اسیر در احادیث
۳۰ دی ۱۳۹۳ 0 اهل بیت علیهم السلام
تن به اسارت دادن روا نيست .
امام على عليه السلام :
مَن اسْتُؤْسرَ مِن غيرِ جِراحةٍ مُثقِلةٍ فلا يُفْدى مِن بيتِ المالِ ،
و لكنْ يُفْدى مِن مالهِ إن أحبَّ أهلُهُ .
هر كس، بدون جراحت شديد، تن به اسارت دهد، نبايد براى آزادى او از بيت المال سَربها داد؛
بلكه در صورت رضايت خانواده اش، سربهاى او بايد از مال خودش پرداخت شود.
( الكافي : ۵/۳۴/ ۳ )
امام صادق عليه السلام :
لمّا بَعثَ رسولُ اللّه صلى الله عليه و آله بِبراءةٍ معَ عليٍّ عليه السلام ،
بَعثَ مَعهُ اُناسا و قالَ رسولُ اللّه صلى الله عليه و آله :
مَنِ اسْتُؤْسرَ مِنْ غيرِ جِراحةٍ مُثْقِلةٍ فليسَ مِنّا .
زمانى كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله على عليه السلام را براى اعلام برائت فرستاد،
عده اى را نيز به همراه او گسيل داشت و فرمود :
هر كس، تن به اسارت دهد، بى آنكه زخم كارى برداشته باشد، از ما نيست.
( الكافي : ۵/۳۴/۲ )
خوشرفتارى با اسير:
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
اِسْتَوصُوا بالأُسارَى خَيْرا .
( المعجم الكبير : ۲۲/۳۹۳/۹۷۷ )
امام على عليه السلام :
إطعامُ الأسيرِ و الإحسانُ إليهِ حقٌّ واجبٌ ، و إنْ قَتَلْتَه مِن الغدِ .
غذا دادن به اسير و خوشرفتارى با او حقّى است واجب ، هر چند [ بخواهى ] فردا او را بكشى .
( وسائل الشيعة : ۱۱/۶۹/۳ )
امام على عليه السلام ـ پس از آن كه ابن ملجم بر او ضربت زد، به حسن و حسين عليهما السلام ـ فرمود :
اين اسير را زندانى كنيد و به او غذا و آب دهيد و در اسارت با وى خوشرفتار باشید .
( قرب الإسناد : ۱۴۳/۵۱۵ )
امام باقر عليه السلام :على عليه السلام [ از رسول خدا صلى الله عليه و آله ] پرسيد :
يا رَسولَ اللّه ، أيُّ الصَدَقةِ أفضَلُ؟
قالَ : الأسِيرُ المُخْضَرَّتا عَيناهُ .
اى پيامبر خدا ! كدام صدقه ، برتر است؟
فرمود : به اسيرى كه چشمانش [ از ضعف ] تيره و تار شده است .
( الجعفريات : ۵۵ )
امام صادق عليه السلام :
إنّ عليّا عليه السلام كان يُطعِمُ مَن خُلِّدَ في السِّجْنِ مِن بيتِ مالِ المسلمينَ .
على عليه السلام كسى را كه زندانى مى شد، از بيت المال مسلمانان غذا مى داد.
( وسائل الشيعة : ۱۱/۶۹/۲)
امام صادق عليه السلام :
إطعامُ الأسيرِ حقٌّ على مَن أسَرَهُ و إن كان يُرادُ مِن الغدِ قَتْلُهُ .
فإنّه يَنبغي أن يُطعَمَ و يُسْقى و يُظَلّ و يُرفَقَ بهِ ، كافرا كان أو غَيْرَهُ .
غذا دادن به اسير حقّى است به گردن كسى كه او را به اسارت گرفته است، هر چند بنا باشد فردا كشته شود.
بايد به اسير، آب و خوراك و جاى مناسب داد و با او مدارا كرد، كافر باشد يا غير كافر.
( الكافي : ۵/۳۵/۲ )
کشتن اسیر :
تهذيب الأحكام :در جنگ صفّين ، اسيرى را نزد امام على عليه السلام آوردند . او با على عليه السلام بيعت كرد و امام به او فرمود :
لا أقتُلَكَ إنّي أخَافُ اللّه َ رَبَّ العَالِمين .
فَخَلّى سَبِيلَهُ و أُعْطِيَ سَلَبهُ الّذي جاءَ بِهِ .
تو را نمى كشم ، من از خداى جهانيان بيم دارم .
سپس او را آزاد گذاشت و لباس و وسايلش را به او بازگرداند .
( تهذيب الأحكام : ۶/۱۵۳/۲۶۹ )
الكافى ـ به نقل از زهرى ـ :امام زين العابدين عليه السلام فرمود :
إذا أَخَذْتَ أسِيرا فَعَجِزَ عَنِ المشي و ليس مَعَكَ مَحمَلٌ ، فَأرسِلْهُ و لا تَقتُلْهُ .
فَإنّكَ لا تَدرِي مَا حُكْمُ الإمَامِ فيهِ .
قالَ : و قال : الأسِيرُ إذا أسلَمَ فَقَدْ حَقَنَ دَمَهُ وَ صارَ فَيئا .
چون اسيرى گرفتى كه از راه رفتن عاجز بود و وسيله سوارى نداشتى ، او را رها كن و مكش .
زيرا نمى دانى كه حكم رهبر درباره او چيست ؟
و امام فرمود : اسير چون مسلمان شود ، خونش محترم و محفوظ شده و جزو غنائم گشته است .
( الكافي : ۵/۳۵/۱ )
منبع: میزان الحکمه، جلد اول.