امامت خاصّه (امام حسن عسكرى) در احادیث
۲۱ بهمن ۱۳۹۳ 0 اهل بیت علیهم السلامتصريح به امامت آن بزرگوار
امام هادى عليه السلام :
الإمامُ بَعدي الحسَنُ ، و بعدَ الحسنِ ابنُه القائمُ ، الّذي يَملأُ الأرضَ قِسْطا و عدلاً كما مُلِئتْ جَورا و ظُلما .
امام پس از من، حسن است و پس از حسن فرزندش قائم؛ همو كه زمين را پر از عدل و داد مى كند، همچنان كه از بيدادگرى و ستم پر شده است.
كرامت هاى امام در زندان
بحار الأنوار :
عن كتابِ أحمدَ بنِ محمّدِ بنِ العيّاش :كانَ أبو هاشمٍ الجَعفريُّ حُبِسَ مَع أبي محمّدٍ عليه السلام ، كانَ المُعْتزُّ حَبَسهُما مَع عِدّةٍ مِن الطّالِبيِّينَ في سَنةِ ثَمانٍ و خَمسِينَ و مِائتينِ و قالَ : حَدَّثنا أحمدُ بنُ زيادٍ الهَمْدانيّ عن عليِّ بنِ إبراهيمَ بنِ هاشمٍ عن داوودَ بنِ القاسمِ قالَ : كنتُ في الحَبْسِ المعروفِ بحبسِ خَشيشٍ في الجَوْسَقِ الأحْمَرِ أنا و الحسنُ بنُ محمّدٍ العَقيقيّ و محمّدُ ابنُ إبراهيمَ العَمريّ و فلانٌ و فلانٌ ، إذ دَخلَ علَينا أبو محمّدٍ الحسنُ و أخوهُ جعفرٌ ، فحَفَفْنا بهِ ، و كان المُتَوَلّي لِحَبْسهِ صالحُ بنُ و صِيفٍ ، و كانَ مَعنا في الحَبسِ رجُلٌ جُمَحيٌّ يقولُ : إنّه عَلَويٌّ .قالَ : فالْتَفَتَ أبو محمّدٍ فقالَ : لولا أنّ فيكُم مَن ليسَ مِنكُم لأعْلَمْتُكُم مَتى يُفَرَّجُ عنكُم ، و أومَأَ إلَى الجُمَحيِّ أنْ يَخْرُجَ فخَرَجَ .فقالَ أبو محمّدٍ : هذا الرّجُلُ لَيس مِنكُم فاحْذَروهُ، فإنّ في ثِيابِهِ قِصّةً قد كَتَبها إلَى السُّلطانِ يُخبِرُهُ بما تقَولونَ فيهِ ، فقامَ بعضُهُم ففَتّشَ ثِيابَهُ، فوَجدَ فيها القِصّةَ يَذكُرُنا فيها بكُلِّ عظِيمةٍ.
در كتاب احمد بن محمّد بن عيّاش آمده است: ابو هاشم (داوود) جعفرى با امام عسكرى عليه السلام زندانى بود. اين دو نفر را معتز (خليفه عباسى) به همراه عدّه ديگرى از طالبيان در سال 258 زندانى كرده بود.
در همان كتاب آمده است : احمد بن زياد همدانى از على بن ابراهيم بن هاشم و او از داوود بن قاسم (ابو هاشم جعفرى) برايمان نقل كرد كه گفته: من و حسن بن محمّد عقيقى و محمّد بن ابراهيم عمرى و فلان و فلان در زندان معروف به زندان خشيش، واقع در كوشك سرخ، به سر مى برديم كه امام حسن عسكرى و برادرش جعفر بر ما وارد شدند و ما بر گرد او حلقه زديم، مسئول زندانى كردن او صالح بن وصيف بود. در بين ما مردى از بنى جُمَح بود كه مى گفت علوى است. امام حسن عسكرى رو به ما كرد و فرمود: اگر در ميان شما بيگانه نبود به شما مى گفتم كه چه وقت آزاد مى شويد. امام به مرد جمحى اشاره كرد كه بيرون رود و او بيرون رفت.امام فرمود: اين مرد از شما نيست. از او بر حذر باشيد. در جامه او نامه اى است كه براى سلطان نوشته تا حرفهايى را كه شما درباره او مى گوييد به وى گزارش دهد. يكى برخاست و لباسهاى آن مرد را تفتيش كرد و آن نامه را كه در آن از ما به بدى تمام ياد كرده بود، يافت.
الغيبة للطوسى ـ به نقل از ابو هاشم جعفرى ـ :
كنتُ مَحْبوسا مَع أبي محمّدٍ عليه السلام في حَبْسِ المُهْتَدي بنِ الواثقِ ، فقالَ لي : يا أبا هاشمٍ ، إنّ هذا الطّاغيَ أرادَ أن يَعْبثَ باللّه ِ في هذهِ اللّيلةِ ، و قَد بَتَرَ اللّه ُ عُمرَهُ ، و جَعلَهُ للقائمِ مِن بعدِهِ ، و لَم يكُن لي ولَدٌ و ساُرزَقُ ولَدا . قالَ أبو هاشمٍ : فلَمّا أصْبَحْنا شَغَبَ الأتْراكُ علَى المُهْتَدي فقَتَلُوهُ ، و وَلِيَ المُعْتَمِدُ مَكانَهُ ، و سلّمَنا اللّه ُ تعالى .
من با امام عسكرى عليه السلام در زندان مُهتدى، پسر واثق، زندانى بودم. آن حضرت به من فرمود: ابو هاشم! اين طاغى مى خواهد امشب [امر] خدا را به سخره گيرد، اما خداوند از عمر او مى كاهد و به جانشينش مى دهد، و من نيز فرزندى ندارم و بزودى خداوند به من فرزندى عطا مى فرمايد. ابو هاشم مى گويد: بامدادان ، تركها بر مهتدى شوريدند و او را كشتند و معتمد به جاى او حاكم شد و خداوند متعال ما را سالم و زنده نگه داشت.
بحار الأنوار :
دخَلَ العبّاسِيّونَ على صالحِ ابنِ وَصيفٍ ، و دخَلَ صالحُ بنُ عليٍّ و غيرُهُ مِن المُنْحَرِفينَ عن هذهِ النّاحيةِ على صالحِ بنِ و صيفٍ عندَ ما حُبِسَ أبو محمّدٍ عليه السلام، فقالَ لَه : ضَيِّقْ عليهِ و لا تُوَسِّعْ، فقالَ لَهم صالحٌ: ما أصْنَعُ بهِ، و قد وَكّلْتُ بهِ رُجلَينِ شَرَّ مَن قَدَرْتُ علَيهِ ، فقَد صارا مِن العِبادةِ و الصّلاةِ إلى أمرٍ عظيمٍ؟ !
هنگامى كه ابو محمّد عليه السلام زندانى شد، عباسيان و صالح بن على و ديگر منحرفان از جاده امامت نزد صالح بن وصيف رفتند و گفتند: بر او سخت بگير و كوتاه نيا. صالح به ايشان گفت: با او چه كنم؟ من دو تن از بدترين و شرورترين افرادى را كه توانستم بيابم بر او گماردم اما آن دو [تحت تأثير امام ]سخت به عبادت و نماز روى آوردند.
پاسخ كتابى درباره تناقض قرآن
المناقب لابن شهر آشوب ـ به نقل از ابو القاسم كوفى ـ :
إنَّ إسحاقَ الكِنديِّ كانَ فيلسوفَ العِراقِ في زَمانِهِ أَخَذَ في تَأليفِ تَناقُضِ القُرآنِ وَ شَغَلَ نَفسَهُ بِذلك وَ تَفَرَّدَ بِهِ في مَنزِلِهِ وَ إنَّ بَعضَ تَلامِذَتِهِ دَخَلَ يَوما عَلى الإمامِ الحَسَنِ العَسكَريِّ فَقالَ لَهُ أبو مُحَمَّدٍ عليه السلام : أ ما فيكُم رَجُلٌ رَشيدٌ يَردِعُ أستاذَكُم الكِنديِّ عَمّا أخَذَ فيهِ مِن تَشاغُلِهِ بِالقُرآنِ؟ فَقالَ التِّلميذُ : نَحنُ مِن تَلامِذَتِهِ كَيفَ يَجوزُ مِنّا الإعتِراضُ عَليهِ في هذا أو في غَيرِهِ ، فَقالَ لَهُ أبو مُحَمَّدٍ : أ تُؤَدّي اللّه َ ما ألقيهِ إليكَ؟ قالَ : نَعَم قالَ : فَصِر إلَيهِ وَ تَلَطَّف في مُؤانَسَتِهِ وَ مَعونَتِهِ عَلى ما هُوَ بِسَبيلِهِ فَإذا وَقَعَتِ الأُنسَةُ في ذلك فَقُل قَد حَضَرَتني مَسألَةٌ أسألُكَ عَنها فَإنَّهُ يَستَدعي ذلك مِنكَ فَقُل لَهُ إن أتاكَ هذا المُتَكَلِّمُ بِهذا القُرآنِ هَل يَجوزُ أن يَكونَ مُرادُهُ بِما تَكَلَّمَ مِنهُ غَيرَ المَعاني الَّتي قَد ظَنَنتَها أنَّكَ ذَهَبتَ إليها ؟ فَإنَّهُ سَيَقولُ لَكَ إنَّهُ مِنَ الجائِزِ لأنَّهُ رَجُلٌ يَفهَمُ إذا سَمِعَ ، فَإذا أوجَبَ ذلك فَقُل لَهُ : فَما يُدريكَ لَعَلَّهُ قَد أرادَ غَيرَ الَّذي ذَهَبتَ أنتَ إلَيهِ فَيكونَ واضِعا لِغَيرِ مَعانيهِ . فَصارَ الرَّجلُ إلى الكِنديِّ وَ تَلَطَّفَ إلى أن ألقى عَلَيهِ هذِهِ المَسألَةَ فَقالَ لَهُ : أعِد عَلَيَّ ، فَأعادَ عَلَيهِ فَتَفَكَّرَ في نَفسِهِ وَ رأى ذلك مُحتَمَلاً في اللُّغَةِ وَ سائِغا في النَّظَرِ فَقالَ : أتَيتُ إلَيكَ الاّ أخبَرتَني مِن أينَ لَكَ ؟ فَقالَ : إنَّهُ شَيءٌ عَرَضَ بِقَلبي فَأورَدتُهُ عَلَيكَ ، فَقالَ : كَلاّ ما مِثلُكَ مَن اهتَدى إلى هذا وَ لا مَن بَلَغَ هذِهِ المَنزَلَةَ فَعَرِّفني مِن أينَ لَكَ هذا ؟ فَقالَ : أمَرَني بِهِ أبو مُحَمَّدٍ فَقالَ : الآنَ جِئتَ بِهِ وَ ما كانَ لِيَخرُجَ مِثلَ هذا إلاّ مِن ذلك البَيتِ؛ ثُمَّ إنَّهُ دَعا بِالنّارِ وَ أحرَقَ جَميعَ ما كانَ ألَّفَهُ .
اسحاق كِندى ، كه فيلسوف عراق در عصر خود بود ، تصميم گرفت تناقضات قرآن را گرد آورد و بدين منظور در خانه اش نشست و مشغول اين كار شد . روزى يكى از شاگردان او خدمت امام حسن عسكرى عليه السلام رسيد . امام عليه السلام به او فرمود : آيا در ميان شما يك آدم رشيد پيدا نمى شود كه استادتان كِندى را از كارى كه در پيش گرفته و به قرآن پرداخته است، بازدارد؟ شاگرد عرض كرد: ما از شاگردان او هستيم ؛ چگونه بر ما رواست كه در اين مورد يا مواردى ديگر به او اعتراض كنيم ؟ امام عسكرى عليه السلام فرمود : آيا حاضرى كارى كه مى گويم انجام دهى ؟ عرض كرد : آرى . حضرت فرمود : پيش او برو و با وى گرم بگير و وانمود كن كه مى خواهى در انجام كارش به او كمك كنى . وقتى خوب با او انس گرفتى بگو سؤالى برايم پيش آمده است كه مى خواهم آن را از تو بپرسم . خواهد گفت بپرس . به او بگو : اگر گوينده اين قرآن نزد تو آيد ، آيا ممكن است مراد او از گفته هايش غير از معانى اى باشد كه تو به گمان خود آنها را فهميده اى ؟ او خواهد گفت : آرى ، ممكن است ؛ زيرا آدم فهميده اى است .پس چون چنين جواب داد، به او بگو: تو چه مى دانى؟ شايد گوينده چيزى غير از آنچه تو فهميده اى اراده كرده و مراد واقعى اش غير از معناى اوليه جمله هايش باشد.آن مرد نزد كِندى رفت و با او از در ملاطفت درآمد و آن گاه اين سؤال را از او پرسيد . كِندى گفت : سؤالت را تكرار كن . آن مرد سؤالش را تكرار كرد . كِندى با خود انديشيد و اين موضوع را هم از نظر لغوى محتمل دانست و هم از نظر عقلى جايز . پس به شاگردش گفت : تو را قسم مى دهم كه بگويى اين سؤال را از كجا آموخته اى ؟ شاگرد گفت : مطلبى بود كه به ذهنم خطور كرد و از تو پرسيدم . كِندى گفت : هرگز ، چنين سؤالى به فكر امثال تو نمى رسد ، و تو و امثال تو را نشايد كه به چنين منزلتى دست يابيد . بگو از كجا اين سؤال را گرفته اى ؟ شاگرد گفت : ابو محمّد به من فرمود اين سؤال را از تو بپرسم . كِندى گفت : حالا حقيقت را گفتى . چنين نكته اى جز از چنان خاندانى سر نمى زند ، آن گاه آتش طلبيد و آنچه را گرد آورده بود سوزاند .
میزان الحکمه،جلد اول.