اصول کافی: کتاب الحجّه/ صله امام/ حدیث سوم

۰۳ تیر ۱۳۹۶ 0 معارف

امام صادق علیه السلام

سند:

وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ أَبِي طَلْحَةَ عَنْ مُعَاذٍ صَاحِبِ الْأَكْسِيَةِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ

إِنَّ اللَّهَ لَمْ يَسْأَلْ خَلْقَهُ مَا فِي أَيْدِيهِمْ قَرْضاً مِنْ حَاجَةٍ بِهِ إِلَى ذَلِكَ وَ مَا كَانَ لِلَّهِ مِنْ حَقٍّ فَإِنَّمَا هُوَ لِوَلِيِّهِ.

ترجمه

ترجمه کمره ای

از معاذ جامه‌دار گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى‌فرمود: به راستى خدا از آفريده خود آنچه به قرض خواسته در اثر حاجت نبوده است، هر حقى از آن خدا است همانا به ولى او تعلّق دارد.

ترجمه مصطفوی

امام صادق عليه السلام فرمود: خدا كه آنچه را در دست مخلوقش هست بقرض خواسته، براى احتياجش بآن نبوده، و هر حقى كه خدا دارد، از آن ولى او است.

ترجمه اردکانی

و به همين اسناد، از احمد بن محمد، از محمد بن سنان، از حمّاد بن ابى طلحه، از معاذ- صاحب عباها- روايت است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‌فرمود: «به درستى كه خدا از خلق خويش به قرض نخواسته آنچه را كه در دست ايشان است از روى حاجتى كه به آن داشته باشد و آنچه از براى خداست از هر حقّ كه باشد. جز اين نيست كه همان از براى ولى اوست».

شرح

شرح مرآة العقول

وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ أَبِي طَلْحَةَ عَنْ مُعَاذٍ صَاحِبِ الْأَكْسِيَةِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ إِنَّ اللَّهَ لَمْ يَسْأَلْ خَلْقَهُ مَا فِي أَيْدِيهِمْ قَرْضاً مِنْ حَاجَةٍ بِهِ إِلَى ذَلِكَ وَ مَا كَانَ لِلَّهِ مِنْ حَقٍّ فَإِنَّمَا هُوَ لِوَلِيِّهِ‌

__________________________________________________

الحديث الثالث: كالسابق.

" لوليه" أي من جعله الله أولى بالمؤمنين من أنفسهم، أقول: يحتمل أن يكون هذا بيانا لمورد نزول الآية و إن كانت عامة تشمل سائر الصدقات و القربات.

شرح مصطفوی

شرح‌

- كلمه خلقه فرمود و الناس و بنى آدم و امثال آن نفرمود تا اشاره كند كه دارندگان اموال، آفريده و مملوك خود وام خواهنده ميباشند، پس دريغ و مضايقه سزاوار نيست و نيز دليل است بر اصل مطلب كه عدم احتياج خدا باشد بوام بندگان و نيز كلمه ما في أيديهم براى همين منظور آمده است زيرا اشاره دارد بر اينكه اين اموال تنها براى منافع و مصالح آنها بطور موقت در اختيارشان گذاشته شده و چون مردند، از آنها بديگرى منتقل مى‌شود و مالك حقيقى اموال همان خدائى است كه اكنون قرض خواهى ميكند، پس عدم احتياج او مسلم است. ولى اگر أموالهم، دراهمهم، عطاياهم و امثال اين عبارات را ميفرمود اين نكته از آن استفاده نميشد.