِدَّ لَكَ وَ لَا عَدِيلَ [عِدْلَ] لَكَ فَيُكَاثِرَكَ وَ لَا نِدَّ لَكَ فَيُعَارِضَكَ
تويى خدايى كه ضدّى براى تو نيست [تا با تو بستيزد]و همتايى براى تو وجود ندارد تا با تو افزون‌خواهى كند و همانندى براى تو نيست تا با تو معارضه كند،
أَنْتَ الَّذِي ابْتَدَأَ وَ اخْتَرَعَ وَ اسْتَحْدَثَ وَ ابْتَدَعَ وَ أَحْسَنَ صُنْعَ مَا صَنَعَ
تويى خدايى كه پديد آورده، اختراع و نوآورى نموده و نوآفرينى كردى و هرچه را آفريدى، نيكو آفريدى.
سُبْحَانَكَ مِنْ لَطِيفٍ مَا أَلْطَفَكَ وَ رَءُوفٍ مَا أَرْأَفَكَ وَ عَلِيمٍ [وَ حَكِيمٍ] مَا أَعْرَفَكَ
منزّهى تو، خداى لطيفى كه چه اندازه نازك‌بين هستى و خداى مهرورزى كه چقدر رؤوفى و دانايى كه چه اندازه آگاهى!
وَ سُبْحَانَكَ مِنْ مَنِيعٍ [مَلِيكٍ] مَا أَمْنَعَكَ وَ جَوَادٍ مَا أَوْسَعَكَ وَ رَفِيعٍ مَا أَرْفَعَكَ [ذُو الْبَهَاءِ وَ الْمَجْدِ وَ الْكِبْرِيَاءِ وَ الْجَمَالِ]
و پاكى تو، خداى سربلندى كه چقدر سربلندى و بخشنده‌اى كه چقدر وسعت‌دهنده‌اى و بلندپايه‌اى كه چه اندازه بلندى! پاكى تو،
سُبْحَانَكَ بَسَطْتَ بِالْخَيْرَاتِ يَدَكَ وَ عُرِفَتِ الْهِدَايَةُ مِنْ عِنْدِكَ فَمَنِ الْتَمَسَكَ لِدِينٍ أَوْ دُنْيَا وَجَدَكَ
دست خود را به خيرات گشوده‌اى و هدايت از نزد تو شناخته شده است. ازاين‌رو، هركس براى رسيدن به حوايج دينى يا دنيوى به تو چنگ زند، تو را مى‌يابد.
سُبْحَانَكَ خَضَعَ لَكَ مَنْ جَرَى فِي عِلْمِكَ [حَوَى عِلْمَكَ] وَ خَشَعَ لِعَظَمَتِكَ مَا دُونَ عَرْشِكَ وَ انْقَادَ لِلتَّسْلِيمِ لَكَ كُلُّ خَلْقِكَ
منزهى تو و همه‌ى آنكه [و آنچه]در دانش تو گذشته، در برابر تو متواضع و فروتن و ما دون عرش تو در برابر عظمتت خاشع است و همه‌ى آفريده‌هايت فرمانبردار تواند.
سُبْحَانَكَ لَا تُحَسُّ وَ لَا تُمَسُّ وَ لَا تُكَادُ وَ لَا تُمَاطُ [تُحَاطُ] وَ لَا تُغَالَبُ وَ لَا تُنَازَعُ [وَ لَا تُمَاتَنُ] وَ لَا تُجَارَى وَ لَا تُمَارَى وَ لَا تُخَادَعُ وَ لَا تُمَاكَرُ
منزهى تو، كه با هيچ‌يك از حواس نمى‌توان تو را درك يا تو را لمس كرد و كسى نمى‌تواند تو را فريبد و تو را كنار بزند و بر تو غلبه كند و يا با تو بستيزد و يا با تو درگير شود و يا مجادله كند و يا تو را خدعه و نيرنگ بزند
وَ لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِكَ سُبْحَانَكَ قَوْلُكَ حُكْمٌ وَ قَضَاؤُكَ حَتْمٌ وَ إِرَادَتُكَ عَزْمٌ
و سخنان تو قابل تغيير نيست. پاكى تو، گفتار تو فرمان [نافذ و گذرا، و يا حكمت‌آميز]و سرنوشتى كه مقرر مى‌دارى، حتمى و خواست تو تصميم قطعى است،
فَسُبْحَانَكَ لَا رَادَّ لِمَشِيَّتِكَ سُبْحَانَكَ بَاهِرَ الْآيَاتِ يَا فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ بَانِيَ الْمَسْمُوكَاتِ بَارِئَ النَّسَمَاتِ
پس پاكى تو، كه هيچ‌كس نمى‌تواند خواست تو را بازگرداند. اى پديدآورنده‌ى آسمان‌ها و زمين و سازنده‌ى [آسمان‌هاى]برافراشته و آفريننده‌ى جان‌ها!
لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً يَدُومُ بِدَوَامِكَ [دَائِماً] وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً خَالِداً [يُوَازِي] بِنِعْمَتِكَ [لِنِعْمَتِكَ]
ستايش تو را، ستايشى كه با پايندگى تو جاودانه باشد و سپاس تو را، سپاسى كه به لطف هميشگى باشد و ستايش تو را،
وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً يَزِيدُ عَلَى رِضَاكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً مَعَ حَمْدِ كُلِّ حَامِدٍ
ستايشى كه افزون بر خشنودى تو باشد و سپاس تو را همراه با سپاس همه‌ى ستايش‌كنندگان
وَ حَمْداً يَنْقَضِي [وَ شُكْراً يَقْصُرُ] عَنْهُ شُكْرُ كُلِّ شَاكِرٍ
و ستايشى كه سپاسگزارى همه‌ى سپاسگزاران از آن بازماند،
حَمْداً لَا يَنْبَغِي إِلَّا لَكَ وَ لَا يُتَقَرَّبُ بِهِ إِلَّا إِلَيْكَ
ستايشى كه جز تو زيبنده‌ى آن نيست و وسيله‌ى تقرّب فقط به درگاه تو است،
حَمْداً يُسْتَدَامُ بِهِ الْأَوَّلُ وَ يُسْتَدْعَى بِهِ دَوَامُ الْآخِرِ
ستايشى كه [نعمت‌هاى]اول تو بدان ادامه مى‌يابد و دوام نعمت‌هاى پايانى درخواست مى‌گردد،
حَمْداً يَتَضَاعَفُ عَلَى كُرُورِ الْأَيَّامِ وَ يَتَزَايَدُ أَضْعَافاً مُتَرَادِفَةً
ستايشى كه با گردش روزها دوچندان شده و پى‌درپى دوچندان گردد،
حَمْداً يَعْجِزُ عَنْ إِحْصَائِهِ الْحَفَظَةُ وَ يَزِيدُ عَلَى مَا أَحْصَتْهُ فِي كِتَابِكَ الْكَتَبَةُ
ستايشى كه فرشتگان حافظ اعمال از شمارش آن درمانند و بر آنچه فرشتگان و كاتبان اعمال در كتاب تو به شماره درمى‌آورند فزونى گيرد،
حَمْداً يُوَازِي [يُوَازِنُ] عَرْشَكَ الْمَجِيدَ وَ يُعَادِلُ كُرْسِيَّكَ الرَّفِيعَ
ستايشى كه هم‌وزن عرش بلندپايه‌ى تو بوده و با كرسىّ رفيع تو برابرى كند،
حَمْداً يَكْمُلُ لَدَيْكَ ثَوَابُهُ وَ يَسْتَغْرِقُ كُلَّ جَزَاءٍ جَزَاؤُهُ
ستايشى كه ثواب آن نزد تو كامل باشد و پاداش همه‌ى پاداش‌ها را فراگيرد،
حَمْداً ظَاهِرُهُ وَفْقٌ لِبَاطِنِهِ وَ بَاطِنُهُ وَفْقٌ لِصِدْقِ النِّيَّةِ [فِيهِ]
ستايشى كه ظاهر آن با باطنش و باطن آن با نيت صادق مطابق باشد،
حَمْداً لَمْ يَحْمَدْكَ خَلْقٌ مِثْلَهُ وَ لَا يَعْرِفُ أَحَدٌ سِوَاكَ فَضْلَهُ
ستايشى كه هيچ آفريده‌اى مانند آن تو را ستايش نكرده است و هيچ‌كس جز تو از فضيلت آن اطلاع ندارد،
حَمْداً يَعْجِزُ [يُعَانَ] مَنِ اجْتَهَدَ فِي تَعْدِيدِهِ وَ يَزِيدُ عَلَى مَنِ ادَّعَى فِي تَوْفِيَتِهِ [تَوْقِيتِهِ]
ستايشى كه كوشندگان در شمارش آن درمى‌مانند و افزون بر ادعاى كامل به‌جا آورندگان آن است،
حَمْداً يَجْمَعُ مَا خَلَقْتَ مِنَ الْحَمْدِ وَ مَا أَنْتَ خَالِقُهُ [لق] مِنْ بَعْدُ
ستايشى كه جامع همه‌ى ستايش‌هايى است كه تاكنون آفريده‌اى و ستايش‌هايى را كه بعد از اين مى‌آفرينى، به يك رشته در مى‌آورد،
حَمْداً لَا حَمْدَ إِلَى قَوْلِكَ [إِلَى قَبُولِكَ] أَقْرَبُ مِنْهُ وَ لَا أَحْمَدُ مِمَّنْ يَحْمَدُكَ بِهِ
ستايشى كه هيچ ستايشى به گفتار تو نزديك‌تر از آن نبوده و هيچ‌يك از ستايش‌كنندگان تو ستوده‌تر از ستايشگر تو به آن نباشد،
حَمْداً يُوجِبُ بِكَرَمِكَ الْمَزِيدَ بِوُفُورِهِ وَ يُصَادِفُ مَزِيداً بَعْدَ مَزِيدٍ طَوْلًا مِنْكَ
ستايشى كه فراوانى آن به كرم تو، باعث فزونى نعمت گردد و به بخشش تو پى‌درپى افزون گردد،
حَمْداً يَجِبُ لِكَرَمِ وَجْهِكَ وَ يُقَابِلُ عِزَّ جَلَالِكَ
ستايشى كه بايسته‌ى روى [ذات، يا اسما و صفات]گرامى تو است و با عزت شكوه تو برابرى كند.
رَبِّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمُنْتَجَبِ الْمُصْطَفَى الْمُكَرَّمِ الْمُقَرَّبِ
پروردگارا، برترين درودهايت را بر حضرت محمد و خاندان منتخب، برگزيده، گرامى و مقرّب او بفرست
أَفْضَلَ صَلَوَاتِكَ وَ بَارِكْ عَلَيْهِ أَتَمَّ بَرَكَاتِكَ وَ تَرَحَّمْ عَلَيْهِ أَمْتَعَ [أَسْبَقَ] رَحَمَاتِكَ
و به كامل‌ترين بركت‌هاى خود بر او مبارك گردان و به فراوان‌ترين رحمتت بر او رحم كن.
رَبِّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَاةً زَاكِيَةً لَا تَكُونُ صَلَاةٌ أَزْكَى مِنْهَا
پروردگارا، بر محمد و آل محمد درود فرست، درود پاكيزه‌اى كه هيچ درودى پاكيزه‌تر از آن نباشد و بر آنان درود فرست،
وَ صَلِّ عَلَيْهِ [وَ آلِهِ] صَلَاةً رَاضِيَةً لَا تَكُونُ صَلَاةٌ أَرْضَى مِنْهَا
درودى مورد پسند كه هيچ درودى مورد پسندتر از آن نباشد و بر آنان درود فرست،
وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ صَلَاةً تُرْضِيهِ وَ تَزِيدُ فِي رِضَاكَ لَهُ
درودى كه مورد پسند و افزون بر خرسندى تو باشد و بر آنان درود فرست،
وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ صَلَاةً تُجَاوِزُ رِضْوَانَكَ وَ يَتَّصِلُ اتِّصَالُهَا بِبَقَائِكَ [بِدَوَامِكَ] وَ لَا تَنْفَدُ كَمَا لَا تَنْفَدُ كَلِمَاتُكَ
درودى كه از خشنودى تو بگذرد و به بقاى تو بپيوندد و همان گونه كه سخنانت پايان نمى‌پذيرد، پايان نپذيرد و بر آنان درود فرست،
وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ صَلَاةً تَنْتَظِمُ صَلَوَاتِ مَلَائِكَتِكَ وَ أَنْبِيَائِكَ وَ رُسُلِكَ وَ أَهْلِ طَاعَتِكَ
درودى كه همه‌ى درودهاى فرشتگان و پيامبران و رسولانت و اطاعت كنندگان از تو را به رشته درآورد
وَ تَجْتَمِعُ عَلَى صَلَوَاتِ [صَلَاةِ] عِبَادِكَ مِنْ جِنِّكَ وَ إِنْسِكَ وَ أَهْلِ طَاعَتِكَ وَ تَشْتَمِلُ عَلَى صَلَاةِ كُلِّ مَنْ ذَرَأْتَ وَ بَرَأْتَ مِنْ أَصْنَافِ خَلْقِكَ
و همه‌ى صلوات بندگانت-اعم از جنيان و انسان‌ها و اطاعت‌كنندگان از تو-را فراگيرد و نيز شامل صلوات انواع آفريده‌هايت كه آفريده و پديد آورده‌اى، گردد و بر آنان درود فرست،
وَ صَلِّ عَلَيْهِ صَلَاةً تُحِيطُ بِكُلِّ صَلَاةٍ سَالِفَةٍ وَ مُسْتَأْنِفَةٍ صَلِّ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ عَلَى آلِهِ صَلَاةً لَكَ وَ لِمَنْ دُونَكَ
درودى كه به همه‌ى صلوات‌هاى گذشته و آينده احاطه داشته باشد. خدايا، بر حضرت محمد و خاندان او درود فرست، درودى كه مورد پسند تو و غير تو باشد
وَ تُنْشِئُ مَعَ ذَلِكَ صَلَوَاتٍ تُضَاعِفُ مَعَهَا تِلْكَ الصَّلَوَاتِ عِنْدَهَا تَزِيدُ عَلَى كُرُورِ الْأَيَّامِ زِيَادَةً فِي تَضَاعِيفَ لَا يَعُدُّهَا [لَا يُحْصِيهَا] غَيْرُكَ
و همراه با آن درودهايى را به وجود آورى كه به واسطه‌ى آن‌ها صلوات‌هاى ما را دوچندان كنى و با گردش روزها افزون گردانى و چنان مضاعف و چندين برابر كنى كه جز تو نتواند آن‌ها را به شماره درآورد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَطَايِبِ أَهْلِ بَيْتِهِ الَّذِينَ اخْتَرْتَهُمْ لِأَمْرِكَ وَ جَعَلْتَهُمْ خَزَنَةَ عِلْمِكَ وَ حَفَظَةَ دِينِكَ وَ خُلَفَاءَكَ فِي أَرْضِكَ
خدايا، بر حضرت محمد و خاندان او درود فرست، اهل بيت او كه پاكيزه‌ترين‌ها هستند و تو آنان را براى [اجراى]فرمان خود برگزيده‌اى و گنجينه‌دار دانش و حافظان دين خود و جانشينانت در روى زمين
وَ حُجَجَكَ [حُجَّتَكَ] عَلَى عِبَادِكَ وَ طَهَّرْتَهُمْ مِنَ الرِّجْسِ وَ الدَّنَسِ تَطْهِيراً بِإِرَادَتِكَ وَ جَعَلْتَهُمُ الْوَسِيلَةَ إِلَيْكَ وَ الْمَسْلَكَ إِلَى جَنَّتِكَ
و حجت‌هاى خود بر بندگانت قرار داده و از هرگونه آلودگى و پليدى چنان‌كه بايد و شايد به اراده‌ى خود پاكيزه ساخته و وسيله‌ى [رسيدن]به درگاهت و راه به سوى بهشتت قرار داده‌اى.
رَبِّ صَلِّ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ صَلَاةً تُجْزِلُ لَهُمْ بِهَا مِنْ نِحَلِكَ [نِحْلَتِكَ] وَ كَرَامَتِكَ
خدايا، بر حضرت محمد و خاندان او درود فرست، درودى كه به واسطه‌ى آن بخشش‌ها و كرامت‌ها
وَ نِعَمِكَ وَ تُكْمِلُ لَهُمْ بِهَا الْأَسْنَى [وَ تُكْمِلُ لَهُمْ بِهَا الْأَشْيَاءَ] مِنْ عَطَائِكَ [عَطَايَاكَ] وَ نَوَافِلِكَ وَ تُوَفِّرُ [تحفك] عَلَيْهِمُ الْحَظَّ مِنْ عَوَائِدِكَ وَ فَوَائِدِكَ
و نعمت‌هايت و نيز برترين عطايا و افزون‌بخشى‌هايت را بر آنان تكميل گردانى و بهره‌ى فراوان از پاداش‌ها و بهره‌هايت را نصيب آنان كنى.
رَبِّ صَلِّ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ صَلَاةً زِنَةَ عَرْشِكَ وَ مَا دُونَهُ وَ مِلْأَ سَمَاوَاتِكَ وَ مَا دُونَهُنَّ [فَوْقَهُنَ]
پروردگارا، بر حضرت محمد و خاندان او درود فرست، درودى هم‌وزن با عرش تو و ما دون آن و به بالندگى آسمان‌هايت و آنچه بر فراز آن‌ها است
وَ عَدَدَ أَرَضِيكَ [أَرْضِكَ] وَ مَا تَحْتَهُنَّ وَ مَا بَيْنَهُنَّ
و به شماره‌ى زمين‌هايت و آنچه در زير و ميان آن‌ها است،
صَلَاةً تُقَرِّبُهُمْ مِنْكَ زُلْفَى وَ تَكُونُ لَهُمْ [لَكَ] رِضًا وَ مُتَّصِلَةً بِنَظَائِرِهِنَّ أَبَداً
درودى كه به واسطه‌ى آن، چنان‌كه بايد و شايد آنان را به خود نزديك گردانى و مايه‌ى خشنودى آنان گردد و براى هميشه به درودهاى نظير آن بپيوندد.
اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَيَّدْتَ دِينَكَ فِي كُلِّ أَوَانٍ بِإِمَامٍ أَقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبَادِكَ وَ مَنَاراً فِي بِلَادِكَ بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِكَ
خداوندا، تو دين خود را در هر زمان به وسيله‌ى امامى كه نصب نموده‌اى، تقويت مى‌كنى، تا نشانه‌ى تو در ميان بندگان و چراغ فروزان تو در همه‌ى سرزمين‌ها باشد و اين همه مسبوق به آن است كه از پيش رشته‌ى [ارتباط]او را به رشته‌ى خود پيوند داده
وَ جَعَلْتَهُ الذَّرِيعَةَ إِلَى رِضْوَانِكَ وَ افْتَرَضْتَ طَاعَتَهُ وَ حَذَّرْتَ مَعْصِيَتَهُ وَ أَمَرْتَ بِامْتِثَالِ أَمْرِهِ [أَوَامِرِهِ] وَ الِانْتِهَاءِ عِنْدَ نَهْيِهِ
و وسيله‌ى [سير]به سوى خشنودى‌ات قرار داده‌اى و اطاعت از او را واجب كرده و از نافرمانى از او برحذر داشته و به فرمانبردارى از امر و پرهيز از نهى او، دستور داده‌اى
وَ أَنْ لَا يَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ وَ لَا يَتَأَخَّرَ عَنْهُ مُتَأَخِّرٌ فَهُوَ عِصْمَةُ اللَّائذِيِن وَ كَهْفُ الْمُؤْمِنِينَ وَ عُرْوَةُ الْمُسْتَمْسِكِينَ [الْمُتَمَسِّكِينَ] وَ بَهَاءُ [وَ زَيْنُ] الْعَالَمِينَ
و اين‌كه هيچ‌كس حقّ تقدّم بر او را ندارد و هيچ‌كس نبايد از او عقب بماند و به همين جهت، او مأمن پناه‌جويان و پناه مؤمنان و دستاويز چنگ‌زنندگان و مايه‌ى حسن و زيبايى همه‌ى جهانيان است.
اللَّهُمَّ فَأَوْزِعْ لِوَلِيِّكَ شُكْرَ مَا أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ [بِهِ عَلَيْنَا] وَ أَوْزِعْنَا مِثْلَهُ قِبَلَهُ [فِيهِ] وَ آتِهِ (مِنْ لَدُنْكَ سُلْطاناً نَصِيراً)[5] وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحاً يَسِيراً
خداوندا، پس سپاسگزارى از نعمتت را به ولىّ خود الهام كن و مشابه همان شكر و سپاسگزارى را نسبت به او، به ما نيز الهام كن و از نزد خود تسلّط يارى‌بخش به او الهام عطا فرما و پيروزى آسان به فراروى او بگشاى
وَ أَعِنْهُ بِرُكْنِكَ الْأَعَزِّ وَ اشْدُدْ أَزْرَهُ وَ قَوِّ عَضُدَهُ وَ رَاعِهِ بِعَيْنِكَ وَ احْمِهِ بِحِفْظِكَ وَ انْصُرْهُ بِمَلَائِكَتِكَ وَ امْدُدْهُ بِجُنْدِكَ الْأَغْلَبِ
و او را با تواناترين تكيه‌گاه يارى رسان و توانايى‌اش را استوار و بازوى او را نيرومند گردان و با چشم [ذات]خود نگاهبان او باش و به حفظ خود از او حمايت كن و با فرشتگانت او را يارى كن و با لشكر و سپاهت كه غالب‌ترين لشكر است، كمك كن
وَ أَقِمْ بِهِ كِتَابَكَ وَ حُدُودَكَ وَ شَرَائِعَكَ وَ سُنَنَ نَبِيِّكَ وَ رَسُولِكَ [وَ رَسُولِهِ] عَلَيْهِ وَ آلِهِ السَّلَامُ [صَلَوَاتُكَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ] وَ أَحْيِ بِهِ مَا أَمَاتَهُ الظَّالِمُونَ مِنْ مَعَالِمِ دِينِكَ
و كتاب و حدود و احكامت و سنت پيامبر و رسولت-سلام بر او و بر خاندان او- را به وسيله‌ى او برپا دار و آنچه از نشانه‌هاى دينت را كه ستمگران ميرانده‌اند، به وسيله‌ى او زنده گردان
وَ اجْلُ بِهِ صَدَاءَ الْجَوْرِ عَنْ طَرِيقِكَ وَ أَبِنْ بِهِ الضَّرَّاءَ عَنْ سَبِيلِكَ وَ أَزِلْ [أَذِلَ] بِهِ النَّاكِبِينَ عَنْ صِرَاطِكَ وَ امْحَقْ [وَ أَلْحِقْ] بِهِ بُغَاةَ قَصْدِكَ عِوَجاً
و به وجود او زنگار جور و ستم را از طريقت بزداى و سختى را از راهت دور ساز و روگردانندگان از راه راستت را نابود ساز و تعدى كنندگان از آن و كژراهه روان را از بين ببر
وَ أَلِنْ جَانِبَهُ لِأَوْلِيَائِكَ وَ ابْسُطْ يَدَهُ عَلَى أَعْدَائِكَ وَ هَبْ لَنَا رَأْفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ وَ تَعَطُّفَهُ وَ تَحَنُّنَهُ وَ اجْعَلْنَا لَهُ سَامِعِينَ طَائِعِينَ [مُطِيعِينَ]
و او را نسبت به دوستانت متواضع گردان و دستش را بر دشمنانت بگشا و رأفت و مهربانى و عطوفت و مهرورزى او را به ما ارزانى دار و ما را گوش به فرمان و مطيع او گردان
وَ فِي رِضَاهُ سَاعِينَ وَ إِلَى نُصْرَتِهِ وَ الْمُدَافَعَةِ عَنْهُ مُكْنِفِينَ [مُكْتَفِينَ] وَ إِلَيْكَ وَ إِلَى رَسُولِكَ صَلَوَاتُكَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ آلِهِ بِذَلِكَ مُتَقَرِّبِينَ
و از كوشندگان در جلب خشنودى او و از ياران و حاميان و مدافعان او قرار ده، تا بدين وسيله به درگاه تو و پيشگاه فرستاده‌ات-درودهاى تو بر او و خاندان او-نزديكى بجوييم.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَيْهِمْ وَ عَلَى أَوْلِيَائِهِمُ الْمُعْتَرِفِينَ بِمَقَامِهِمُ الْمُتَّبِعِينِ مَنْهَجَهُمْ الْمُقْتَفِينَ آثَارَهُمْ الْمُتَمَسِّكِينَ بِعُرْوَتِهِمُ
خداوندا، بر آنان و دوستان ايشان درود فرست، همانان كه به مقام ايشان اعتراف دارند و راه روشن آنان را مى‌پيمايند و گام بر جاى گام آنان مى‌نهند
الْمُؤْتَمِّينَ بِإِمَامَتِهِمْ الْمُسَلِّمِينَ لِأَمْرِهِمُ الْمُجْتَهِدِينَ فِي طَاعَتِهِمْ الْمُنْتَظِرِينَ أَيَّامَهُمْ
و به دستاويز آنان چنگ مى‌زنند و به امامت ايشان اقتدا مى‌كنند و تسليم فرمان آنان هستند و در اطاعت از ايشان مى‌كوشند و انتظار روزگار [دولت]آنان [در زمان ظهور ولى عصر (عج) يا رجعت]را مى‌كشند
الْمَادِّينَ إِلَيْهِمْ أَعْيُنَهُمْ وَ احْفَظْهُمْ بِالصَّلَوَاتِ الْمُبَارَكَاتِ الزَّاكِيَاتِ [النَّامِيَاتِ الْغَادِيَاتِ الرَّائِجَاتِ]
و چشم به راه آنان دوخته‌اند و همه‌ى آنان را با درودهاى فرخنده و پاكيزه حفظ بفرما
وَ صَلِّ [وَ سَلِّمْ] عَلَيْهِمْ وَ عَلَى أَرْوَاحِهِمْ وَ اجْمَعْ عَلَى التَّقْوَى أَمْرَهُمْ وَ أَصْلِحْ لَهُمْ شُئُونَهُمْ وَ تُبْ عَلَيْهِمْ (إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ)[6]
و بر آنان و روان آنان درود فرست و كارشان را بر تقوا و پرهيزكارى گرد آور و احوالشان را اصلاح فرما و توبه‌ى آنان را بپذير، به راستى كه تو بسيار توبه‌پذير و مهربان هستى
وَ خَيْرُ الْغَافِرِينَ وَ اجْعَلْنَا مَعَهُمْ فِي دَارِ السَّلَامِ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
و بهترين بخشندگانى و ما را نيز همراه با آنان در سراى ايمنى مستقر گردان، به رحمتت اى مهربان‌ترين مهربانان.
اللَّهُمَّ وَ هَذَا يَوْمُ عَرَفَةَ يَوْمٌ أَكْرَمْتَهُ [كَرَّمْتَهُ] وَ شَرَّفْتَهُ [شَرَّفْتَهُ وَ كَرَّمْتَهُ] وَ عَظَّمْتَهُ وَ نَشَرْتَ فِيهِ رَحْمَتَكَ
خداوندا، اين روز، روز عرفه است، روزى كه آن را گرامى داشته و بدان برترى داده و عظمت بخشيده‌اى و رحمتت را در آن گسترده
وَ مَنَنْتَ فِيهِ بِعَفْوِكَ وَ أَجْزَلْتَ فِيهِ عَطِيَّتَكَ وَ تَفَضَّلْتَ فِيهِ [بِهِ] عَلَى عِبَادِكَ
و گذشت خود را [به همگان]ارزانى داشته و عطاى خود را در آن فراوان گردانيده و بر بندگانت تفضل نموده‌اى.
اللَّهُمَّ وَ أَنَا عَبْدُكَ الَّذِي أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ قَبْلَ خَلْقِكَ لَهُ وَ بَعْدَ خَلْقِكَ إِيَّاهُ فَجَعَلْتَهُ مِمَّنْ هَدَيْتَهُ لِدِينِكَ
خدايا، و من همان بنده‌اى هستم كه پيش از آفرينش و بعد از آن، نعمت خود را بر او ارزانى داشته و به دين خود هدايت كرده
وَ وَفَّقْتَهُ لِحَقِّكَ [لِخَلْقِكَ] وَ عَصَمْتَهُ وَ أَدْخَلْتَهُ فِي حِزْبِكَ وَ أَرْشَدْتَهُ لِمُوَالاتِ أَوْلِيَائِكَ وَ مُعَادَاةِ أَعْدَائِكَ
و به اداى حق خويش موفق گردانيده‌اى و با رشته‌ى [ارتباط با]خود محفوظ داشته و در ميان حزب و گروه خود درآورده و به دوستى دوستداران و دشمنى با دشمنانت رهنمون گرديده‌اى،
ثُمَّ أَمَرْتَهُ فَلَمْ يَأْتَمِرْ وَ زَجَرْتَهُ فَلَمْ يَنْزَجِرْ وَ نَهَيْتَهُ عَنْ مَعْصِيَتِكَ فَخَالَفَ أَمْرَكَ إِلَى نَهِيكَ لَا مُعَانَدَةً لَكَ وَ لَا اسْتِكْبَاراً عَلَيْكَ
آن‌گاه دستور داده‌اى و از فرمان تو اطاعت نكرده و برحذر داشته‌اى و باز نايستاده است و نهى كرده‌اى و از نافرمانى تو خوددارى نكرده و برخلاف فرمان تو، به آنچه از آن نهى كرده‌اى، روى آورده است، البته نه از روى خيره‌سرى و بر تو،
بَلْ دَعَاهُ هَوَاهُ إِلَى مَا نَهَيْتَهُ [زَيَّلْتَهُ] وَ إِلَى مَا حَذَّرْتَهُ وَ أَعَانَهُ عَلَى ذَلِكَ عَدُوُّكَ وَ عَدُوُّهُ
بلكه هوا و هوس او را به آنچه از آن نهى كرده و برحذر داشته‌اى، واداشته و دشمن تو و دشمن او، او را بر اين كار يارى كرده
فَأَقْدَمَ عَلَيْهِ خَائِفاً [عَارِفاً بِوَعِيدِكَ] وَعِيدَكَ رَاجِياً عَفْوَكَ [لِعَفْوِكَ] وَاثِقاً بِتَجَاوُزِكَ وَ كَانَ أَحَقَّ عِبَادِكَ مَعَ مَا أَنْعَمْتَ بِهِ [مَنَنْتَ عَلَيْهِ] عَلَيْهِ أَنْ لَا يَفْعَلَ
و در نتيجه بدان اقدام كرده است، در حالى كه از وعده‌ى عذاب تو بيم داشت و به عفو تو اميد بسته و به گذشت تو تكيه كرده بود و با وجود نعمت‌هايى كه به او داده‌اى، از همه‌ى بندگانت سزاوارتر بود كه از تو نافرمانى نكند.
فَهَا أَنَا ذَا بَيْنَ يَدَيْكَ صَاغِراً [ذَلِيلًا] خَاضِعاً خَاشِعاً خَائِفاً مُعْتَرِفاً بِعَظِيمٍ مِنَ الذُّنُوبِ تَحَمَّلْتُهُ وَ جَلِيلٍ مِنَ الْخَطَايَا اجْتَرَمْتُهُ
هان! اينك اين منم كه پست و متواضع و فروتن و بيمناك در پيشگاه تو ايستاده‌ام و به گناهان بزرگى كه به دوش كشيده و خطاهاى سترگى كه مرتكب شده‌ام، اعتراف دارم
مُسْتَجِيراً بِصَفْحِكَ لَائِذاً بِرَحْمَتِكَ مُوقِناً أَنَّهُ لَا يُجِيرُنِي مِنْكَ مُجِيرٌ وَ لَا يَمْنَعُكَ [يَمْنَعُنِي مِنْكَ] مِنِّي مَانِعٌ
و از گذشت تو يارى جسته و به رحمتت پناهنده شده‌ام و يقين دارم كه هيچ‌كس نمى‌تواند مرا از تو امان دهد يا از [كيفر]تو بازدارد؛
فَعُدْ عَلَيَّ بِمَا تَعُودُ [بِهِ] عَلَى مَنِ اقْتَرَفَ [أَشْرَفَ] مِنْ تَغَمُّدِكَ وَ جُدْ عَلَيَّ بِمَا تَجُودُ بِهِ عَلَى مَنْ أَلْقَى إِلَيْكَ [بِيَدِهِ إِلَيْكَ] بِيَدِهِ مِنْ عَفْوِكَ
پس آن را رحمتى كه گناه‌كاران را در آن غوطه‌ور مى‌كنى، به من ارزانى بدار و آن گذشتت را كه به دست نياز درازكنندگان به سوى تو عطا مى‌كنى، به من ببخش
وَ امْنُنْ عَلَيَّ بِمَا لَا يَتَعَاظَمُكَ أَنْ تَمُنَّ بِهِ عَلَى مَنْ أَمَّلَكَ مِنْ غُفْرَانِكَ [لِغُفْرَانٍ]
و آن‌گونه كه بر آرزومندان آمرزشت به راحتى منّت مى‌نهى، بر من منّت نه
وَ اجْعَلْ لِي مِنْ [فِي] هَذَا الْيَوْمِ نَصِيباً أَنَالُ بِهِ حَظّاً مِنْ رِضْوَانِكَ وَ لَمْ تَرْدُدْنِي [لَا يَرُدَّنِي] صِفْراً مِمَّا يَنْقَلِبُ بِهِ الْمُعْتَذِرُونَ إِلَيْكَ [الْمُتَعَبِّدُونَ لَكَ مِنْ عِبَادِكَ]
و در اين روز بهره‌اى از خشنودى‌ات را برايم مقرر بدار و از آنچه دست‌گير پوزش‌خواهان مى‌گردد، مرا دست خالى برمگردان؛
فَإِنِّي وَ إِنْ لَمْ أُقَدِّمْ مَا قَدَّمُوهُ مِنَ الصَّالِحَاتِ فَقَدْ قَدَّمْتُ تَوْحِيدَكَ وَ نَفْيَ الْأَضْدَادِ وَ الْأَنْدَادِ وَ الْأَشْبَاهِ عَنْكَ
زيرا اگرچه من مانند آنان اعمال شايسته‌اى را پيش نفرستاده‌ام، ولى اعتقاد به يگانگى و عدم اعتقاد به وجود هرگونه ضد و مشابه و همسان براى تو را پيش فرستادم
وَ أَتَيْتُكَ مِنَ الْأَبْوَابِ الَّتِي أَمَرْتَ أَنْ يُؤْتَى مِنْهَا وَ تَقَرَّبْتُ إِلَيْكَ بِمَا لَا يَتَقَرَّبُ [بِهِ] أَحَدٌ مِنْكَ إِلَّا بِالتَّقَرُّبِ بِهِ
و از درهايى كه دستور داده‌اى بندگان از آن‌ها به درگاهت وارد شوند، به درگاهت آمده‌ام و با آنچه هركس با آن به درگاهت نزديكى مى‌جويد [ولايت معصومان]به درگاهت وارد مى‌شود، به درگاهت نزديكى جسته‌ام
ثُمَّ اتَّبَعْتُ ذَلِكَ بِالْإِنَابَةِ إِلَيْكَ وَ التَّذَلُّلِ وَ الِاسْتِكَانَةِ لَكَ وَ حُسْنِ الظَّنِّ بِكَ
و در پى آن، [با تمام وجود]به سوى تو بازگشته و اظهار خاكسارى و زارى در درگاهت نموده و به تو گمان نيك
وَ الثِّقَةِ بِمَا عِنْدَكَ وَ شَفَعْتُهُ مِنْ رَجَائِكَ الَّذِي لَا يَخِيبُ [قَلَّ مَا يَخِيبُ] عَلَيْكَ بِهِ رَاجِيكَ
و به آنچه در نزد تو است اعتماد دارم و اميد به تو را كه اميدواران به تو هرگز نوميد نمى‌گردند، به شفاعت آورده‌ام
وَ سَأَلْتُكَ مَسْأَلَةَ الذَّلِيلِ الْحَقِيرِ [الْحَقِيرِ الذَّلِيلِ] الْبَائِسِ الصَّغِيرِ الْفَقِيرِ الْخَائِفِ الْمُسْتَجِيرِ وَ مَعَ ذَلِكَ خِيفَةً وَ تَضَرُّعاً وَ تَعَوُّذاً وَ تَلَوُّذاً
و همانند افراد خوار، خرد، گفتار، كوچك، نادار، بيمناك و پناه‌جو از تو درخواست مى‌كنم. و با اين همه، درخواستم از روى بيم و تضرع است،
لَا مُتَعَالِياً بِدَالَّةِ الْمُطِيعِينَ وَ لَا مُسْتَطِيلًا بِشَفَاعَةِ الشَّافِعِينَ
نه اين‌كه همانند اطاعت‌كنندگان ناز نموده و به شفاعت شفاعتگران سركشى و برترى‌جويى مى‌كنم؛
وَ أَنَا بَعْدَ ذَلِكَ أَقَلُّ الْأَقَلِّينَ وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّينَ وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ أَوْ دُونَهَا
بلكه من همچنان كوچك‌ترين كوچك‌تران و خوارترين خوارتران و همانند ذره [مورچه]يا كوچك‌تر از آن هستم؛
فَيَا مَنْ لَا [لم] يُعَاجِلُ الْمُسِيئِينَ وَ لَا يُعَافِصُ [يُغَافِصُ] الْمُقْتَرِفِينَ [الْمُتْرَفِينَ] وَ يَا مَنْ يَمُنُّ بِإِقَالَةِ الْعَاثِرِينَ وَ إِنْظَارِ [وَ يَتَفَضَّلُ بِإِنْظَارِ] الْخَاطِئِينَ
پس اى خدايى كه در كيفر بدكاران شتاب نمى‌كنى و گناه‌كاران را دچار فشار نمى‌كنى و اى خدايى كه با ناديده انگاشتن لغزش‌كنندگان بر آنان منّت مى‌نهى و به بدكاران مهلت مى‌دهى،
أَنَا الْمُسِيءُ الْمُعْتَرِفُ الْخَاطِئُ [الْعَائِرُ] أَنَا الَّذِي أَقْدَمَ [يُقْدِمُ] عَلَيْكَ مُجْتَرِئاً
من بدكردار و اعتراف‌كننده و خطاكارم، من همان كسى هستم كه با گستاخى در برابر تو، اقدام به گناه كرده‌ام،
أَنَا الَّذِي عَصَاكَ مُتَعَمِّداً أَنَا الَّذِي اسْتَخْفَى [اسْتَحْيَا] مِنْ خَلْقِكَ [مِنْ عِبَادِكَ] وَ بَارَزَكَ[بِالْمَعْصِيَةِ]
من همان كسى هستم كه از روى عمد، از تو نافرمانى كردم، من همان كسى هستم كه گناهم را از آفريده‌هايت پنهان نمودم و آشكارا با تو به مبارزه برخاستم،
أَنَا الَّذِي لَمْ يَرْهَبْ سَطْوَتَكَ وَ لَمْ يَخَفْ بَأْسَكَ
من همان كسى هستم كه از قهر و غلبه‌ى تو نهراسيده و از سخت‌گيرى‌ات نترسيدم،
أَنَا الْجَانِي عَلَى نَفْسِي [نَفْسِهِ] أَنَا الْمُرْتَهِنُ بِبَائِقَتِهِ [بِبَلِيَّتِهِ] أَنَا الْقَلِيلُ الْحَيَاءِ أَنَا الطَّوِيلُ الْعَنَاءِ
من همان كسى هستم كه بر خود جنايت نمودم، من در گرو مصيبت خود گرفتارم، من همان كسى هستم كه شرمم اندك و گرفتارى‌ام دراز است؛
فَبِحَقِّ [بِحَقِ] مَنِ انْتَجَبْتَ مِنْ خَلْقِكَ وَ مَنِ اصْطَفَيْتَ لِنَفْسِكَ وَ بِحَقِّ مَنِ اخْتَرْتَ مِنْ قُدْسِكَ [بَرِيَّتِكَ]
پس تو را سوگند به حق آنان كه از ميان آفريده‌هايت برگزيده و براى خود ويژه گردانيده‌اى و به حق آنان كه از ميان مردم اختيار نموده
وَ مَنْ أَحْبَبْتَ [اجْتَبَيْتَ] مِنْ عِبَادِكَ وَ بِحَقِّ مَنْ وَصَلْتَ طَاعَتَهُ بِطَاعَتِكَ وَ مَنْ جَعَلْتَ مَعْصِيَتَهُ كَمَعْصِيَتِكَ [مَعْصِيَتَكَ]
و از بين بندگانت برچيده‌اى و به حق آنان كه اطاعت از آنان را به اطاعت از خود متصل گردانيده و نافرمانى از آنان را همانند نافرمانى از خود قرار داده‌اى
وَ بِحَقِّ مَنْ قَرَنْتَ مُوَالاتَهُ بِمُوَالاتِكَ وَ مَنْ نُطْتَ مُعَادَاتَهُ بِمُعَادَاتِكَ
و به حق آنان كه دوستى آنان را قرين دوستى خود گردانيده و دشمنى با آنان را به دشمنى با خود مرتبط نموده‌اى،
تَغَمَّدْنِي فِي يَوْمِي هَذَا بِمَا تَغَمَّدْتَ [تَتَغَمَّدُ] بِهِ مَنْ جَارَ إِلَيْكَ مُتَنَصِّلًا وَ عَاذَ بِاسْتِغْفَارِكَ تَائِباً
در اين روز همان گونه كه آنان را كه با حال بى‌زارى [از گناه]به درگاه تو پناه جسته و با حال توبه و با آمرزش‌خواهى از تو به درگاهت پناهنده شده‌اند، مى‌آمرزى،
وَ تَوَلَّنِي بِمَا تَتَوَلَّى بِهِ أَهْلَ طَاعَتِكَ وَ الزُّلْفَى لَدَيْكَ وَ الْمَكَانَةِ مِنْكَ
مرا نيز آن‌گونه بيامرز و با آنچه اطاعت‌كنندگان از خود و آنان را كه از قرب و جايگاه ويژه در نزد تو برخوردارند، سرپرستى مى‌كنى، مرا نيز آن‌گونه سرپرستى كن
وَ تَوَحَّدْنِي بِمَا تَتَوَحَّدُ بِهِ مَنْ وَفَى بِعَهْدِكَ وَ أَتْعَبَ نَفْسَهُ فِي ذَاتِكَ وَ أَجْهَدَهَا فِي مَرْضَاتِكَ
و همان گونه كه وفاكنندگان به پيمانت و آنانى را كه براى ذات تو خود را به رنج انداخته و در راه خشنودى‌ات مى‌كوشند، به اقرار به توحيد و يگانگى‌ات وامى‌دارى، مرا نيز آن‌گونه به اقرار به توحيد و يگانگى‌ات وادار
وَ لَا تُؤَاخِذْنِي بِتَفْرِيطِي فِي جَنْبِكَ وَ عَدْوِ طَوْرِي [وَ تَعَدِّي طَوْرِي فِي حُدُودِكَ] فِي تَعَدِّي حُدُودِكَ وَ مُجَاوَزَةِ أَحْكَامِكَ
و مرا به واسطه‌ى كوتاهى‌ام در اطاعت تو و تجاوز از حد خويش در اجراى حدود و احكامت، مگير
وَ لَا تَسْتَدْرِجْنِي بِإِمْلَائِكَ لِي اسْتِدْرَاجَ مَنْ يَمْنَعُنِي [مَنَعَنِي] خَيْرَ مَا عِنْدَهُ
و همانند آنان كه مرا از خيرات موجود در نزد خود محروم نموده و آن را اندك‌اندك از من دريغ مى‌كنند، اندك‌اندك دچار عذاب خود مگردان
وَ نَبِّهْنِي مِنْ رَقْدَةِ الْغَافِلِينَ وَ سِنَةِ الْمُسْرِفِينَ [الْمَسْرُوفِينَ] وَ نَعْسَةِ الْمَخْذُولِينَ
و از خواب بى‌خبران و خواب‌آلودگى اسراف‌كنندگان و چرت زدن خوارشوندگان بيدار نما
وَ خُذْ بِقَلْبِي إِلَى مَا اسْتَعْمَلْتَ بِهِ الطَّائِعِينَ [الْقَانِتِينَ] [الثَّابِتِينَ] وَ اسْتَعْبَدْتَ بِهِ الْمُتَعَبِّدِينَ وَ اسْتَنْقَذْتَ بِهِ الْمُتَهَاوِنِينَ
و دلم را به سوى آنچه اطاعت‌كنندگان را به عمل به آن و عبادت‌كنندگان را به پرداختن به آن واداشته و سهل انگارى كنندگان را به واسطه‌ى آن نجات داده‌اى، بكش
وَ بَاعِدْنِي [وَ أَعِذْنِي] مِمَّا يُبَاعِدُنِي عَنْكَ وَ يَحُولُ بَيْنِي وَ بَيْنَ حَظِّي مِنْكَ وَ يَصُدُّنِي عَمَّا أُحَاوِلُ لَدَيْكَ
و مرا از آنچه از تو دور نموده و ميان من و بهره‌ام از تو فاصله ايجاد مى‌كند و از آنچه در پيشگاهت آهنگ آن را دارم بازمى‌دارد، پناه ده
وَ سَهِّلْ لِي مَسْلَكَ الْخَيْرَاتِ إِلَيْكَ وَ الْمُسَابَقَةِ إِلَيْهَا مِنْ حَيْثُ أَمَرْتَ وَ الْمُسَارَعَةِ [الْمُشَاحَّةِ] فِيهَا عَلَى مَا أَرَدْتَ
و راه انجام كارهاى نيك و پيش تاختن به سوى آن را از راهى كه بدان دستور داده‌اى و شتاب در انجام آن را به‌گونه‌اى كه اراده نموده‌اى، برايم هموار ساز
وَ لَا تَمْحَقْنِي فِيمَنْ [مَعَ مَنْ] تَمْحَقُ مِنَ الْمُسْتَخِفِّينَ بِمَا وَعَدْتَ [أَوْعَدْتَ] وَ لَا تُهْلِكْنِي مَعَ مَنْ تُهْلِكُ مِنَ الْمُتَعَرِّضِينَ لِمَقْتِكَ
و مرا همراه با آنان كه وعده‌ى كيفرت را سبك شمرده‌اند دچار هلاكت منما و همراه با آنان كه اسباب ناخوشايندى و خشم تو را فراهم آورده‌اند، هلاك مكن
وَ لَا تُبِرْنِي فِيمَنْ تُبِيرُ [تُتَبِّرْنِي فِيمَنْ تُتَبِّرُ] مِنَ الْمُنْحَرِفِينَ عَنْ سَبِيلِكَ [سُبُلِكَ] وَ نَجِّنِي مِنْ غَمَرَاتِ الْفِتْنَةِ وَ خَلِّصْنِي مِنْ هَفَوَاتِ [لَهَوَاتِ] الْبَلْوَى
و همراه با منحرفان از راهت تباه مساز، بلكه مرا از گرداب‌هاى گرفتارى نجات و از باتلاق‌هاى بلا رهايى ده و از اين‌كه مرا مهلت داده
وَ أَجِرْنِي مِنْ أَخْذِ الْإِمْلَاءِ وَ حُلْ بَيْنِي وَ بَيْنَ عَدُوٍّ يُضِلُّنِي وَ هَوًى يُوبِقُنِي وَ مَنْقَصَةٍ تُرْهِقُنِي [ترهقني]
و اندك‌اندك دچار كيفرت نمايى، پناه ده و ميان من و دشمنى كه مرا گمراهم نموده و هوا و هوسى كه هلاكم مى‌گرداند و عيب و نقصى كه مرا فرا مى‌گيرد [دچار مشكل مى‌كند]، حايل شو
وَ لَا تُعْرِضْ عَنِّي إِعْرَاضَ مَنْ لَا تَرْضَى عَنْهُ بَعْدَ غَضَبِكَ
و همانند روى گرداندن از آنان كه بر آنان خشم نموده‌اى و ديگر از آنان خشنود نمى‌گردى، از من روى مگردان
وَ لَا تُؤْيِسْنِي مِنَ الْأَمَلِ فِيكَ فَيَغْلِبَ عَلَيَّ الْقُنُوطُ مِنْ رَحْمَتِكَ
و مرا از اميدوارى به خود نوميد مگردان تا مبادا نوميدى از رحمتت بر من چيره گردد
وَ لَا تَمْنَحْنِي بِمَا لَا طَاقَةَ لِي بِهِ فَتَبْهَظَنِي بِمَا تُحَمِّلُنِيهِ مِنْ فَضْلِ مَحَبَّتِكَ [مِحْنَتِكَ]
و توان آنچه را كه توان آن را ندارم بر دوشم منه و بدان گرفتارم مكن تا مبادا به واسطه‌ى حمل آن توانايى حمل محبت افزون تو را نداشته باشم
وَ لَا تُرْسِلْنِي مِنْ يَدِكَ إِرْسَالَ مَنْ لَا خَيْرَ فِيهِ وَ لَا حَاجَةَ بِكَ إِلَيْهِ وَ لَا إِنَابَةَ لَهُ
و همان گونه افرادى كه خيرى در آن‌ها نيست و نيازى به آن‌ها ندارى و به درگاه تو بازنمى‌گردند، رها مى‌كنى مرا نيز آن‌گونه رها مكن
وَ لَا تَرْمِ بِي رَمْيَ مَنْ [قَدْ] سَقَطَ مِنْ عَيْنِ رِعَايَتِكَ وَ مَنِ [قَدِ] اشْتَمَلَ عَلَيْهِ الْخِزْيُ مِنْ عِنْدِكَ
و همان گونه كه آنان را كه از نظر عنايتت افتاده و خوارى‌ات آنان را فراگرفته است، دور مى‌اندازى، مرا نيز آن‌گونه دور مينداز،
بَلْ خُذْ بِيَدِي مِنْ سَقْطَةِ الْمُتَرَدِّينَ وَ وَهْلَةِ الْمُتَعَسِّفِينَ وَ زَلَّةِ الْمَغْرُورِينَ وَ وَرْطَةِ الْهَالِكِينَ
بلكه دستم را بگير و از افتادن‌هايى كه هلاك‌شدگان و باتلاق‌هايى كه منحرفان و لغزش‌هايى كه فريب‌خوردگان و گرداب‌هايى كه هلاك‌شوندگان دچار آن شده‌اند، رهايى ده
وَ عَافِنِي مِمَّا ابْتَلَيْتُ بِهِ طَبَقَاتِ عَبِيدِكَ [عِبَادِكَ] وَ إِمَائِكَ وَ بَلِّغْنِي مَبَالِغَ مَنْ عُنِيتَ بِهِ
و از بلاهايى كه طبقات مختلف بندگانت اعم از مرد و زن را بدان مبتلا نموده‌اى، ايمنى بخش و مرا نيز به منتهاى درجاتى كه عنايت‌شدگان توسط خود را نايل مى‌گردانى، نايل گردان؛
وَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ [وَ رَضِيتَهُ] فَأَعَشْتَهُ حَمِيداً وَ تَوَفَّيْتَهُ سَعِيداً
هم آنان كه نعمت خود را بر آنان ارزانى داشته و زندگانى ستوده و مرگ فرخنده را روزى‌شان كرده‌اى
وَ طَوِّقْنِي طَوْقَ الْإِقْلَاعِ عَمَّا [رَفَعْتَهُ] يُحْبِطُ الْحَسَنَاتِ وَ يَذْهَبُ بِالْبَرَكَاتِ
و طوق بركندن از ارتكاب آنچه اعمال نيك را نابود ساخته و اعمال خيرخيز و فرخنده را از بين مى‌برد، بر گردنم نه
وَ أَشْعِرْ قَلْبِيَ الِازْدِجَارَ [الِانْزِجَارَ] عَنْ قَبَائِحِ السَّيِّئَاتِ وَ فَوَاضِحِ [وَ فَضَائِحِ] الْحُوبَاتِ
و پرهيز و تنفر از اعمال بد و زشت و گناه‌هاى بزرگ رسواكننده را به دلم الهام كن
وَ لَا تَشْغَلْنِي بِمَا لَا أُدْرِكُهُ إِلَّا بِكَ عَمَّا لَا يُرْضِيكَ عَنِّي غَيْرُهُ
و مرا از آنچه جز آن تو را خشنود نمى‌كند، به آنچه جز به وسيله‌ى تو نمى‌توانم بدان برسم، مشغول مكن
وَ انْزِعْ مِنْ قَلْبِي حُبَّ دُنْيَا دَنِيَّةٍ يَقْطَعُنِي [تَنْهَى] عَمَّا عِنْدَكَ وَ يَصُدُّنِي عَنِ ابْتِغَاءِ الْوَسِيلَةِ إِلَيْكَ [لَدَيْكَ] وَ يُذْهِلُنِي عَنِ التَّقَرُّبِ مِنْكَ [وَ زَيِّنْ لِيَ التَّفَرُّدَ]
و محبت دنياى پست را كه مرا از آنچه نزد تو است بازداشته و از فراهم آوردن اسباب باريافتن به درگاهت جلوگيرى نموده و از نزديكى به تو
وَ التَّفَرُّدِ بِمُنَاجَاتِكَ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ
و در طول شبانه‌روز تنها به مناجات با تو پرداختن غافلم مى‌گرداند، از دلم بر كن
وَ هَبْ لِي عِصْمَةً تُدْنِينِي مِنْ جَنَّتِكَ [خَشْيَتِكَ] وَ تَقْطَعُنِي عَنْ رُكُوبِ مَحَارِمِكَ وَ تَفُكُّنِي عَنْ أَسْرِ الْعَظَائِمِ
و آن‌چنان عصمت [از گناه و غفلت] را به من ارزانى دار كه مرا به هراس از تو نزديك گردانيده و از ارتكاب آنچه حرام گردانيده‌اى بازداشته و از اسارت گناهان بزرگ آزاد سازد
وَ هَبْ لِيَ التَّطْهِيرَ [التَّطَهُّرَ] مِنْ دَنَسِ الْعِصْيَانِ وَ أَذْهِبْ عَنِّي دَرَنَ [رَيْنَ] الْخَطَايَا وَ سَرْبِلْنِي [سَرْبِلْ قَلْبِي] بِسِرْبَالِ [سِرْبَالَ] عَافِيَتِكَ
و پاكيزگى از چرك معصيت را به من ارزانى دار و پلشتى‌هاى گناهان را از من دور ساز و جامه‌ى عافيتت را به تنم
وَ رَدِّنِي رِدَاءَ مُعَافَاتِكَ وَ جَلِّلْنِي سَوَابِغَ نَعْمَائِكَ وَ ظَاهِرْ عَلَيَّ بِفَضْلِكَ [لَدَيَّ فَضْلَكَ] وَ طَوْلَكَ
و تن‌پوش تندرستى را به اندامم كن و مرا با نعمت‌هاى فراگيرت بپوشان و با تفضل و بخششت يارى ده
وَ أَيِّدْنِي بِتَوْفِيقِكَ وَ تَسْدِيدِكَ [وَ سَدِّدْنِي بِتَسْدِيدِكَ] وَ أَعِنِّي عَلَى صَالِحِ [مَصَالِحِ] النِّيَّةِ وَ مَرْضِيِّ الْقَوْلِ وَ مُسْتَحْسَنِ الْعَمَلِ
و با توفيق و راهنمايى‌ات تأييدم گردان و به نيت شايسته و گفتار پسنديده و كردار نيكو يارى‌ام كن
وَ لَا تَكِلْنِي إِلَى حَوْلِي وَ قُوَّتِي دُونَ حَوْلِكَ وَ قُوَّتِكَ وَ لَا تُخْزِنِي يَوْمَ تَبْعَثُنِي لِلِقَائِكَ
و به جاى توانايى و نيروى خود، مرا به توانايى و نيرويم واگذار مكن و در روزى كه مرا براى ملاقات با خود برمى‌انگيزى خوار مكن
وَ لَا تَفْضَحْنِي بَيْنَ يَدَيْ أَوْلِيَائِكَ وَ لَا تُنْسِنِي ذِكْرَكَ وَ لَا تُذْهِبْ عَنِّي شُكْرَكَ
و در پيشگاه دوستانت رسوا مساز و ذكر خود را از يادم مبر و سپاسگزارى از خود را از من مگير،
بَلْ أَلْزِمْنِيهِ فِي أَحْوَالِ السَّهْوِ عِنْدَ غَفَلَاتِ الْجَاهِلِينَ [الْخَاطِئِينَ] وَ أَوْزِعْنِي أَنْ أُثْنِيَ عَلَيْكَ بِمَا أَوْلَيْتَنِيهِ وَ أَعْتَرِفَ بِمَا أَسْدَيْتَهُ [وَ أَبْرَأُ بِمَا أَسْدَيْتَ] إِلَيَّ [لآِلَائِكَ]
بلكه در حالات فراموشى و آن‌گاه كه نادانان از تو غافل‌اند، مرا همواره به سپاسگزارى از خود وادار و به دلم بيفكن در برابر نعمت‌هايى كه به من ارزانى داشته‌اى تو را بستايم و در برابر آنچه به من بخشيده‌اى، به درگاهت اعتراف نمايم
وَ اجْعَلْ رَغْبَتِي إِلَيْكَ فَوْقَ رَغْبَةِ الرَّاغِبِينَ وَ حَمْدِي لَكَ فَوْقَ حَمْدِ الْحَامِدِينَ
و گرايش مرا به خود برتر از گرايش گرايندگان به تو و ستايشم را برتر از ستايش ستايش‌كنندگان بگردان
وَ لَا تَخْذُلْنِي عِنْدَ فَاقَتِي إِلَيْكَ وَ لَا تَهْتِكْنِي [تُهْلِكْنِي] بِمَا أَسْرَرْتُهُ [أَسْدَيْتُهُ] لَدَيْكَ وَ لَا تُخَيِّبْنِي [لَا تَجْبَهْنِي بِمَا جَبَهْتُ] بِمَا جَنَيْتُ [خَبَيْتُ] لَكَ
و هنگام نيازمندى من به خود خوارم مكن و به واسطه‌ى آنچه نهانى در پيشگاهت مرتكب شدم، پرده‌ى عصمتم را مدر و به واسطه‌ى جناياتم در درگاه تو نوميدم مگردان؛
فَإِنِّي [لَكَ] مُسْلِمٌ أَعْلَمُ أَنَّ الْحُجَّةَ لَكَ وَ أَنْتَ أَوْلَى بِالْفَضْلِ وَ أَعْوَدُ بِالْإِحْسَانِ وَ (أَهْلُ التَّقْوى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ)[7]
زيرا من تسليم توام و مى‌دانم كه حق از آن تو است و تو به تفضل شايسته‌تر و نيكوكارتر و زيبنده‌ى بازدارندگى و سزاوار آن هستى كه مرا بيامرزى
وَ أَنَّكَ بِأَنْ تَعْفُوَ أَوْلَى مِنْكَ بِأَنْ تُعَاقِبَ وَ أَنَّكَ بِأَنْ تَسْتُرَ أَقْرَبُ مِنْكَ إِلَى أَنْ تَشْهَرَ
و سزاوارترى كه به‌جاى كيفر، گذشت كنى و نزديك‌تر از آنى كه به‌جاى آشكار ساختن [بدى‌هاى]من، آن‌ها را بپوشانى؛
فَأَحْيِنِي حَيَاةً طَيِّبَةً تَنْتَظِمُ بِكُلِّ مَا [بِمَا] أُرِيدُ وَ تَبْلُغُ بِمَا [مَا] أُحِبُّ مِنْ حَيْثُ لَا آتِي مَكْرُوهاً [مَا تَكْرَهُ]
پس مرا به چنان زندگانى پاكيزه‌اى زنده بدار كه همه‌ى خواسته‌هايم را در يك رشته كشيده و سامان دهد و به آنچه دوست دارم [از مرتكب نشدن آنچه خوشايند تو نيست و از آن نهى نموده‌اى] برساند
وَ لَا أَرْتَكِبُ مَا نَهَيْتَ عَنْهُ وَ أَمِتْنِي مِيتَةَ مَنْ يَسْعَى نُورُهُ بَيْنَ يَدَيْهِ
و همانند كسانى كه نورشان از پيشاروى در حركت است بميران
وَ أَعِزَّنِي عِنْدَ خَلْقِكَ وَ ضَعْنِي إِذْ خَلَوْتُ بِكَ وَ ارْفَعْنِي بَيْنَ عِبَادِكَ وَ أَغْنِنِي عَمَّنْ هُوَ غَنِيٌّ عَنِّي وَ زِدْنِي إِلَيْكَ فَاقَةً وَ فَقْراً
و مرا در نزد آفريده‌هايت سرافراز بگردان و آن‌گاه كه با تو خلوت مى‌كنم و تنهايم، خوار و فروتن بكن و در ميان بندگانت بالا بر و از افرادى كه از من بى‌نيازند، بى‌نياز گردان و بر فقر و نيازمندى من به خود بيفزاى
وَ أَعِذْنِي مِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ وَ مِنْ حُلُولِ الْبَلَاءِ وَ مِنَ الذُّلِّ وَ الْعَنَاءِ
و مرا از شادى دشمنانم، فرود آمدن بلا، و خوارى و رنج پناه ده
وَ تَغَمَّدْنِي فِيمَا اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنِّي بِمَا يَتَغَمَّدُ بِهِ الْقَادِرُ عَلَى الْبَطْشِ لَوْ لَا حِلْمُهُ وَ الْأَخْذُ عَلَى الْجَرِيرَةِ لَوْ لَا أَنَاتُهُ
و آنچه را از من سرزده و تو بدان آگاهى بپوش، همان گونه كه شخص قادر بر سخت گرفتن بردبارى مى‌كند و مى‌پوشد و شخصى كه تصميم بر كيفر دارد درنگ و شكيبايى نموده و درمى‌گذرد
وَ إِذَا [فَإِذَا] أَرَدْتَ بِقَوْمٍ فِتْنَةً أَوْ سُوءاً وَ أَنَا فِيهِمْ فَنَجِّنِي مِنْهُمْ عَنْ إِرَادَتِكَ [مِنْهَا لِوَاذاً عَنْ إِرَادَتِكَ]
و هرگاه خواستى گروهى را دچار بلا يا سختى نمايى و من در ميان آنان باشم، مرا مشمول اراده‌ى خويش منما
وَ إِذْ لَمْ تُقِمْنِي مَقَامَ فَضِيحَةٍ [الْفَضِيحَةِ] فِي دُنْيَاكَ فَلَا تُقِمْنِي مِثْلَهُ فِي آخِرَتِكَ [أُخْرَاكَ]
و از ميان آنان نجات ده و اكنون كه در دنيا رسوايم نساخته‌اى، در آخرت رسوايم مكن
وَ اشْفَعْ [فَاشْفَعْ] لِي أَوَائِلَ مِنَنِكَ بِأَوَاخِرِهَا وَ قَدِيمَ فَوَائِدِكَ [بَوَادِيكَ] بِحَوَادِثِهَا وَ لَا تَمْدُدْ لِي مَدّاً يَقْسُو مَعَهُ قَلْبِي
و نعمت‌هاى آغازين خود را به من با نعمت‌هاى بعد و بهره‌مندى‌هاى ديرينه‌ات را به من با بهره‌مندى‌هاى نو همراه ساز و آن‌قدر عمرم را دراز مگردان كه به واسطه‌ى آن دلم سخت گردد
وَ لَا تَقْرَعْنِي قَارِعَةً يَذْهَبُ بِهَا [لَهَا] بَهَائِي وَ لَا تَسُمْنِي خَسِيسَةً يَصْغَرُ بِهَا [لَهَا] قَدْرِي
و به مصيبت سختى كه آبرويم در اثر آن از بين برود، دچار مكن و با پستى‌اى كه ارزشم در اثر آن كوچك و خوار گردد، نشانه‌گذارى‌ام مكن
وَ لَا تَرُعْنِي رَوْعَةً أُبْلِسُ بِهَا وَ لَا تُخِفْنِي خِيفَةً أُوجِسُ بِهَا [دُونَهَا] [وَ] اجْعَلْ [بَلِ اجْعَلْ] هَيْبَتِي فِي وَعِيدِكَ
و چنان بيمناكم مكن كه در اثر آن سرشكسته گردم و چنان دچار هراسم مكن كه فكرم بدان مشغول گردد، بلكه هراس مرا از خود در وعده‌ى كيفرت
وَ حَذَرِي [وَ حَذِّرْنِي] مِنْ إِعْذَارِكَ وَ إِنْذَارِكَ وَ رَهْبَتِي [وَ رَهِّبْني] عِنْدَ تِلَاوَةِ كِتَابِكَ [آيَاتِكَ]
و پرهيزم را در اتمام حجت و هشدارت و ترسم را به هنگام خواندن كتابت، قرار ده
وَ أَعِنِّي بِانْقِطَاعِي فِيهِ لِعِبَادَتِكَ وَ تَفَرُّدِي بِالتَّهَجُّدِ لَكَ وَ تَجْرِيدِي [وَ تَجَرُّدِي بِسُكُونِي إِلَيْكَ] عِنْدَ شُكْرِي لَكَ
و يارى‌ام ده كه با خواندن آن به تنهايى به عبادت و شب‌خيزى بپردازم و خود را هنگام سپاسگزارى از تو [از هر آلايشى]پيراسته سازم
وَ إِنْزَالِ حَوَائِجِي بِبَابِكَ [وَ إِنْزَالِي فِي الْآمَالِ بِكَ] وَ مُنَازَلَتِي إِيَّاكَ فِي فَكَاكِ رَقَبَتِي مِنْ نَارِكَ وَ إِجَارَتِي مِمَّا فِيهِ أَهْلُهَا مِنْ عَذَابِكَ
و خواسته‌هايم را به درگاهت فرو آورم و از تو بخواهم كه مرا از آتش جهنم آزاد گردانى و از عذابى كه جهنميان بدان مبتلايند، پناه دهى
وَ لَا تَذَرْنِي فِي طُغْيَانِي عَامِهاً وَ لَا فِي غَمْرَتِي سَاهِياً حَتَّى حِينَ [حِينَ لَا حِينَ] وَ لَا تَجْعَلْنِي عِظَةً لِمَنِ اتَّعَظَ وَ لَا نَكَالًا لِمَنِ اعْتَبَرَ وَ لَا فِتْنَةً لِمَنْ نَظَرَ
و مرا در طغيانم سرگردان و در گردابم تا مدت طولانى بى‌خبر رها مكن و مايه‌ى پند پندگيران و عبرت عبرت‌گيران و آزمون نگرندگان قرار مده
وَ لَا تَمْكُرْ بِي فِيمَنْ تَمْكُرُ بِهِ وَ لَا تَسْتَبْدِلْ بِي غَيْرِي وَ لَا تُغَيِّرْ لِي اسْماً وَ لَا تُبَدِّلْ لِي جِسْماً
و دچار مكر خويش مفرما و [در اعطاى عنايات]ديگرى را به‌جاى من مگزين و نام [حقيقت]مرا تغيير مده و تنم را بيمار مگردان
وَ لَا تَتَّخِذْنِي هُزُواً لِخَلْقِكَ [وَ لَا سُخْرِيّاً لَكَ] وَ لَا تَجْعَلْنِي مُتَحَيِّراً إِلَّا إِلَيْكَ وَ لَا مُتَّبِعاً [تَبَعاً] إِلَّا لِمَرْضَاتِكَ [مَرْضَاتَكَ] وَ لَا مُرْتَهِناً [مُمْتَهَناً] إِلَّا بِالانْتِقَامِ لَكَ
و سبب ريشخند آفريده‌هايت قرار مده، بلكه چنان كن كه تنها سرگشته‌ى تو باشم و فقط از خشنودى تو پيروى كنم و تنها در گرو انتقام گرفتن [از دشمنانت]بكار گير
وَ أَوْجِدْنِي بَرْدَ عَفْوِكَ وَ رَوْحَكَ وَ رَيْحَانَكَ وَ جَنَّةَ نَعِيمِكَ
و خنكى گذشت و رحمت و نعمت و بهشت پر نعمتت را در كام من ريز
وَ أَذِقْنِي طَعْمَ الْفَرَاغِ لِمَا تُحِبُّ بِسَعَةٍ مِنْ سَعَتِكَ وَ الِاجْتِهَادِ فِيمَا يُزْلِفُ لَدَيْكَ وَ عِنْدَكَ وَ أَتْحِفْنِي بِتُحْفَةٍ مِنْ تُحَفَاتِكَ
و با گشايشى از گشايش‌هاى خود، طعم دل‌مشغولى به آنچه را كه دوست مى‌دارى و كوشش در آنچه مرا به تو نزديك و مقرب درگاهت مى‌گرداند، به من بچشان و ارمغانى از تحفه‌هايت را به من ارزانى دار
وَ اجْعَلْ تِجَارَتِي رَابِحَةً وَ كَرَّتِي غَيْرَ خَاسِرَةٍ وَ أَخِفْنِي مَكَانَكَ [مَقَامَكَ] وَ شَوِّقْنِي إِلَى لِقَائِكَ
و تجارت من [با خود]سودمند و بازگشتم را بى‌زيان بگردان و هراس از مقام خود را به من ارزانى دار و به ملاقات با خود مشتاق گردان
وَ تُبْ عَلَيَّ تَوْبَةً نَصُوحاً لَا تُبْقِي [وَ لَا تُبْقِ] مَعَهَا ذُنُوباً صَغِيرَةً وَ لَا كَبِيرَةً وَ لَا تَذَرْ مَعَهَا [بِهَا] عَلَانِيَةً وَ لَا سَرِيرَةً
و با توبه‌ى خالصانه و پاكيزه، مرا بپذير، به‌گونه‌اى كه بعد از آن ديگر هيچ گناهى-نه كوچك و نه بزرگ- و گناهان آشكار و نهانم را باقى مگذارى و همه را از بين ببرى
وَ انْزِعِ الْغِلَّ مِنْ صَدْرِي لِلْمُؤْمِنِينَ وَ اعْطِفْ بِقَلْبِي عَلَى الْخَاشِعِينَ وَ كُنْ لِي كَمَا تَكُونُ لِلصَّالِحِينَ
و كينه‌ى مؤمنان را از دلم بر كن و دلم را نسبت به فروتنان مهربان گردان و با من چنان باش كه با شايستگان هستى،
وَ أَلْبِسْنِي حِلْيَةَ [زِينَةَ] الْمُتَّقِينَ وَ اجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْغَابِرِينَ وَ ذِكْراً بَاقِياً فِي الْآخِرِينَ
زيور تقواپيشگان را به تنم بپوش و نام نيكى از من در ميان ماندگان و ياد پايدارى در ميان باقى بگذار
وَ تَمِّمْ لِي سُبُوغَ نِعْمَتِكَ عَلَيَّ وَ ظَاهِرَ نَعْمَاكَ وَ كَرَامَاتِهَا [كَرَامَاتِكَ] لَدَيَّ [إِمْلَأْ مِنْ فَوَائِدِكَ يَدِي] وَ سُقْ كَرَائِمَ مَوَاهِبِكَ إِلَيَّ
و نعمت گسترده و فراوانت را بر من تمامى بخش و نعمت‌ها و كرامت‌هايت در نزد من را آشكار گردان و آيندگان مواهب گرامى‌ات را به سوى من روان گردان
وَ جَاوِرْ بِيَ الْأَطْيَبِينَ مِنْ أَوْلِيَائِكَ فِي الْجِنَانِ الَّتِي زَيَّنْتَهَا [رَتَّبْتَهَا] لِأَصْفِيَائِكَ وَ انْحُلْنِي شَرَائِفَ نِحَلِكَ فِي الْمَقَامَاتِ الْمُعَدَّةِ لِأَحِبَّائِكَ
و در بهشت‌هايى كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى، مرا همسايه‌ى پاكيزه‌ترين اوليائت قرار ده و در جايگاه‌هايى كه براى دوستانت فراهم آورده‌اى، والاترين هدايايت را به من ارزانى دار
وَ اجْعَلْ لِي مَقِيلًا آوِي إِلَيْهِ مُطْمَئِنّاً وَ مَثَابَةً أَتَبَوَّؤُهَا وَ أَقَرُّ [فَأَقَرَّ] عَيْناً وَ لَا تُنَاقِشْنِي [تُفَاتِشْنِي] [تُقَايِسْنِي] بِعَظِيمَاتِ الْجَرَائِرِ
و آرامشگاهى برايم قرار ده كه با آسودگى در آن آرام گيرم و جايگاهى كه در آن جاى گزينم و چشمم بدان روشن گردد و به واسطه‌ى گناهان بزرگ به دقت از من حساب مكش
وَ لَا تُهْلِكْنِي (يَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ)[8]وَ أَزِلْ عَنِّي كُلَّ شَكٍّ وَ شُبْهَةٍ وَ اجْعَلْ لِي فِي الْحَقِّ طَرِيقاً إِلَى [مِنْ] كُلِّ رَحْمَةٍ
و در روزى كه باطن انسان‌ها آشكار مى‌گردد، هلاكم مكن و هرگونه ترديد و دودلى را از دلم برطرف نما و در پيمودن راه حق، راهى به سوى رحمتت برايم مقرر فرما
وَ أَجْزِلْ لِي قِسَمَ الْمَوَاهِبِ مِنْ نَوَالِكَ وَ وَفِّرْ عَلَيَّ حُظُوظَ الْإِحْسَانِ مِنْ إِفْضَالِكَ
و بهره‌ى مرا از بخششت سرشار و بهره‌هاى نيكى از تفضلت فراوان گردان
وَ اجْعَلْ قَلْبِي وَاثِقاً بِمَا عِنْدَكَ وَ هَمِّي مُسْتَفْزِعاً لِمَا هُوَ لَكَ وَ اسْتَعْمِلْنِي بِمَا اسْتَعْمَلْتَ [تَسْتَعْمِلُ] بِهِ خَاصَّتَكَ [خَالِصَتَكَ]
و دلم را به آنچه در نزد تو است، استوار و مطمئن و انديشه‌ام را براى آنچه از براى تو است آسوده و فارغ ساز و در آنچه ويژگانت را بدان واداشته‌اى، وادار
وَ أَشْرِبْ قَلْبِي عِنْدَ ذُهُولِ الْعُقُولِ [الْعَقْلِ] طَاعَتَكَ وَ اجْمَعْ لِيَ الْغِنَى وَ الْعَفَافَ وَ الدَّعَةَ وَ الْمُعَافَاةَ وَ الصِّحَّةَ وَ السَّعَةَ وَ الطُّمَأْنِينَةَ وَ الْعَافِيَةَ
و هنگام غفلت و بى‌خبرى خردها، طاعتت را به كام دلم بريز و بى‌نيازى، پاكدامنى، آسودگى، سلامتى، تندرستى، گشايش روزى، آرامش و عافيت را برايم فراهم كن
وَ لَا تُحْبِطْ حَسَنَاتِي بِمَا يَشُوبُهَا مِنْ مَعْصِيَتِكَ وَ لَا خَلَوَاتِي بِمَا يَعْرِضُ لِي مَعَهَا مِنْ نَزَغَاتِ فِتْنَتِكَ
و اعمال نيك مرا به واسطه‌ى درآميختن با نافرمانى‌ها، و اوقات خلوتم را با تباهى‌هايى كه در اثر آزمايشت بر انسان عارض مى‌گردد، تباه مساز
وَ صُنِ وَجْهِي عَنِ الطَّلَبِ إِلَى أَحَدٍ مِنَ الْعَالَمِينَ وَ ذُبَّنِي [دِينِي] عَنِ الْتِمَاسِ مَا عِنْدَ الْفَاسِقِينَ
و آبروى مرا از اين حفظ كن كه از يكى از جهانيان درخواست كنم و مرا از طلبيدن آنچه در نزد فاسق است، بازدار
وَ لَا تَجْعَلْنِي لِلظَّالِمِينَ ظَهِيراً وَ لَا لَهُمْ عَلَى مَحْوِ كِتَابِكَ يَداً [مُؤَيَّداً] وَ لَا نَصِيراً وَ حُطَّنِي مِنْ حَيْثُ أَعْلَمُ وَ مِنْ حَيْثُ لَا أَعْلَمُ حِيَاطَةً تَقِينِي بِهَا
و پشتيبان ستمگران و هم‌دست و ياور آنان بر زدودن و از بين بردن كتابت قرار مده و از جايى كه مى‌دانم و يا نمى‌دانم، از من محافظت كن، محافظتى كه به واسطه‌ى آن مرا نگاه بدارى
وَ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ تَوْبَتِكَ وَ رَحْمَتِكَ وَ رَأْفَتِكَ وَ رِزْقِكَ الْوَاسِعِ إِنِّي إِلَيْكَ مِنَ الرَّاغِبِينَ وَ أَتْمِمْ لِي [عَلَيَ] إِنْعَامَكَ إِنَّكَ خَيْرُ الْمُنْعِمِينَ
و درهاى توبه، رحمت، رأفت و روزى گسترده‌ات را به روى من بگشاى، زيرا من از گرايندگان به درگاه توام و نعمتت را بر من تمامى بخش، كه تو بهترين نعمت‌دهندگان هستى
وَ اجْعَلْ بَاقِيَ عُمُرِي فِي الْحَجِّ وَ الْعُمْرَةِ ابْتِغَاءَ وَجْهِكَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
و باقى‌مانده‌ى عمرم را براى كسب خشنودى‌ات در حج و عمره صرف كن، اى پروردگار جهانيان.
وَ صَلَّى [صل] اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ الْأَبْرَارِ الْأَخْيَارِ وَ السَّلَامُ عَلَيْهِمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ [وَ السَّلَامُ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ أَبَدَ الْآبِدِينَ]
درود خداوند بر حضرت محمد و خاندان پاك، پاكيزه، نيك و شايسته‌ى او و سلام، رحمت و بركات خداوند بر آنان.
[1]) از آنجا كه نسخه بدل‌هاى اين دعا بسيار بود، به ذكر تنها برخى از موارد اختلاف بسنده مى‌كنيم. خوانندگان محترم متن صحيفه‌ى سجاديه، دعاى چهل و هفتم و كتاب اقبال الاعمال، چاپ دار الكتب الاسلاميه، ص ٣۵٠ را ملاحظه فرمايند.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
