ویژگی های شیعیان واقعی در روایتی از امام باقر علیه السلام

شیعیان برای رسیدن به کمال و سعادت بایستی پیروان واقعی پیشوایان خود باشند، بکوشند خود را هرچه بیشتر به چهارده معصوم(ع) شبیه سازند و در تحصیل فضایل اخلاقی برای نزدیکتر شدن به خصوصیات آنان تلاش کنند. بر این اساس امام محمد باقر(ع) به یکی از یاران خود به نام میسر چنین فرمودند:

«إِنَّهُمْ حُصُونٌ حَصِینَهٌ و صُدُورٌ أمِیْنَهٌ وَ أَحْلَامٌ وَزِیْنَهٌ لَیْسُوا بالمَذِیعِ البَذِرِ وَلَا بِالجُفَاتِ المُرَاعِیْنَ رُهْبَانٌ بِالْلَیلِ اسُدٌ بِالْنَهارِ».

آنها دژهاى محكم و سینه‏ هاى امانتدار و صاحبان عقل‏هاى وزین و متین هستند، شایعه ‏پراكنى نمى‏ كنند و اسرار را فاش نمى‏ كنند و آدم‏هاى خشك و خشن و ریاكار هم نیستند، راهبان شب و شب‏ زنده ‏داران و شیران روزند. [1]

 دژهاى محكم‏

امانت دار، عاقل و رازدار

با محبّت‏

 شب زنده دار و شجاع‏

هر كس با شيعيان ما دشمنى ورزد، با ما دشمنى ورزيده و هر كس شيعيان ما را دوست بدارد، ما را دوست داشته، چون آنها از ما هستند و از سرشت ما خلق شده‌‏اند.

هر كس آنان را دوست بدارد، از ماست و هر كس آنها را دشمن بدارد، از ما نيست. شيعيان ما به نور خدايى مى‌‏نگرند و در رحمت خداوند غوطه‌‏ورند و به كرامت الهى رستگارند. هيچ يك از شيعيان ما مريض نمى‌‏شود مگر اين كه ما به خاطر بيمارى او بيمار مى‌‏شويم و مغموم و اندوهگين نمى‏‌شود مگر اين كه ما به خاطر غم و غصه‌‏اش اندوهناك مى‌‏شويم و شاد نمى‌‏شود مگر اين كه ما به خاطر شادى‌‏اش فرحناك مى‌‏شويم. هيچ يك از شيعيان ما، در هر كجا كه باشند، چه در مشرق و چه در مغرب، از ما پنهان و غايب نيستند. هر كدام از آنها از دنيا برود و از خود قرضى به جا گذارد، اداى آن بر عهده ماست و اگر مالى از خود بجا گذارد، تعلّق به وارثانش دارد. شيعيان ما كسانى هستند كه نماز بر پا مى ‏دارند، زكات مى‏ دهند، حجّ خانه خدا را به جا مى‌‌‏آورند، ماه رمضان روزه مى‌‏گيرند، اهل بيت پيامبر را دوست مى‌‏دارند و از دشمنانشان بيزارى مى‌‏جويند. آنها اهل ايمان و تقوى و اهل ورع و پرهيزكاريند. هر كس آنها را نپذيرد، [دين‏] خدا را نپذيرفته و هر كس به آنها طعنه زند و سرزنششان نمايد، خدا را سرزنش كرده، چون اين‌ها بندگان حقيقى خداوند و اولياى راستين او هستند.

به خدا سوگند، هر يك از آنها در جماعتى مثل قبيله ربيعه و مضر [كه به زيادى نفرات در عرب مشهورند] شفاعت مى‌‏كند و خداوند شفاعت او را در باره آنها مى‌‏پذيرد و اين، براى كرامتى است كه اينان در پيشگاه خدا دارند .[3]