شرح دعای عهد (قسمت دوازدهم)

أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي أَشْرَقَتْ بِهِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرَضُونَ؛ از تو درخواست مى ‏كنم به حق آن اسمى كه آسمانها و زمينها را به آن اسم نور وجود بخشيدى.

و مراد از این نام هم، همان «نور عظیم » است که در اول دعا مذکور شد. پس ممکن است که مراد، امام (ع) باشد. و اصل «نام » و «نشان » است. و امام زمان هم نشان خداوند و قائم مقام او است، در میانه خلق. و اگر مراد، حضرت خاتم الانبیاء (ص) باشد، واضح است که آن بزرگوار باعث ایجاد کون و مکان است; چنانکه خداوند به او خطاب فرمود که: «لولاک لما خلقت الافلاک.» (48)
پس مراد به درخشیدن آسمانها و زمینها به او، مخلوق شدن و ظاهر شدن آنها است، به توسط آن حضرت. مانند طالع شدن و ظاهر شدن آفتاب، که مشرق می شود عالم را. ولکن در همین معنی، حضرت امام عصر هم، قائم مقام آن جناب است. پس به توسط وجود او، عالم برپاست. و به ظهور او، حقایق خلق هم ظاهر می شود. زیرا که آن حضرت محک امتحان و میزان مراتب خلق می شود. پس کانه به او آسمانها و زمینها و جمیع خلایق آنها، به عرصه ظهور و وجود می آیند; که مراتب آنها از او معلوم می شود. و بعد از آن می گویی:

پی نوشت:

48. بحارالانوار 15/28، ذیل روایت 48. این حدیث قدسی، در ماخذ معتبر نیامدهه، ولی مطلبی است که تواتر معنوی آن، در روایات، مسلم است.

منبع: مجله: موعودخرداد و تیرماه 1376، شماره3، نقل از سایت حوزه